Snel emotioneel bij geestelijke zaken

Bij het lezen van een tekstgedeelte, bij het horen van de preek en het gebed, kortom: bij de meeste zaken die het koninkrijk Gods aangaan wordt ik snel emotioneel (ik ga huilen, mijn hart gaat sneller kloppen, ik raak een beetje in de war en raak als het ware in een eigen wereldje). Hoe moet ik hiermee omgaan? Want het is (volgens mij) niet verkeerd om te huilen om de prediking (om zonden en wonden, om gevolgen en aangrijpende dingen, om dingen die je bezighouden enz) Maar... ik voel me er soms zo onbeholpen mee, zo zielig overkomend. En dan weet ik wel dat we ons niets van de medemens moeten aantrekken, maar... Tsja, ik weet het gewoon niet. Wat moet ik hiermee aan?

Ik vind het moeilijk je vraag te beantwoorden, omdat we elkaar niet kennen en ik niet weet hoe je op andere dingen reageert, of je een nuchter type of juist een erg gevoelig iemand bent. Ik veronderstel het laatste. Laat ik beginnen met te zeggen dat ik het niet vreemd vind als iemand wat emotioneel reageert. Dat is mij liever dan dat je nooit enige emotie ziet. Wel denk ik dat mensen er zelf (zoals jij ook aangeeft) last van hebben, misschien zelf er wel het meeste last van hebben. Zo hoor ik nog wel eens iemand zeggen: “erg hè, dat ik steeds moet huilen als het over deze dingen gaat.” Persoonlijk vind ik het helemaal geen probleem als iemand emotioneel wordt over de dingen van het geloof. Als bepaalde zaken je aangrijpen -zonden en wonden, zoals je het zelf omschrijft- laat het je aangrijpen. Is het wel goed om de dingen koud en onverschillig aan te horen? Misschien zijn wij dikwijls wel te weinig doordrongen van het besef dat de zonde zulke diepe sporen heeft getrokken, in onze relatie naar de Heere God toe, maar ook wat betreft de gevolgen van de zonde.
 
Mijn vraag is: zeggen anderen wel eens tegen je dat je niet moet huilen? Of geven ze je het gevoel dat je volgens hen wel erg emotioneel bent? Probeer het naar bekenden eens bespreekbaar te maken. Het kan goed zijn om gewoon een keer te zeggen waarom je moet huilen. Anderen kunnen dan de dingen misschien wat kalmer aanhoren, maar het kan hen ook aan het denken zetten: raken de dingen van Gods Koninkrijk wel mijn hart?
 
Ik begrijp dat het voor jezelf lastig kan zijn dat je zo reageert. Het is natuurlijk altijd goed om aan emotionele stabiliteit te werken. Ook dat behoort bij het volwassen kunnen omgaan met dingen. (Als je het moeilijk vindt om daar aan te werken, kun je uiteraard hulp zoeken). Maar volwassen omgaan met de dingen die je hoort is iets totaal anders dan niet meer geraakt worden door zonde en verdriet. Daarom zou ik je willen zeggen: wees liever wat overgevoelig dan ongevoelig!

Ds. P. J. den Admirant

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P. J. den Admirant

• Geboortedatum:
  05-12-1954
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Apeldoorn
• Status:
  Inactief

45 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven