Zelfstandiger worden of ouders gehoorzamen

Ik ben een jongen, 21 jaar. Mijn vraag gaat over het spanningsveld tussen gehoorzaamheid aan je ouders enerzijds en jezelf zijn anderzijds. Mijn vrienden, mensen uit de kerk, mijn vriendin en mijn broer, vinden dat ik zelfstandiger moet worden. Ze vinden dat ik nooit eigen keuzes maak en altijd afwacht wat mijn ouders er van vinden. Nu is dit wel zo, maar ik krijg het gewoon niet over mijn hart om het anders te doen. Ik ben het in verschillende dingen totaal niet eens met mijn ouders, maar zodra ik iets doe wat niet in hun beeld ligt dan laten ze dat goed merken en ik voel me er heel rot bij.

Waar ligt nu de grens? Moet je alles doen wat je ouders willen of moet je eigen keuzes maken? Het gaat mijns inziens om middelmatige zaken zoals: wel of geen spijkerbroek dragen naar de kerk, wel of niet koffiedrinken bij iemand uit de kerk. Ik luister altijd naar mijn ouders, ook al heb ik een andere mening. Er worden harde woorden gebruikt in de trant van: "dat gebeurt absoluut niet, geen sprake van". Als ik langer dan gepland bij mijn vriendin wil blijven en mijn vader zegt: "je komt nu naar huis", dan kom ik. Mijn vriendin in vertwijfeling achterlatend, "hij kiest voor zijn vader en niet voor mij, wil ik met zo iemand een huwelijk in"? Handel ik goed of moet ik naar mijn omgeving luisteren?

Als ik je vraag lees, is mijn eerste impuls jou een tegenvraag te stellen: wie ben jij en wie ben jij zonder je ouders? Wat zou je op die vraag antwoorden?

Respect hebben voor je ouders en rekening met hen houden, is een groot goed natuurlijk. Maar van jou wordt verwacht (en zo heeft de Heere God dat in Zijn schepping gelegd) dat jij een man wordt/bent die verantwoordelijk is voor zijn eigen keuzes. Als iemand je ter verantwoording roept over de dingen die je doet, dan kan je toch niet meer met het antwoord aankomen “omdat mijn ouders dat zeggen”? Op een gegeven moment zal de man zijn ouders verlaten en zijn vrouw aanhangen. Dat is een voluit bijbels gegeven, dat overigens helemaal niet in strijd is met het “eert uw vader en uw moeder”. God geeft jou het leven met de bedoeling jou daar zelf je verantwoordelijkheid in te geven. Vergelijk het met de gelijkenis van de talenten. De mannen ontvangen de talenten om er iets moois mee te doen voor hun heer. Ik hoop dat jij jezelf ook zo ziet als een werker in het Koninkrijk die zijn talenten ontvangt van zijn Heere en die dan niet tegen Hem zegt “ik zal vragen wat mijn ouders willen dat ik er mee zal doen” maar die zelf voluit alle kansen benut. Het doel van opvoeding is dat je zelfstandig als volwassene je leven leidt op alle terreinen. Natuurlijk is de een eerder volwassen dan de ander en natuurlijk mag je in het hele proces van volwassen worden je ouders advies vragen, maar het moeten jouw keuzes worden.

Je laatste vraag vind ik dan ook wat benauwend. In mijn eigen woorden gezegd luidt die: moet ik naar mijn ouders luisteren of naar mijn omgeving? Daarop zou ik willen zeggen: luister naar de stem van je hart! Als je hart gericht is op God en de dienst aan Hem, mag je zorgvuldig daaruit de afwegingen maken om te leven en te leren. Je moet niet bepaald worden door wat anderen je dicteren maar probeer te  luisteren naar Gods bedoelingen met jouw leven. Leer de fijngevoeligheid daarvoor te ontwikkelen. Dat zal je ongetwijfeld helpen in het maken van je keuzes, ook in relatie tot je ouders.

Het gaat er niet om dat jij een verlengstuk wordt van anderen, maar van De Ander. Ik las het ergens zo: je bent geroepen om je Heiland te vertegenwoordigen op deze aarde. Dat moet je bron van afstemming zijn!
Dan zal je leven tot vreugde van Hem en tot vreugde van alle mensen die God om je heen plaatst!

Wijsheid gewenst.

Drs. Els van Dijk

Dit artikel is beantwoord door

drs. E.J. (Els) van Dijk

• Geboortedatum:
  28-01-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

208 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven