Niet spelen met homogevoelens

Ik ben een man van begin 30 en weet al sinds het begin van de puberteit dat ik op mannen val. Ik heb bewust besloten hier niets mee te doen, maar ben wel regelmatig verliefd geweest, waarbij ik me ook altijd realiseerde dat het niets kon worden. Ik zit hier soms behoorlijk mee. Anderen krijgen relaties, trouwen en krijgen kinderen en voor mij zit dat er niet in.

Sinds een tijdje hebben wij op het werk een nieuwe leidinggevende en ik heb sterke gevoelens voor deze man ontwikkeld. Ook nu weet ik dat het niets zal worden en bovendien is hij bijna een keer zo oud als dat ik ben. We gaan alleen wel collegiaal met elkaar om en hij vertelt ook wel regelmatig over zijn leven. Voor zover ik weet is hij nooit getrouwd geweest en op de een of andere manier is dat voor mij een bepaalde geruststelling, ook vanuit het idee dat er meer mensen zijn zoals ik, ongetrouwd en daarmee op het oog wel tevreden.

Onlangs vertelde hij echter dat hij met een vriendin had afgesproken en het was alsof de grond onder mijn voeten vandaan zakte. We hadden net een overleg gehad en zijn agenda lag gesloten op zijn bureau, waarna ik die op een onbewaakt moment ben gaan inzien, op zoek naar eventuele informatie over die vriendin. Er stond niets over in en in het begin was ik opgelucht, maar een paar uur later kreeg ik er ontzettend veel spijt van dat ik in zijn persoonlijke documenten heb gekeken. Ik heb mijn zonde bij God gebracht, maar twijfel of ik mijn baas ook moet inlichten. Als ik hetero was geweest, had ik dit zeker gedaan, maar omdat het mijn leidinggevende betreft die daarnaast mijn vader had kunnen zijn en die geen flauw vermoeden heeft van mijn gevoelens voor hem, weet ik oprecht niet wat ik moet doen.

Overigens zal ik nooit weer zo’n misstap begaan; ik ben er van doordrongen dat wat ik heb gedaan heel verkeerd is. Ik weet ook niet wat me op dat moment bezielde, het was een soort controledwang waar ik geen weerstand tegen kon bieden. Maar ik kan nu bijna aan niets anders meer denken en voel me erg slecht over mezelf.

Beste vraagsteller,

Ik denk dat hier twee verschillende kwesties spelen: 1. hoe je omgaat met je geaardheid, en 2. hoe je omgaat met je schuldgevoel. Ze hebben met elkaar te maken, maar ik bespreek ze los van elkaar. Ik begin met de tweede: je twijfelt erover of je je baas moet inlichten over je misstap.

Een wedervraag: waarom zou je dat willen? Wat bereik je ermee? Het was inderdaad fout wat je gedaan hebt, maar heeft je baas er daadwerkelijk schade door geleden? Zo niet, dan lijkt het me niet nodig om hem in te lichten. Vooral ook omdat hij er niet beter van wordt als hij het weet. Integendeel, mogelijk zadel je hem alleen maar op met jouw schuldgevoel, waar hij zelf part noch deel aan heeft. Ik kan me voorstellen dat hij het liever niet eens had willen weten.

Trouwens, als ik iedereen zou inlichten over de verkeerde gedachten die ik over hem of haar gehad heb, zou ik een indrukwekkend spoor van narigheid achter me laten. Daar worden die mensen meestal niet beter van. Ik moet me er wel van bekeren en God om vergeving vragen - dat is genoeg. Daar moet ook jij genoeg aan hebben. Je hebt de vergeving van je baas helemaal niet nodig.

Het incident brengt wel aan het licht dat je een te grote emotionele afhankelijkheid hebt laten ontstaan ten opzichte van je baas. Dat is iets waar je wél mee aan de slag moet. Je schrijft dat je bewust besloten hebt ‘niets’ met je homoseksuele gevoelens te doen. Nou lijkt ‘niets’ me wel wat weinig, maar ik denk dat ik begrijp wat je bedoelt. Ondertussen raak je wel regelmatig verliefd en daar is dus ook sprake van ten opzichte van je baas. Dat is op zich geen ramp, je moet alleen wel leren ermee om te gaan. 

Als je bewust besloten hebt niet uit te zijn op een homoseksuele relatie, moet je niet gaan spelen met gevoelens die daar wél op uit zijn. Het lijkt erop dat je daarin te ver bent gegaan. Je teleurstelling over het feit dat hij met een vriendin had afgesproken, spreekt daarin boekdelen. Je had je baas liever voor jezelf willen hebben… Dat is misschien nog wel méér iets om God vergeving voor te vragen dan voor het feit dat je in die agenda hebt gekeken.

Ik denk dat dit jouw belangrijkste leerpunt van dit incident is. Dat je soms gevoelens voor een man hebt, is op zich geen zonde. Maar als je de bijbelse weg van het celibaat wilt gaan, moet je die gevoelens niet koesteren alsof ze toch zouden kunnen leiden tot een relatie. Ik weet dat dat moeilijk is, maar wees bereid om die weg te gaan, desnoods met vallen en opstaan. 

Daarbij helpt het als je je single-zijn leert aanvaarden als een positieve roeping van God. Waarschijnlijk had je liever níet single willen zijn, maar als je je te veel richt op wat je níet hebt, loop je het gevaar voorbij te zien aan de mooie dingen die je wél hebt. Voor God is het single-zijn geen zielige optie, maar een waardevolle levensbestemming. Daar zou ik nog veel meer over kunnen schrijven, maar ik verwijs voor dit moment maar naar wat de stichting Hart van Homo’s erover schrijft op haar website. 

Met hartelijke groet,
Herman van Wijngaarden