Rouwadvertentie geen getuigenis

Het valt mij bij de rouwadvertentie altijd op dat je bij mensen uit de Oud Gereformeerde Gemeenten (in Nederland) zelden leest dat er hoop of verwachting is voor de eeuwigheid. Dit in tegenstelling tot andere  kerkverbanden, waarvan soms de rouwadvertentie al een getuigenis mag zijn. Ik merk bij mezelf dat het me soms wat verslagen maakt, alsof er dan niemand zalig kan worden. Tevens vraag ik me af waarom ze in die gemeenten bij rouwdiensten niet zingen. In het zingen van de psalmen kan juist zo verwoord worden hoe je je voelt? Ik weet, ik heb genoeg aan mezelf en mijn eigen lot met betrekking tot de eeuwigheid, maar ik heb dan soms echt te doen met mensen uit die gemeenten.

Beste vragensteller, 

Om eerlijk te zijn, voel ik verlegenheid om je vraag te beantwoorden. Ik wil niet zomaar over andere kerkverbanden spreken. Dat is niet gepast en daarom zou deze vraag beter beantwoord kunnen worden door een predikant uit één van de kerkverbanden die je noemt.
 
In zijn algemeenheid zou je kunnen zeggen dat er theologische verschillen liggen in het aanbod van genade. Wordt de zaligheid benaderd vanuit de verkiezing: “Was niet Ezau Jakobs broeder? spreekt de HEERE; nochtans heb Ik Jakob liefgehad. En Ezau heb Ik gehaat” (Maleachi 1: 2b en 3a). Dan resoneert dat door in de prediking. Dan klinkt het bevel van bekering en geloof nauwelijks of niet. Met als gevolg dat er weinig mensen komen tot de zekerheid van het geloof die alleen in Christus Jezus te vinden is. 

Dit kan als gevolg hebben dat mensen het juiste zicht missen en daarom ook niet komen tot het getuigenis van Thomas: “Mijn Heere en mijn God!” (Johannes 20:28). Dan kan ik mij voorstellen dat de familieleden van de overledene voorzichtig zijn met het plaatsen van zo’n getuigenis. Want, je moet wel goede gronden hebben om zo’n getuigenis te plaatsen. Tegelijkertijd wil dat niet zeggen dat de overledene dan niet behouden is. Want dat weet alleen de Heere zelf.
 
Je mag best weten, dit blijft voor een predikant ook een worsteling. Wanneer geeft iemand een goed getuigenis? Daarbij probeer ik als predikant de Bijbelse criteria aan te houden. Wat zegt de apostel Paulus? “Namelijk, indien gij met uw mond zult belijden den Heere Jezus, en met uw hart geloven, dat God Hem uit de doden opgewekt heeft, zo zult gij zalig worden.” En het is overduidelijk dat de Heere Jezus zelf in Zijn prediking aan dit getuigenis de vruchten verbond. Met andere woorden: Leer en leven horen bij elkaar! 

Dan gaat het niet alleen om de vraag: Wat heb je beleden? Maar ook: Was je leven daar ook naar? Als dit het geval is, dan mag je ook in een rouwdienst spreken over de vaste hoop van het eeuwige leven. Dan is sterven een doorgang tot het eeuwige leven. Sterven is dan eeuwig erven! En juist dat mag de troost zijn van een bedroefde familie die achterblijft. Dat mag aansporen om Hem te dienen, die Zijn leven gaf op Golgotha. 

Verder noem je nog de gewoonten rondom het zingen in rouwdiensten. Ik kan geen antwoord geven voor gemeenten waar niet gezongen wordt. Het kan een cultuur zijn in een bepaalde plaats of kring van gemeenten. Ook kan men het niet als gepast ervaren, ik weet het niet precies. 

In de rouwdiensten waarin ik voorga wordt meestal wel gezongen. En wat vinden we in de psalmen vaak de klacht en de jubel samengaan. Dan mogen ook de gezongen woorden troost bieden aan hen die achterblijven. Ik herinner me nog een rouwdienst waarin een geliefd familielid van onze familie begraven werd en we mochten zingen:
 
Straks leidt men haar in statie, uit haar woning,
In kleding, rijk gestikt, tot haren Koning;
Zo treedt zij voort met al den maagdenstoet,
Die haar verzelt, U vrolijk tegemoet.
Zij zullen blij, geleid met lofgezangen,
De vreugde voên, die afstraalt van haar wangen,
Tot zij, daar elk gewaagt van haren lof,
Ter bruiloft treên in 't koninklijke hof.

(Ps. 45:7 berijmd) 

Wat hebben we dan troost over dood en graf heen! Ik wens jou van harte deze zekerheid en troost toe. 

Ds. C. Budding