Boos op mezelf

Ik ben onder behandeling bij psycholoog voor ptss en depressie. Ik vind het moeilijk te omschrijven wat ik bedoel. Maar is er verschil tussen wat mensen je aandoen en aan wat God voor jou goed vindt? Zelf een moeder gehad (ze is overleden) met een licht verstandelijke beperking. In mijn hele leven voor haar gezorgd, tot ik er zelf bijna aan onderdoor ging. Ik probeerde steeds alles te doen zoals zij het wilde, want anders werd ze boos. Haar boosheid kon ik niet verdragen. Ging steeds sneller doen wat ze van mij vroeg. En dan zei ik maar tegen mezelf, ze kan er niets aan doen dat ze zo is. Het is ook allemaal lastig voor haar. Ze werd door lichamelijke achteruitgang steeds meer afhankelijk van anderen.

Daarnaast van mijn tiende tot zestien jaar seksueel misbruikt door een familielid. Daarnaast ben ik ook heel veel gepest in mijn jeugd. Ik had ook geen vriendinnen. Ik voelde mij altijd een buitenbeentje. De lichte verstandelijke beperking van mijn moeder is iets wat niet door mensen is gekomen. Dit heeft God mij opgelegd. Maar het pesten en misbruik is door mensen mij aangedaan. Heeft God dit dan ook op mij gelegd? Hoe moet ik dit zien?

Ik kan niet boos zijn op mijn moeder, zij kon er niets aan doen. Ook niet op de mensen die mij wat aan deden. Want ik vind dat ik weerstand had moeten bieden. Heel vaak ben ik boos op mezelf. Ik vind dat ik aan alle kanten tekort schiet. Ik wil het iedereen naar de zin maken en dat lukt me ook niet. Ik kan ook niet boos zijn op God. Want dit is niet wat Hij gewild heeft.

Beste vraagsteller,

Wat een worstelingen klinken er door in het stukje dat je schrijft. Allereerst wil ik je zeggen dat ik het heel dapper van je vindt dat je in behandeling bent gegaan. De vreselijk moeilijke dingen die jij hebt meegemaakt raak je namelijk niet ‘zomaar’ weer kwijt. Je bent getekend voor je leven. Toch is er een weg om met dit alles om te leren gaan en sterker te worden; er is herstel mogelijk. Dus ga vooral door met je behandelingen, totdat je merkt dat je sterk genoeg bent om het leven weer zelfstandig aan te kunnen. 

Dan even naar je vragen. Je vraagt je af hoe je kunt weten of God je iets geeft, of dat mensen je iets aandoen. Mijns inziens komt alles wat tegen Gods geboden ingaat nooit bij Hem vandaan, maar bij de satan. Goed en kwaad, licht en donker, het is de eeuwenoude strijd tussen God en de duivel. De duivel heeft heel veel macht er richt afschuwelijk veel ellende aan. Dat neemt niet weg dat de Heere overal boven staat en dat Hij alle dingen bestuurt. Moeilijk te begrijpen hè. Ik hoop zo dat je al je verdriet, pijn en schade voortdurend bij Hem mag brengen, dan zal Hij je niet beschamen. “Wie Hem aanroept in de nood, vindt Zijn gunst, oneindig groot.”

Ik hoop ook dat je door de therapie je boosheid op de goede plek leert te brengen. Het is niet nodig dat je boos bent op jezelf. Jij kon er niks aan doen dat je moeder je niet de zorg en liefde heeft gegeven die je nodig had. Jij koos er niet voor om gepest te worden, dat deden zíj. En jij kon er niks aan doen dat je misbruikt werd. Als kind ben je niet in staat je daar tegen te verzetten, je hebt immers geen idee wat je overkomt. Dat besef komt meestal veel later pas. Het had nooit, nooit mogen gebeuren. Houd je aan deze overtuiging vast. Het is niet jouw schuld, echt niet.
 
Tot slot wens ik je alle goeds en de nabijheid van de Heere toe. Ga door totdat je genezing zult gevonden hebben voor al je wonden. Sterkte!

Hartelijke groet,
Dorothé van Duijn