Hoogbegaafdheid versus hooggevoeligheid

Mijn man (en kinderen) zijn hoogbegaafd en het is soms lastig om daar mee om te gaan. Ze zijn erg op zichzelf gericht, niet in de zin van egoïsme bedoel ik, maar dat ze met grote problemen bezig zijn, oplossingen zoeken, studeren, lezen, verdiepen, maar dat allemaal in hun zelf. Soms wordt er wel met elkaar over gepraat, of vooral gefilosofeerd. En begrijp me goed, ik zie echt de mooie kanten hier wel van. Maar het maakt me soms zo vreselijk moe.

Ik ben zelf totaal niet zo. Ik ben hooggevoelig, heb veel rust en slaap nodig, eigenlijk steeds meer naarmate de jaren verstrijken. Ik ga ook wel vroeg naar bed maar het blijft beneden maar doorgaan met praten, papieren printen, discussiëren, met soms verheven stemmen. Het is ook niet gezellig als ik me steeds terug trek in de avond, wat ik wel het liefst zou doen. Het put me echt uit.

Mijn man weet dat wel en probeert er op te letten, maar ja pubers niet natuurlijk. Tevens vind ik het mooi dat ze hierin hun vader hebben omdat ik zo anders ben. Een discussiesfeer komt op mij al snel bedreigend over, waardoor ik nerveus word. Bij ons thuis was dat vroeger niet, we waren het bijna allemaal eens met elkaar al werden m’n ouders weleens boos als iemand iets verkeerd deed natuurlijk. Dat werd niet getolereerd.

Ook vind ik gesprekken met hen een-op-een lastig. Over koetjes en kalfjes wordt nauwelijks gepraat. Soms doe ik er een poging toe, maar ik ben van mijzelf al niet zo’n prater. Vragen van mij worden afgekapt als: “Oh prima. Ik red me wel.” Dat stralen ze gewoon al uit. M’n man ook. Dat voelt soms zo afgewezen. Ik voel ook heel sterk, dat weet ik. Maar dat hou je niet tegen. Ik wil er gewoon zijn voor m’n gezin, maar ik lijk meer bij het meubilair te horen. Is er iemand met tips/herkenning?

Beste mevrouw, best bijzonder dat uw kinderen en man hoogbegaafd zijn en dat ze op deze manier veel aan elkaar hebben. Maar hebben ze wel door dat ze op deze manier u een beetje aan het uitsluiten zijn? U moet steeds rekening houden met hun hoogbegaafdheid maar andersom houden ze geen rekening met uw hooggevoeligheid.

U zegt dat u het fijn vindt voor uw kinderen dat ze uw man hebben en dat is denk ik ook zo. Maar aan de andere kant merk ik dat u zich steeds meer aan de zijlijn voelt staan en zich gaat  terug te trekken om de anderen niet ‘tot last’ te zijn. U mag hen voeden, laven, de was doen, hun rommel opruimen, hen verzorgen als ze ziek zijn, enzovoorts.

De kinderen zijn ook pubers, schrijft u, dus wat dat betreft is er nog niet zo heel veel te verwachten van hun inlevingsvermogen naar hun ouders toe, maar je bent wel met elkaar een gezin en hebt rekening te houden met elkaars gaven en beperkingen. Ik denk dat het goed is dat ook de pubers een taak hebben in het gezin zoals boodschappen doen, de vaatwasser leeghalen, de tuin onderhouden, hun kamers opruimen, zelf hun bedden afhalen, etcetera. Het kan toch niet zo zijn dat de kinderen en uw man heel slim doen met elkaar en dat u een soort van veredelde slaaf aan het worden bent.

Aan de andere kant moet ik zeggen dat het fijn is dat de kinderen het onderling goed met elkaar kunnen vinden en dat ze zich niet bezighouden met alcohol en drugs en uitgaan.

Zou u ook onder woorden kunnen brengen hoe u het dan wel zou willen hebben? Want als je dat weet, kun je er naartoe proberen te werken. Hoe zou het moeten zodat u zich ook prettig bij voelt. We weten vaak wel hoe het niet moet, maar vinden het moeilijk te zeggen hoe het dan wel moet.

Ik zou u in ieder geval willen aanraden ook iets voor uzelf te gaan zoeken. Bijvoorbeeld een vrouwenvereniging, een sportclubje, vriendinnengroepje, vrijwilligerswerk of een cursus volgen of wat dan ook. En wel zo dat u ook eens een hele dag weg bent en thuis niet altijd als vanzelfsprekend voor de andere gezinsleden klaarstaat.

U schrijft dat u niet zoveel energie heeft en veel rust nodig heeft, maar van dingen doen kun je juist ook energie krijgen. Om het met elkaar beter en gezelliger te krijgen zal iedereen er aan mee moeten werken, zowel de kinderen en uw man als uzelf.  

Alie Hoek-van Kooten