Onveilige verkeringstijd werkt door in huwelijk

J. (Jantine) Stam-van de Beek | 1 reactie | 07-05-2025| 13:04

In onze verkeringstijd, die erg jong is begonnen (ik was 14), is er heel vaak over mijn grenzen gegaan op seksueel gebied. Ik was jong, had een moeilijk thuissituatie op dat moment en zocht veiligheid bij mijn oudere vriend. We zijn nu al enige jaren getrouwd en ik kijk met veel verdriet op onze verkeringstijd terug. Ik kan er niet over praten zonder veel te huilen.

In ons huwelijk loopt het totaal niet op dat vlak. Bij mijn man vandaan is er nauwelijks behoefte aan intimiteit, eigenlijk al vrij snel na ons trouwen. Het gebeurt soms wel een half jaar dat we geen seks hebben. Ik heb er wel meer behoefte aan maar durf geen initiatief te nemen doordat ik vaak afgewezen ben. Gesprekken lopen uit op ruzie. Ik vind het heel erg, voel me afgewezen en onaantrekkelijk, maar ook niet geliefd en met elkaar verbonden.

Mijn vraag is, zou het kunnen zijn dat door de onveiligheid in de verkeringstijd dit doorwerkt in ons huwelijk, niet alleen bij mij maar ook bij mijn man? En hoe zouden we hier het beste aan kunnen werken?

Beste jonge vrouw, 

Dankjewel voor je goede vraag. Wat naar dat je terugkijkend ziet dat de seksualiteit in je verkeringstijd grensoverschrijdend was. Het klinkt als dat je je op dat moment erg kwetsbaar hebt gevoeld en mogelijk ook teleurgesteld in de verbinding. Ik kan me voorstellen dat dat verdriet, nu je getrouwd bent, terugkomt. Het komt op mij over als dat het niet goed lukt om dit echt te kunnen uiten. 

Je schrijft over de lading die er tussen jullie is met betrekking tot het thema seksualiteit. Het klinkt als dat jullie vastlopen in de ruzies. Bijvoorbeeld omdat je man zich bekritiseerd voelt of zich niet gezien voelt in zijn intenties en jij je afgewezen en onaantrekkelijk voelt. De pijn daarover kan wat vast gaan zitten vanbinnen en als dat niet (samen) gevoeld kan worden, is het steeds moeilijker om je met elkaar verbonden te voelen. Dat is ook echt verdrietig. Je zou het zo graag ook op dit gebied goed hebben samen, maar keer op keer merk je dat je dezelfde cirkeltjes loopt met teleurstellend resultaat. Het lijkt er inderdaad op, dat dit patroon al is ontstaan in jullie verkeringstijd en in het huwelijk sterker naar voren is gekomen. Een afstand die je voelt en niet goed weet hoe te overbruggen. 

Een prachtige vraag hoe je hier het beste aan kunt werken. Ik denk aan drie opties.

Je zou eens de aanpak kunnen proberen, waarbij je het bespreken van dit thema stap voor stap aanpakt. Dus niet rechtstreeks naar je pijn, verdriet en gemis, maar bijvoorbeeld beginnen met: ik heb wat zitten denken over onze intimiteit. Ik wil het niet zozeer hebben over de seks, maar vooral over onze gesprekken daarover. Ik heb het gevoel dat we het allebei spannend en moeilijk vinden om het daar over te hebben. Toch vind ik het ook te belangrijk om het uit de weg te gaan. Hoe kijk jij hiernaar? 

Mogelijk kan het jullie wel helpen om zo te proberen eens echt stap voor stap het contact te zoeken. Dus niet zozeer gericht op de inhoud, maar vooral zorgvuldig om te gaan met wat er in het hier en nu tussen jullie gebeurt in het gesprek. Vooral nieuwsgierig zijn naar elkaar en pas doorgaan met gesprek als je voelt: we zijn allebei nog ingecheckt, we willen dit allebei.
 
Als dat niet lukt, is de tweede optie: om hulp vragen. Ik denk dat dat wel heel fijn kan zijn. Vooral omdat het gaat over pijn van dat je nog erg jong was en het ook voor je man langer geleden is. Om dat te kunnen doorvoelen en verwerken is vaak wel een bedding nodig, waarbij er een stuk gespreksleiding is en oog voor jullie beide. Als je steeds alert bent op de ander, is het veel moeilijker om de diepere lagen te vinden en kwetsbaar te kunnen uiten. Wat kan helpen voor de ander om jouw zachte kant weer wat te zien en ook zelf even uit de alert-modus te gaan.
 
Een derde optie is om (ook) hulp te zoeken voor je eigen pijn van afwijzing. Het lijkt erop dat je daar niet zo goed raad mee weet. En je dan van hem terug gaat trekken of er een soort druk ontstaat om het opgelost te willen hebben. Mogelijk is het wel verhelderend om hier eens met een vertrouwenspersoon of therapeut naar te kijken. Want als de pijn van afwijzing niet gevoeld mag worden, is het moeilijk om jezelf kwetsbaar op te stellen. Die pijn wat kunnen uiten op een veilige plek kan helpen om er beter mee om te kunnen gaan als het geraakt wordt. En ook hoe het mogelijk je zelfbeeld raakt (onaantrekkelijk) en wat je nodig hebt als je je zo voelt en van wie. Of een stukje te verwerken van op welke momenten in je leven deze pijn ontstaan is en welke impact dat heeft gehad. 

Ik wens je van harte moed om de stappen te nemen naar herstel van het onderlinge vertrouwen om toe te kunnen groeien naar een fijne seksualiteit. 

Vriendelijke groet,
Jantine Stam-van de Beek

Dit artikel is beantwoord door

J. (Jantine) Stam-van de Beek

• Geboortedatum:
  07-12-1987
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Barneveld
• Status:
  Actief

35 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven