Niet somber maar dankbaar

Ik heb een depressie met angsten. De nare gedachten over mezelf en anderen en de zware gevoelens van jaloezie verteren mij. Ik voel me zo schuldig en veroordeel mezelf. Dat maakt de diepte nog dieper. Ondanks therapie kom ik hier niet los van. Maar ik voel me ook intens zondig. Alles raakt me en klaagt me aan. De hemel voelt gesloten; ik worstel met God en met mezelf. Ik weet dat deze gevoelens niet goed zijn. Hoe dan toch verder?

Beste...,

Heel akelig wat je doormaakt. Als satan je niet aanklaagt doe je het zelf wel, zo klinkt het een beetje. Maar dat is bepaald niet helpend!

De vraag is welke spiegel je gebruikt. Welk referentiekader. Zijn dat de denkschema's van deze wereld waarin het gaat om succes, om het perfecte plaatje dat je moet laten zien, zijn dat de voordelige kanten van anderen die je bijvoorbeeld via sociale media ziet, is dat de veeleisendheid van deze wereld waaraan je stuk gaat? Of is het de spiegel van Gods gedachten over jou? Zijn verlangen naar jou, Zijn verlangen ook om genadig en barmhartig te zijn voor je. Zijn trouw en goedheid ook. Zijn liefde.

Weet je? Al die gedachten die jij opsomt en benoemt zijn leugens en komen voort uit bronnen van kwaad. Maar je hoeft geen slachtoffer te zijn van die gedachten. Dat ze in je opkomen is niet vreemd, maar je moet ze krijgsgevangen maken in Christus, zoals Paulus het zegt. Nogmaals, dat bepaalde gedachten aan je opgedrongen worden is niet vreemd, maar laten ze je alsjeblieft niet gaan beheersen. Geef het kwade niet de ruimte om over jou te gaan heersen. Oftewel: geef je niet willoos over aan foute gedachten, maar neem zelf de regie.

Dat kan je bijvoorbeeld doen door de leugens, de gedachten die in je opkomen op te schrijven om vervolgens daar achter de waarheid te formuleren. Gods waarheid. Maak twee kolommen: één voor de leugens en één voor de waarheid. En dan mag je jezelf heel eerlijk de vraag stellen: wat wil ik geloven? De leugen of de waarheid? Wat wordt jouw spiegel?

Vroeger zongen we het lied: Tel je zegeningen, tel ze één voor één, en je ziet Gods liefde dan door alles heen. Dus niet alleen letten op wat je mist of op wat je moeilijk vindt, maar je zegeningen tellen. En dan kan een volgende schrijfoefening ook helpen: schrijf elke dag de zegeningen op die je ontving.

Ik zit dit op te schrijven bij een open raam, de zon schijnt, het wordt een prachtige zomerdag, ik hoor de vogels fluiten en ik zie ze ook, enzovoorts. Wat een zegeningen! Die zitten niet voornamelijk in spectaculaire dingen maar in vele dat God dagelijks aan ons toevertrouwt. Ik hoop dat je die meer en meer ziet en je je daardoor een gezegend mens weet. Die niet sombert, maar dankbaar is.

Een opmerkzaam hart gewenst!

Vriendelijke groet,
Els van Dijk