Man kijkt weer porno

Ik ben zo verdrietig, wat een pijn. Mijn man kijkt porno. Dit is de derde keer dat ik hem betrap. Hij weet niet dat ik het weet. Ik heb hem de vorige keer er mee geconfronteerd en hij heeft beloofd hij het niet meer zou doen. Ik heb hem vergeven, maar heb geen gemeenschap meer met hem, zo’n pijn doet het. Is het nu dan mijn schuld dat hij weer porno kijkt?

Beste vragenstelster,

Dank voor je persoonlijke vraag. Ik proef je diepe teleurstelling over de terugval van je man en de crisis waar je in terecht bent gekomen. Misschien heb je wel duizend vragen.  

Je schrijft dat hij zich niet aan zijn belofte heeft gehouden en daar niet open over is geweest. Je had gehoopt en mogelijk ook verwacht dat hij nu betrouwbaar zou zijn en dat blijkt onjuist. En dat heeft impact, helemaal als het je eigen man, je thuis betreft. Gemeenschap hebben vraagt vertrouwen en (emotionele) veiligheid. Daarom begrijp ik dat je dat nu niet wilt. 

In hoe je jouw schuldvraag koppelt aan het feit dat je geen gemeenschap meer met hem hebt, herken ik een veel voorkomende beredenering: de gedachte dat wanneer porno te sterk voor je is, dat een seksuele oorzaak heeft. De gedachte dat als hij voldoende seks krijgt, hij geen porno nodig heeft. Waarschijnlijk doet het je vanuit die gedachte veel pijn als je stilstaat bij de ideaalplaatjes die hij ziet en als je daarbij bedenkt hoe jij daar niet aan kunt voldoen. Ik denk echter dat deze gedachtegang onjuist is en je niet helpt.
 
Ik zie namelijk dat het anders zit wanneer er sprake is van verslaving. Hoe meer/vaker iemand dan toegeeft aan de seksuele behoefte, hoe sterker seksuele behoefte wordt. Dat komt omdat bij verslaving de seks niet gekoppeld is aan liefde en intimiteit maar een andere functie heeft. Bijvoorbeeld willen vluchten uit omstandigheden, pijn verdoven, stress ontladen, etcetera. Bij porno kan iemand emotioneel op slot blijven en toch de fijne gevoelens van seks ervaren. Dat werkt altijd alleen maar tijdelijk. En vaak is er steeds meer nodig voor hetzelfde effect. Vandaar dat meer seks geven meestal niet werkt, of alleen maar tijdelijk en soms zelfs averechts.
 
Om het dubbelleven vol te kunnen houden dat kenmerkend is voor een verslaving, maken mensen een werkelijkheid om hun gedrag te rechtvaardigen. Vaak is dit, omdat iemand diep vanbinnen bang is niet te kunnen/willen stoppen en die nood niet onder ogen komt. Het kan zijn dat jouw man in die werkelijkheid jullie (gebrek aan) seks verantwoordelijk maakt voor zijn gedrag. Wanneer je als partner daarin meegaat, raak je in verwarring. 

Ik denk dat het niet kunnen stoppen met porno kijken geen seksuele oorzaak heeft, maar een andere, meer persoonlijke. Ik vermoed dat je man in zijn leven (misschien al heel jong) een stuk van zijn innerlijk is gaan beschermen voor nabijheid, dit dus alleen draagt. En dat hij daar nu in vastloopt, vooral wanneer bepaalde stukken van het leven te zwaar/moeilijk voor hem voelen. Dat hij dan vanuit weerstand voor de eenzaamheid vanbinnen porno gaat kijken (of seks wil). 

In de Bijbel kun je lezen (o.a. in Genesis 2) dat lichamelijke eenwording zoals het bedoeld is, betekent dat je elkaar mag kennen. Of “bekennen” zoals het in de Statenvertaling staat. En ook dat je beide verantwoordelijkheid leert nemen voor jezelf (vader en moeder verlaten) en je verbindt aan elkaar (hechten, en zoals Jezus en ook Paulus zegt: geen overspel/ander begeren). Het is de vraag of dit binnen jullie huwelijk in orde is, ik krijg de indruk van niet.
 
Het zou ook in dit licht gek zijn, als het feit dat jij geen seksuele gemeenschap meer met hem hebt, de reden is van zijn porno kijken. Daarmee koppel je seks wat mij betreft veel te veel los. Seksuele gemeenschap staat in de Bijbel in een breder perspectief van gekend worden en vertrouwen. En daar ligt waarschijnlijk een blokkade. 

Mogelijk is dat herkenbaar maar ook wel moeilijk voor je. Want het kan, hoewel het weerstand oplevert, toch iets aantrekkelijks hebben om vast te houden aan de idee dat je seks moet geven om het probleem op te lossen. Dat kan minder complex lijken dan stil gaan staan bij diepere/bredere relatiepatronen. Of bij de schade die je voelt. Om dit nog wat verder uit te leggen, wil ik even stilstaan bij jouw situatie.

Want wanneer je maatje niet degene blijkt die je dacht dat hij is, kan het voelen alsof je wereld instort. De werkelijkheid zoals je die beleefde, die je houvast gaf, blijkt onjuist. Zoiets meemaken veroorzaakt vaak een traumatische reactie. Dat betekent dat er iets gebeurt waardoor je uit balans raakt en de bijbehorende gevoelens zo heftig zijn, dat je er niet mee om kunt gaan. Wat je echt voelt gaat dan vastzitten vanbinnen. En omdat het leven doorgaat, probeer je te doen wat je kunt. 
Van daaruit kan zelfverwijt ontstaan: gaan denken dat jij het probleem bent en dan jezelf afwijzen. En dat kan aantrekkelijk zijn, hoe gek het misschien ook klinkt. Want als jij iets fout doet, is er misschien een quick fix mogelijk als je dat oplost. Het probleem daarvan is dat je dan niet jezelf kunt zijn. Je kunt dat herkennen als je merkt dat je steeds in dezelfde rondjes piekert zonder dat je uit het gevoel van vastzitten komt. 

De werkelijkheid is dat zijn gedrag voortkomt uit zijn innerlijk. Om de daadwerkelijke oorzaak te ontdekken, zal er eerst erkenning nodig zijn dat stoppen niet gelukt is en vervolgens ruimte voor hem om te gaan voelen en vertellen waarom dat zo is. 

Ik hoop dat ik hiermee je vraag heb beantwoord. Er viel me in je vraag nog twee dingen op, die ik je wil noemen als toevoeging. 

Je schrijft dat je hem voor de derde keer hebt betrapt, maar hij dit niet weet. Dat betekent, dat je de pijn waarover je schrijft niet met je man deelt. Ik denk dat je daar een reden voor hebt; daar ligt jouw verantwoordelijkheid. Als je iets wilt veranderen, zou ik je adviseren om daarbij stil te staan. Ik denk dat het goed is om daarbij iemand in vertrouwen te nemen die je kan helpen om eerlijk in je eigen hart te kijken en mee kan denken of er andere opties zijn die jij nu misschien nog niet ziet.
 
Je schrijft ook dat je hem hebt vergeven. Ik vraag me af hoe jij vergeving ziet. Vaak is snel willen vergeven een signaal dat je het graag goed wilt doen en je man niet wilt afwijzen. Echter, vergeving aanpakken als ‘zand erover’, betekent meestal dat er voorbij gegaan wordt aan de pijn en verantwoordelijkheden die er liggen. In dat licht denk ik dat je met zeggen dat je hem vergeven hebt geen recht doet aan jezelf en de situatie. Vergeven is loslaten en daarvoor is het nodig om eerst in de juiste proporties de schuld te leggen waar die hoort. Bij jou lees ik daarover nog verwarring. Echte vergeving (en/of verzoening) gaat door jezelf heen. Het is wilskracht, maar ook een proces. Ik zou je adviseren om jezelf dit toe te staan, zodat je het ook beter kunt begrijpen waarom het je nog niet lukt hem te vertrouwen (wat me logisch lijkt, gezien je zijn onbetrouwbaarheid ontdekt hebt).
  
Ik hoop dat dit antwoord je wat helpt in het ontrafelen van de situatie waar je in zit. Voor veel vrouwen is het een uitdaging om het probleem van je man bij hem te laten en tegelijkertijd ook verantwoordelijkheid te nemen voor de betekenis ervan voor jezelf. Daar ligt m.i. wel jouw stuk. 

Samengevat: goed helder gaan krijgen (zo concreet mogelijk) wat er door deze omstandigheden met jou gebeurt, wat je daarin wilt en welke stap je kunt nemen. Ik wens je onderscheidingsvermogen en steun in je verdriet.

Jantine Stam-van de Beek

Dit artikel is beantwoord door

J. (Jantine) Stam-van de Beek

• Geboortedatum:
  07-12-1987
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Barneveld
• Status:
  Actief

30 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven