Vraag
We wonen sinds enkele maanden in ons nieuwe huis. Een prachtig huis waar we heel blij mee zijn. We waren al even aan het rondkijken, maar we wilden er elke keer goed over na denken en niet zomaar een overhaaste beslissing nemen. We kwamen er al wel snel achter dat elk huis wel een nadeel heeft. Bij dit huis was er maar een nadeel. En dan ook nog eens een probleem wat alleen voor mij gold en niet voor mijn man. We waren overstag. Hebben het in gebed gebracht en een reëel bod gedaan. En het werd geaccepteerd.
Ik was blij. Het enige wat ik wel vaak dacht was: kan ik wennen aan de snelweg bij het huis? Want dat is het nadeel van ons huis. We zitten dicht bij de snelweg. Circa 250 meter er vandaan. En circa 800 meter bij diverse fly-overs vandaan. Aangezien ik dicht bij de snelweg ben opgegroeid (450 meter) en daar nooit last van heb gehad, dacht ik: het went vast wel. Maar toch voelde het niet lekker. Nu twee maanden verder, ervaar ik toch veel hinder. Ook binnen, maar zeker in de tuin zitten vind ik niet prettig. Onze kinderen spelen graag buiten en zijn nog klein, dus daar zit ik bij.
Geestelijk gezien leer ik door deze situatie veel. Het brengt mij bij God met mijn vragen en ik realiseer mij dat ik kwetsbaar ben. Tegelijkertijd ben ik zoekend. Het is een aards iets waar ik last van heb. Verder hebben we het zo goed. Het voelt zo ontevreden. Overigens ben ik naar mijn mening niet ontevreden aangelegd. We hebben tot nu toe in twee huizen gewoond (een huurhuis en een koophuis). Daarbij heb ik nooit gedacht: het is klein, dit mis ik o.i.d.
Wat vraagt God hierin van mij? Er zijn veel mensen die honger hebben en in een tent leven. Stel dat ik niet kan wennen, is het dan Bijbels wel verantwoord dat ik weer verhuis? Met alle kosten van dien. Financieel zou het wel mogelijk zijn, maar in mijn geweten vind ik dit lastig. Overigens veroordeel ik mijzelf er niet om. Voordat we er gingen wonen ben ik diverse keren wezen luisteren, heb ik met buren gesproken enzovoorts, maar klaarblijkelijk kun je dingen soms pas inschatten wanneer je er daadwerkelijk woont.
Antwoord
Dag vragenstelster,
Dank voor het delen van de situatie. Het lijkt mij lastig als je zo in tweestrijd bent. Als ik je casus goed tot mij door laat dringen (het duurde even een tijdje), zie ik dat je, door er woorden aan te geven, meer helderheid krijgt. Ik noem de dingen die ik lees:
"Een prachtig huis waar we heel blij mee zijn".
"We kwamen er al wel snel achter dat elk huis wel een nadeel heeft".
"Hebben het in gebed gebracht en een reëel bod gedaan. En het werd geaccepteerd. Ik was blij".
"Geestelijk gezien leer ik door deze situatie veel. Het brengt mij bij God met mijn vragen en ik realiseer mij dat ik kwetsbaar ben".
"Het is een aards iets waar ik last van heb".
"Verder hebben we het zo goed".
"Het voelt zo ontevreden".
"Financieel zou het wel mogelijk zijn, maar in mijn geweten vind ik dit lastig".
Er staan ook wat andere dingen in waarmee je de andere kant aangeeft. Zelf wonen wij aan een weg, die veel en veel drukker is dan wij eerst vermoedden. En daar zitten wij 20 meter bij vandaan. Wij hebben geleerd om er niet de aandacht aan te geven die wij er aan zouden kunnen geven. Alles wat je aandacht geeft, groeit immers.
De vraag die je stelt: "Is het dan Bijbels wel verantwoord dat ik weer verhuis"? Ik weet niet of de Bijbel daar rechtstreeks een antwoord op geeft. Je geeft zelf aan dat je de beslissing in gebed genomen hebt. En kennelijk is het in die weg aan jou toevertrouwd. Zo lees ik dat tenminste. Het lijkt mij dan ook goed om te behouden wat je hebt.
J. M. Strijbis
Dit artikel is beantwoord door
J.M. Strijbis
- Geboortedatum:16-06-1956
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Gouda
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Docent(opleider) Driestar Hogeschool
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Focus jezelf op andere dingen. Een idee: ga vanaf vandaag alles opschrijven waar je blij van wordt en/of dankbaar voor bent. De narcissen die in bloei staan, dat je je zus sprak, het zonlicht wat zo mooi naar binnen valt, je kind dat zo schattig speelt, dat lieveheersbeestje in de tuin, Gods trouw aan Zijn Woord, je man die je zo fijn helpt...In een schrift, notitieboek of bijvoorbeeld in een "Duizendmaal-dank-app" in je WhatsApp (groepsapp maken met je man en je man direct weer verwijderen ;). Probeer maar eens! Grote kans dat je niet meer kan stoppen en dat je jezelf veel gelukkiger (en dankbaarder) gaat voelen terwijl er verder niets veranderd is. Alleen omdat je het dagelijkse geluk minder kans geeft om te ontsnappen maar er juist bewuster op let.
Zelf woon ik ook heel dicht bij een drukke weg. Inmiddels hoor ik het niet meer echt, je kunt daar blijkbaar toch aan wennen.
Wanneer ik in de zomer buiten 'stil' zit; is dat het enige moment dat het me stoort.
Maar ik heb eens in een tijdschrift een grappige tip gelezen, die voor mij een beetje werkt. Die is als volgt: beeld je in dat het ruisen van de auto's, de golven vd zee zijn. Het is een enigszins vergelijkbaar geluid...
Als ik dat doe, lukt het me soms om dat vast te houden.
En als het (niet) lukt dan grinnik ik daarna hard om mezelf en kan ik het weer relativeren. Want ook ik heb, net als jij, heel veel andere fijne dingen die me geluk geven!
Wat mij helpt, als ik me er soms in de zomer toch aan stoor: ik probeer te bidden voor al die mensen in auto's die langsrijden. Wat zullen het voor mensen zijn? Wat zouden ze gaan doen? Zouden ze God kennen? Ik bid voor hen en daardoor kan ik het zelf ook milder bekijken. Ze zijn ook letterlijk :) onderweg naar hun eeuwige bestemming en misschien ben ik wel de enige die voor hen bidt.
Het is goed leefbaar.
Maar bij anderen waar de vliegtuigen dag en nacht overkomen... Ik kan er niet wonen. En dan de luchtverontreiniging.
Na longkanker zitten we daar ook niet op te wachten.
Grondig bidden dus voor elke beslissing. De Heere mag ons ook leiden naar een plaats die minder fijn is maar waar Hij ons wil gebruiken tot Zijn eer.
