Vraag
Onze zoon gaat geruime tijd niet meer mee naar de kerk. Naar catechisatie al drie jaar niet meer. Hoe verloopt het ingrijpende en verdrietige proces van uitschrijving? We beseffen dat onze zoon kerkelijk kan worden uitgeschreven, maar Gods namen staan getekend op zijn voorhoofd. Hoewel we dit het liefst niet willen dat hij wordt uitgeschreven, beseffen we ook dat hier kerkelijke richtlijnen voor zijn. Verwacht de kerkenraad hierin een stap van ons, of moeten wij afwachten?
Wat is hierin de pastorale begeleiding en zorg? Onze zoon wordt niet gemist! Dit is een keihard feit. Wij krijgen ongeveer één keer in de drie tot vier jaar huisbezoek. Dat is vorig jaar geweest. Onze wijkouderling zou nog een nieuwe afspraak maken. Na een jaar hebben we nog niets gehoord. Hoe is dit kerkelijk geregeld binnen de Gereformeerde Gemeenten? Is dit in elke gemeente anders of is daar een landelijke richtlijn voor?
Antwoord
Wat beschrijft u een intens verdrietige werkelijkheid. Dat verdriet is niet van de ene op de andere dag gekomen. Uw zoon heeft al drie jaar niet meer de catechisatie gevolgd en gaat de laatste tijd niet meer naar de kerk. Dat doet u heel veel pijn en zorgt voor veel -meestal onbespreekbaar- verdriet. Dat zal uw zoon zeker gemerkt hebben, maar desondanks maakt hij hierin zijn eigen keuzes. Hij wil met de gemeente en het Woord dat daar verkondigd wordt niet meer te maken hebben. Hierbij ga ik ervan uit dat uw zoon afscheid neemt van de kerk en van het geloof. Als hij naar een andere kerkelijke gemeente zou gaan, zou mijn antwoord anders van inhoud moeten zijn.
Voordat ik verder ga met uw vragen te beantwoorden, veronderstel ik iets wat er niet staat. U schrijft niet over het feit dat hij ook afscheid genomen heeft van uw gezin. Als hij nog deel mag uitmaken van uw gezin zal dat moeilijk zijn, maar u mag daar toch dankbaar voor zijn. U mag al het mogelijke in het werk stellen om de relatie te behouden, maar er zullen grenzen zijn. Dat kan bijvoorbeeld zijn dat hij zich aan de huisregels -zoals ‘aan tafel’- moet houden.
Er zijn veel schrijnende gevallen bekend waarbij sprake is van een afscheid nemen van Gods Woord, van de kerk én van het gezin. Dat is voor ouders vaak een dubbele smart. Als ouders heb je -nooit volmaakt en in alle gebrek- geprobeerd je kinderen op te voeden, zoals bij de doop is beloofd. Wat kan het dan als schuld worden ervaren dat kinderen eigen wegen gaan als ze volwassen worden. In mijn omgeving merk ik op dat je dat schuldgevoel niet zomaar kwijtraakt. Je draagt het altijd mee. Wat een wonder is het dan, dat in deze lijdensweken erop gewezen wordt, dat er ook voor opvoedingsgebreken en opvoedingstekorten vergeving is te vinden in de verdiensten van Christus. Laten we zo eens mogen luisteren naar de lijdenspreken.
Allereerst zou ik heel praktisch willen beginnen met u te adviseren uw ouderling te herinneren aan het feit dat hij nog niet geweest is. Dan kunt u uw grootste zorg, dat uw zoon ook niet meer naar de kerk wil, met hem delen. Dan mag er ook een gebed opgaan of de Heere uw jongen wil bewaren en wil terugbrengen bij het Woord.
U kunt in dat gesprek ook vragen naar het uitschrijven van uw zoon als dooplid, hoe moeilijk zo’n vraag voor u als ouders ook is. De meeste kerkenraden hebben daar een eigen beleid op geformuleerd. Daarbij wordt voorzichtigheid in acht genomen, want het uitschrijven van leden en doopleden is voor een kerkenraad misschien wel het moeilijkste werk dat er is.
Een mens -kerkenraadslid of ouder- kan niemand bekeren. Mensen kunnen er ook niet voor zorgen dat leden en doopleden, jongeren en ouderen, zonen en dochter, naar de kerk blijven gaan, onder Gods Woord blijven verkeren. Wat hebben we de Heere toch overal bij nodig.
Helaas bezoeken meerdere jongeren, na jaren van catechetisch onderwijs, de catechisatie niet meer. Zij weken zich hoe langer hoe meer los van de kerk. Sommigen komen nog wel eens terug, maar anderen niet meer. Kerkenraden zullen de pijn van de ouders beseffen, maar de praktijk laat zien dat ze er niet altijd adequaat op reageren. Het pijnlijkst is wel als onze zoon of dochter niet eens gemist wordt, zoals u moet ervaren. Gelukkig is dat niet overal en in elke gemeente zo. In sommige gemeenten wordt de aandacht voor jongeren onder kerkenraadsleden verdeeld. Dat is mooi, maar het is nog geen garantie dat er geen jongere uit het oog wordt verloren.
Voor ons allen -ouder, kerkenraad én gemeenteleden- geldt, dat we in ons persoonlijk en gemeenschappelijk gebed ook voor onze afgedwaalde en afdwalende jongeren moeten blijven bidden.
Als een jongere volwassen is geworden en niet meer bij de gemeente wil behoren, kan hij een verzoek tot uitschrijven doen bij de kerkenraad. Het is een goede gewoonte dat een kerkenraad dan nog contact zoekt met de jongere voor een gesprek. Helaas wordt dat nogal eens door de jongere geweigerd. Als zo’n gesprek nog wel kan plaatsvinden, is het zinvol om naar de oorzaak van de kerkverlating te zoeken. Zo’n gesprek wordt met een dringend gebed tot de Heere om wederkeer afgesloten.
Het zijn grote zorgen, die u had en nog heeft. Wanneer u om u heen kijkt, zult u opmerken, dat kerkverlating in de Gereformeerde Gemeenten en in aanverwante kerken veel voorkomt. Dat stemt soms zeer somber. Anderzijds staan er in de Bijbel grote wonderen, die niet alleen vroeger, maar ook nu nog gebeuren. Hizkia zag alleen maar een ongehoorzame en afdwalende Manasse. De bekering van zijn zoon heeft hij niet meegemaakt. Wat wij nooit zouden denken, is wel gebeurd. Die goddeloze Manasse is door God opgezocht. We denken ook aan Augustinus en moeder Monica. Diezelfde God leeft nog. Zijn Koninkrijk zal komen! Dan zal het gebed voor uw zoon (en dochter, kerkenraadslid en gemeenteleden) geen dag ontbreken!
Een aansprekend en informatief boek over randkerkelijkheid en kerkverlating bij jongeren is “Ik heb je gemist” – J. H. Mauritz en ds. A. Schreuder (red), en uitgegeven bij Den Hertog BV te Houten.
N. J. Teerds
Dit artikel is beantwoord door
N.J. Teerds
- Geboortedatum:24-09-1944
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Hendrik Ido Ambacht
- Status:Actief
Bijzonderheden:
ouderling; docent
