Vraag
Ik heb een misschien vreemde vraag. In mij leeft een verlangen om de Heere te leren kennen. Soms trilt het van binnen als het gaat over de Heere Jezus, Zijn vrede, Zijn liefde en vergeving van zonden. Ja, bij die God wil ik horen! En soms zegt mijn hart op een preek: “Ja Heere, U weet dat ik U liefheb, kom mijn ongelovigheid te hulp.”
Maar nu het vreemde. Na zulke momenten merk ik ook vaak een verlangen naar mijn man. Hij is een moeilijke prater en ik vind het ook lastig om mijn diepste innerlijk m.b.t. het verlangen naar de Heere met hem te delen. Deels omdat hij het gevoel niet herkent, maar ook deels omdat ik denk dat ik geen zondekennis heb en dus niet werkelijk een kind van God kan zijn. Dus ik houd mijn verlangen en geworstel liever voor mezelf dan dat ik het deel.
Maar goed, vaak is er dus ook een verlangen naar mijn man. Mijn man vindt dit ook heel fijn en vaak volgt er ‘s avonds gemeenschap met elkaar. Hoe kan dit samen gaan? Het verlangen naar en de omgang met de Heere is toch iets heel teers en heilig? Dat tere gevoel wil ik graag vasthouden. Tegelijk is er het verlangen dat fysiek een uitweg zoekt/verlangen naar mijn man. Is het zondig dat dit naast elkaar bestaat? En zo ja, hoe kan ik hiertegen strijden?
Antwoord
Beste vragenstelster,
Bedankt voor je misschien vreemde vraag. Alhoewel ik het niet per se een vreemde vraag vind. Je omschrijft een diep verlangen naar verbinding, naar schoonheid, naar vrede, liefde en vergeving van zonde. Een verlangen naar intimiteit met God. Hem kennen en gekend zijn. Ik denk dat dit gevoelens zijn die ook ervaren worden in de eenheid tussen man en vrouw. Man en vrouw die door God samengevoegd worden tot één vlees. Die elkaar ‘bekennen’. Er zit een vorm van overlap tussen de intimiteit die wij met God kunnen ervaren en seksualiteit, dat óók naar Gods beeld gemaakt is. De liefdevolle eenheid tussen man en vrouw is ook heel teer en heilig en door God geschapen. Seks is door God bedacht en geschapen. Seks is heel exclusief en speciaal omdat je alleen voor elkaar bent en samen iets deelt wat je met niemand anders deelt. Dat is zowel een geestelijke beleving als ook een fysieke beleving.
God is leven. Jezus Christus is de Weg, de Waarheid en het Leven. Nu is het zo dat nieuw leven (nageslacht) alleen ontstaat door seksualiteit tussen man en vrouw. God geeft leven door de verbinding, de éénwording tussen man en vrouw. In die seksualiteit is een stukje van God zichtbaar. Daarom mag en kan dit alleen in en vanuit liefde.
Nu kan het wel zijn dat je de eenheid met je man met name in de seksualiteit ervaart en minder in het samen praten. Daarin kan het zijn dat je de verbondenheid en veiligheid die je verlangt vooral ervaart als je gemeenschap hebt terwijl het misschien ook fijn is te groeien in verbondenheid door gesprekken heen. Het zou kunnen zijn dat je “geen kind van God” zijn je een spanning en angst geeft die je daarna omzet in de geruststelling die je vindt in je armen van je echtgenoot. Op zich is daar niets mis mee maar ik zou je ook gunnen dat je mag groeien in geloof en mag weten zalig te zijn door geloof omdat Hij jou zo heeft liefgehad dat Hij zichzelf gaf aan het kruis voor jouw zonden.
Ik denk dat het antwoord op je vraag is dat het niet zondig is dat dit naast elkaar bestaat en sterker nog, dat jouw verlangen naar eenwording met God en eenwording met je man een zelfde oorsprong kent. Een diepe behoefte van gekend zijn. Zoals Paulus het zo mooi zegt in 1 Korinthe 13: “Nu immers kijken wij door middel van een spiegel in een raadsel, maar dan zullen wij zien van aangezicht tot aangezicht. Nu ken ik ten dele, maar dan zal ik kennen, zoals ik zelf gekend ben. En nu blijven geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de meeste van deze is de liefde.”
Wilbert Weerd
Dit artikel is beantwoord door
W.E. (Wilbert) Weerd
- Geboortedatum:01-10-1985
- Kerkelijke gezindte:Evangelische Gemeente
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Actief
