Vraag
Ik merk dat ik psychisch totaal vast loop in het geloof. Ik ben een jonge vrouw, opgegroeid in de rechterflank van de gereformeerde gezindte. Toentertijd had ik daar al heel wat vragen over, die niet beantwoord werden in de gemeente waar ik opgroeide. De mening daar was in ieder geval dat het geloof maar voor enkele uitverkorenen was. Ik kreeg hierdoor het beeld van een totaal willekeurige God die van enkele mensen houdt en de rest domweg gewoon haat omdat ze zo slecht zijn. Omdat ik hierin helemaal vastliep, ging ik jongerenavonden etc. bezoeken en veel met mensen over het geloof praten. Dit heeft mij toen heel erg geholpen in mijn geloofszoektocht.
Toen ik ging studeren merkte ik dat de wereld wel een stukje groter is dan de kleine refowereld en dat er tientallen soorten christenen zijn die het geloof op een andere manier beleven, maar net zo goed heel oprecht kunnen zijn. Ik vond dit fijn om te ervaren. Ik ben altijd een nieuwsgierig en leergierig persoon geweest die het superleuk vond om te leren en dingen te ontdekken. Een aantal jaar geleden ben ik theologie gaan studeren, wat ik enorm boeiend vond. Ik heb het altijd al leuk gevonden om met filosofie, theologie en maatschappelijke zaken bezig te zijn. Hierin probeerde ik steeds Jezus na te volgen en in liefde voor mijn medemens te leven, zonder oordeel.
Nu heb ik iets van 1,5 jaar geleden opeens een ervaring gehad, ik noem het maar een mystieke ervaring. Ik had in een week tijd een aantal artikelen gelezen over mensen die God hadden ervaren en opeens drong het echt tot me door dat God bestaat en Jezus ook. Ons leven heeft zin en betekenis. We zijn geborgen in Gods hand. Ik voelde me zo omgeven door iets hogers. Ik zag de natuur, de geuren, de kleuren zo prachtig en schitterend. De wind, de bomen, de blaadjes, ik vond het fantastisch. Het was net of ik in een soort hoger bewustzijn verkeerde. Ik voelde me ook door niks of niemand meer bedreigd. Niet bang voor wat mensen van me vonden, niet bang om dood te gaan. Geen enkele drukte om geld, bezit, jaloezie. Geen drang om alles uit dit leven te halen wat er in zit, of drang om de wereld te verkennen en om vele vrienden te houden. Het was gewoon goed zo. Geborgen in God. Bijna alles in me wilde soms schreeuwen: “God, u bent geweldig, ik wil U alleen maar prijzen. Ik wil bij U zijn!” Het was echt een heerlijke ervaring.
Na ongeveer een week was dit weg en sindsdien voel ik me eigenlijk heel erg benauwd en down. Ik merk dat ik niet meer kan genieten van bijvoorbeeld een museum, een boek, gezellig eten met vrienden, op vakantie gaan. Ik heb steeds het gevoel dat dit niet ‘mag’. Qua geloof loop ik ook helemaal vast, omdat ik eigenlijk alles wat ik qua preken hoor of lees te ‘licht’ vind. Ik vond het eerder altijd interessant om te lezen hoe bijvoorbeeld rooms-katholieken kijken naar Jezus, omgaan met hun spiritualiteit etc. Of hoe evangelische mensen hun geloof beleven. Daar leerde ik juist veel van en ik genoot ervan om van alles te leren. Maar nu krijg ik al buikpijn als ik lees dat een auteur rooms-katholiek is of bijvoorbeeld gewoon maar hervormd. Of denk ik bij een organisatie als Open Doors: oh nee, veel te licht. Dan heb ik het idee dat ik het niet ‘mag’ lezen van God of daar niet naar toe mag gaan. Dat Hij mij misschien alleen in een heel zware kerk wil hebben, omdat daar natuurlijk ook de Godservaring centraal staat. Dit maakt dat ik mij enorm down en ook wel depressief voel, omdat ik sterk het idee heb dat ik niks meer mag van God.
Ook merk ik dat mijn blik op de wereld heel erg benauwd is geworden, dat ik dan heel sterk het idee heb dat God alleen in Nederland in een bepaalde kerk nog aan het werk is. Ik merk ook dat ik vaak veroordelende gedachten heb over anderen, bijvoorbeeld als iemand op zondag op visite gaat bij een ander. Terwijl ik weet dat dit iets is wat totaal niet in de Bijbel voorkomt, maar toch heb ik dan een heel sterk gevoel dat dit niet mag en dat God dit afkeurt.
Zoals u misschien snapt, maakt dit mij helemaal gek in mijn gedachten. Ik merk dat ik er ook echt dag en nacht mee bezig ben, dat ik soms slecht slaap en al buikpijn krijg als ik heb afgesproken om naar een terrasje te gaan, omdat ik denk dat dat niet is wat God wil van mij. Dit maakt dat ik niet meer kan genieten van het leven en soms ook denk: was het maar voorbij. Ik weet niet wat ik hiermee aan moet. Kan het zijn dat God dit echt van mij vraagt of kan het eerder iets zijn van een psychose of godsdienstwaanzin?
Antwoord
Beste briefschrijfster,
Bedankt voor je heldere en openhartige vraag. Je vraag is lang, ik probeer het antwoord kort te houden.
Onze Schepper heeft ons zo gemaakt dat we allemaal een zekere stabiliteit in ons gemoed, in onze stemming hebben. Natuurlijk, de dagelijkse dingen die gebeuren hebben daar invloed op. Maar de basislijn is vrij constant en verandert niet snel. Dat dit bij jou wel gebeurt, daar maak je je zorgen om. En dat is te begrijpen. Je bent van een periode met een fantastisch gevoel, na een week weggezakt in een sombere manier van denken. Die je soms wanhopig maakt. Daarvoor adviseer ik je professionele hulp te zoeken. Bij een christelijke psychiater of een ervaren psycholoog. Om dat allemaal eens goed samen te analyseren. Probeer niet op de conclusie vooruit te lopen. Maar ga met iemand die er verstand van heeft samen aan de slag. Om te kijken wat er aan de hand is. Je kunt je innerlijk prima onder woorden brengen, dus dat moet lukken. Als je wanhopige gevoel toeneemt, maak dan een afspraak met je huisarts. Kijk voor een goed adres even op een van deze websites: cvppp.nl/zoek-hulpverlening of www.eleos.nl.
Sterkte en Gods zegen toegewenst,
Ds. J. IJsselstein
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J. IJsselstein
- Geboortedatum:14-07-1965
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Kapelle
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Website: Leespreken.nl
