Vraag
Een paar jaar geleden hebben we helaas ruzie gekregen met de buren. Uiteindelijk is alles naar het materiële gezien opgelost, maar het contact blijft slecht. Graag zou ik het goed of neutraal willen hebben. Ik heb geprobeerd de minste te zijn en ben zonder verwijten naar hen toe geweest om mijn excuses aan te bieden voor wat ik te snel uitgesproken heb. Maar de reactie was dat het nooit meer goed zou komen en ik werd uitgescholden en weggestuurd. Daarop is er bij mij de knop omgegaan om het hiermee af te sluiten. Ik heb mijn best gedaan om het goed proberen te maken, verder kan ik weinig meer. Ik probeer voor hen te bidden of ze mogen leren vergeven.
Een tijdje heb ik toen gezwegen, ook niet meer gegroet. Ik kon het niet meer, alles zat op slot. Totdat ik in de Bijbel las in Mattheüs 5: “En indien gij uw broeders alleen groet, wat doet gij boven anderen? Doen ook niet de tollenaars alzo?” Toen wist ik, ík moet ‘goed’ blijven doen. Ik ben verantwoordelijk voor mijn daden, zij voor de hunne. Ook al komt er als enige reactie een hooghartige blik en praatjes die over ons rondgestrooid worden. Langzamerhand verlies ik nu weer de moed om nog te groeten.
Moet ik mijn hele leven dit blijven doen en doodgezwegen worden, alsof ik niets waard ben, alsof ik niet besta in hun ogen? Maar kreeg Jezus Zelf ook niet veel over zich heen? Hij droeg het maar bleef Zelf zachtmoedig. Aan de andere kant geeft het mij rust, als ik bedenk dat ik zou stoppen met groeten. Het af te sluiten en vooruit te kijken, ook al blijven zij achteruit kijken. Maar ten diepste kán ik het niet afsluiten. Ik heb verder met niemand ruzie. Zo blijf ik heen en weer geslingerd worden.
Ik weet niet wat ik hier verder mee aan moet. Heeft er iemand tips? Wat zou Jezus doen? Wat wil Hij dat ik doen zal?
Antwoord
Een heel vervelende situatie! Zover ik kan beoordelen aan de hand van wat je schrijft heb je correct gehandeld. En lijkt het me de juiste weg om te blijven groeten. Ik dacht nog aan Romeinen 12:20-21. Dat lijkt me erop te wijzen om toch door te gaan met te groeten en waar het kan hen goed te doen (vurige kolen op hun hoofd hopen). Zie ook 1 Petrus 1:23.
Mattheus 5:23-24 lijken me door je toegepast, zodat het niet goed gekomen zijn van de verhoudingen niet aan jou is toe te schrijven.
En je eigen gevoel hoef je niet te laten bepalen door wat anderen vinden of doen. Wie oprecht is voor de HEERE mag weten de juiste weg te gaan en onder Zijn zegen te leven. Dan mag je ook kracht vragen om vol te houden en hun afwijzing te blijven verdragen, biddend dat zij tot andere gedachten zullen worden gebracht.
Ds. D. Breure
Dit artikel is beantwoord door
Ds. D. Breure
- Geboortedatum:30-08-1962
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Kockengen
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Je schrijft: ‘Ik ben verantwoordelijk voor mijn daden en zij voor de hunne’.
Volgens mij is dat de sleutel. Ik vind het knap dat je tot dat inzicht gekomen bent.
Daardoor kun jij ze blijven groeten en hoe zij daarop reageren, is inderdaad aan hun.
Zij kunnen praatjes over jullie rondstrooien, hoe jij daarop reageert is aan jou: je kunt ze gaan ontkrachten en uitleggen hoe het volgens jou wel zit (waarmee je het conflict in stand houdt) en je kunt de praatjes afdoen met een algemene dooddoener (ik zie dat anders)
Of het nu je leven lang zo blijft, weet je nooit. Misschien ontdooien ze nog een beetje, misschien heb je ze zo erg gekwetst dat het op dit niveau blijft.
Ik vind het knap dat je je excuses aangeboden hebt. Jij hebt van jouw kant gedaan wat je kon. Maar ja, je kunt niet meer terugdraaien wat gezegd en gedaan is en mogelijk was dat voor hun veel groter en zwaarder dan jij het bedoeld hebt. Je weet niet altijd wat de pijnpunten van een ander zijn, waar je mogelijk in gekrabt hebt.
Met dat in je achterhoofd zou ik ze vriendelijk blijven groeten (niet te overdreven natuurlijk) en daarmee de grenzen van je buren respecteren: vooralsnog hebben zij geen behoeft aan méér, doe dat dan dus ook niet.
" en laten we niet moe worden goed te dien, want tzt zullen wij oogsten, als wij het niet opgeven"
Ik weet niet of je heel erg aan je huis hangt, of je makkelijk kunt verhuizen maar persoonlijk zou ik er voor kiezen om dan mijn verlies maar te nemen en weg te gaan.
Een collega van mij had altijd mot met de buren. En ging er helemaal aan onderdoor. Nu wonen ze in een wat kleiner huis maar met zoveel meer plezier. Natuurlijk kun je overal slechte buren treffen en zou ik goed onderzoek doen nu loop je al jaren met stress. Kan het veel slechter worden als dit?
Het was niet meer te dragen.
T koste mijn gezondheid.
Ben er altijd dankbaar om samen met mn man.
Ik vind t heel goed hoe je t ziet en doet.
Ik heb dat ook vele keren zo geprobeerd.
Maar t werd alleen erger.
Dan ben je verhuist en heb je rust.
Hoop ik van harte.
Deze mensen komen zichzelf nog wel een keer tegen.
Hij kent jou.
Hij ziet jou!
Sterkte en in alles Gods nabijheid en hulp toe gewenst!
