Momenten van aanvechting en strijd

Ik schrijf omdat ik echt geen raad meer weet. Een tijdje geleden werd ik in mijn leven stil gezet door God. Hij kwam in mijn leven en ik kon het niet negeren. Hierdoor ben ik (gelukkig) veranderd, ik probeer de Bijbel te onderzoeken, mij in het geloof te verdiepen en mijn zondige gewoonten (bijv. telefoongebruik, films etc.) te laten.

Nu is alleen het volgende: ik voel op sommige momenten Gods nabijheid als ik met Zijn woord bezig ben, maar tegelijk ook een strijd in mijn hoofd met zondige gedachten over Hem en zoveel ongeloof. Maar op momenten dat ik minder tijd heb om met het evangelie bezig te zijn, lijkt God gelijk zo ver weg, alsof ik weer de oude ik ben en ben dan ook sneller geneigd om in oude patronen te vallen, ook al voel ik wel dat ik niet goed bezig ben.

Is dit nou die strijd? Blijft het zo? Wanneer kan ik zeggen: ik geloof dat ik in de hemel kom als ik moet sterven?

Beste vragensteller,

Wat mooi om te horen hoe de Heere jou heeft stilgezet en heeft veranderd. Van een leven (misschien wel) zonder God naar een leven waarin je zoekt om Zijn wil te doen. Het proces dat jij doormaakt is wat we bekering noemen. Dat is het levenslange proces waarbij je (nadat je tot geloof gekomen bent en God je hart heeft aangeraakt) je denken en handelen steeds meer probeert te vormen naar Gods wil. Je krijgt een verlangen om te doen wat God wil en gaat worstelen met de zonde. Al deze dingen beschrijf je ook in je vraag. Die levenslange bekering is geen weg die telkens omhoog gaat (elke dag een stukje beter), maar gaat vaak op en neer. Momenten van vreugde en zegen worden afgewisseld met moment van aanvechting en strijd. Lees Romeinen 7 maar eens, waarin Paulus schrijft hoe hij dat ervaarde. Misschien herken je jezelf daar wel in. Het is de ervaring van elke gelovige. 

Je vraagt “is dit nu strijd?” Het antwoord is: ja! Je vraagt: “blijft dit zo?” het antwoord is: ja, helaas wel! Maar niet voor altijd. Het duurt tot op de dag dat Christus terugkomt en jij voor altijd bij Hem mag zijn. Dan is de strijd voorbij, voor altijd... Maar in dit leven zal die strijd er zijn. In dit leven zullen we Christus volgen met vallen en opstaan. In dit leven zullen we elke keer weer als een zondaar aan Zijn voeten terecht moeten komen. Dit zal een voortdurende worsteling zijn. Het beste kun je zo dicht mogelijk bij Christus en Zijn Woord leven. Je schrijft zelf al dat als je bij Hem vandaan gaat en minder tijd aan Hem en Zijn Woord besteedt, dat je dreigt verder terug te vallen. Ook dit is erg herkenbaar voor vele gelovigen. Het is zaak om juist op zulke moment toch weer naar Hem terug te gaan. Dat kan door Zijn aangezicht te zoeken in gebed, door het Woord open te doen, door een Psalm of lied te zingen, of door met iemand anders over het geloof te praten. Je zult merken dat je dan ook weer vrede ervaart in je hart.

Ten slotte vraag je: hoe kan ik zeker weten dat naar de hemel ga? Zeker als je merkt hoeveel zonden je nog doet kan die vraag je angstig en onzeker maken. Nu heb ik een grote geruststelling voor je: of je naar de hemel gaat hangt niet af van hoe goed, heilig of zondeloos je leeft. Of je naar de hemel gaat hangt er niet vanaf hoe vaak je in de Bijbel leest of bidt. Of je naar de hemel gaat hangt niet af of het ‘lukt’ met die bekering of niet. Nee, de zaligheid ligt vast in de Heere Jezus Christus. Iedereen die in Hem gelooft mag zeker weten zalig te zijn en in de hemel te komen. Hij heeft Zijn bloed gegeven en dat bloed dat reinigt van alle zonden. Het bloed van Christus is de grond waarop de Vader de gelovigen kan vrijspreken en tot Zich kan nemen. Niet op grond van onze eigen goede (of slechte) werken, maar alleen op grond van Christus verdienste wordt je zalig. Dat mag rust en zekerheid geven. Het ligt vast in Hem.

Ds. G. K. Terreehorst

Dit artikel is beantwoord door

Ds. G.K. Terreehorst

• Geboortedatum:
  23-05-1986
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  IJsselstein
• Status:
  Actief

56 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven