Vraag
Ik las pas een stuk van een dominee die schreef: “Veel mensen vinden het vooral belangrijk dat ze in de hemel komen en de hel ontlopen. Maar dat is niet het belangrijkste. Weet je wat het belangrijkste is? Dat God aan Zijn eer komt, dat Hij verheerlijkt wordt, dat Gods beloftenissen vervuld worden.” Nu vroeg ik me af, of de hel willen ontlopen en daarom naar de hemel willen, wel de reden kan zijn om in Jezus te gaan geloven en kan dit ook de reden blijven na het tot geloof komen?
Dit is in ieder geval bij mij wel zo. Omdat ik wist dat ik verloren zou gaan en het zelf niet kon, ben ik in gebed tot Jezus gekomen. Ik wil er op vertrouwen dat Hij ook voor mij stierf, maar ik heb dat ook gedaan om niet in de hel te willen komen. Als ik dan hoor dat het belangrijkste is dat God aan Zijn eer komt, voel ik me heel schuldig. Het benauwt me zelfs. Ga je als kind van God dat juist wel willen? Dat alles tot Gods eer is en niets tot je eigen geluk?
Ik ben nog jong in mijn geloof en had altijd het idee dat je eerst bekeerd en gewillig moest zijn en dan pas kon geloven. Je mag toch ook als een ‘onwillige’ komen? Dat heb ik gedaan. Verandert de rest dan later? Maakt Hij je gewillig en vol liefde tot Hem?
En zou u Lukas 13:27 uit kunnen leggen? Gaat dit over mensen die dachten dat ze geloofden, maar er verder niks mee deden?
Antwoord
Dag vraagsteller, dank voor je mail. Ik ga proberen je vraag te beantwoorden.
Als eerste schrijf je dat iemand zei dat het niet gaat over hemel en hel, maar dat God aan Zijn eer komt. Ik denk dat dit heel belangrijk is in het koninkrijk van God dat God aan Zijn eer komt. Daar heeft God zelf ook voor gezorgd in Christus Jezus. Schrik voor de dood en hel is geen garantie dat het ons drijft naar Christus. We kunnen ook naar Mozes worden gedreven. Maar God kan de schrik van de Heere gebruiken om ons te brengen bij het heil. De stokbewaarder vreesde voor de dood. God gebruikte deze schrik om de stokbewaarder ontvankelijk te maken voor de vraag: wat moet ik doen om zalig te worden? (Hand. 16:27).
Dat wij na ontvangen genade meer en meer bewust worden dat het niet om ons in de eerste plaats gaat, maar om Hem Die ons heeft lief gehad, is een feit. Hij heeft ons immers uitverkoren, zegt Paulus, opdat wij onberispelijk en heilig zouden zijn voor Hem in de liefde (Ef. 1:4). Zijn Naam moet toch immers al de eer ontvangen. (Ps. 72). Dit is geen voorwaarde maar een vrucht van genade.
Je begrijpt dat ik het in een andere orde beschrijf. Geen voorwaarde, maar wel een vrucht, een gevolg van Gods genade. Zolang wij worstelen met de vraag “wat moet ik doen om zalig te worden”, dan draait het inderdaad vaak om onszelf. Kan ook niet anders. Maar wanneer genade verheerlijkt is in ons leven, dan gaan we als vrucht God verheerlijken. Vroeger eerden wij onszelf, godsdienstig of werelds. Maar toen Hij kwam in ons leven toen werd alles anders.
We worden inderdaad gezaligd als een zondaar/een goddeloze (Rom. 3:19). Niet als een vrome man of vrouw. De wet overtuigde ons dat er in ons -dat is in ons vlees- geen goed woonde (Rom. 7:13). We lagen verloren voor God (Rom. 3:19). Toen behaagde het de Heere zijn Zoon in mij te openbaren, zegt Paulus in Galaten 1:16.
Je vraagt: verandert de rest dan later? Ja, ik zou zeggen vóór die tijd is alle verandering geen vernieuwing. Maar wanneer wij door het geloof in Christus de gerechtigheid gevonden hebben die ons rechtvaardig maakt voor God, dan komt er een gevolg. Het Woord zegt: Ik zal u een nieuw hart geven en een nieuwe Geest en gij zult in Mijn wegen wandelen en naar Mijn stem horen (Ezechiël 36:26). Paulus zegt het is God die het in ons werkt beide het willen en het werken. (Fil. 2:13). Allemaal vruchten die door de verbinding met de Wijnstok de rank doet vrucht dragen (Joh. 15:1).
Je laatste vraag gaat over Lukas 13: 27. Wat zijn dit voor mensen? Zij kloppen aan de deur van de hemel en roepen; Heere, Heere, doe ons open. Ze menen binnen te kunnen gaan op grond van dat ze met Hem gegeten hebben en dat Hij in hun straten geleerd heeft. Maar ze worden afgewezen. Het antwoord is: ga weg van Mij gij werkers van ongerechtigheid. Waarom? Het waren mensen die hadden twee gezichten. Vroom en goddeloos. Hun vroomheid was niet oprecht. Ze menen op grond van het eten en drinken met Christus binnengelaten te worden. Het tweede is: het waren mensen die niet ‘gestorven’ waren aan de zonde (Rom. 7:4 / Gal. 2:20). Ze hielden de zonde vast (Rom. 6:1). Ja, nog sterker, ze waren werkers der ongerechtigheid. Niet vernieuwd, ze hadden nog een oud hart wat de zonde lief had. Paulus zegt in Romeinen 6 dat we vroeger onze ledematen gebruikten voor en in de zonde. Maar nu gebruiken we onze lidmaten tot werken van de gerechtigheid in Christus Jezus.
Ga, heen broeder en/of zuster en wees vruchtbaar in Hem en door Hem en uit Hem. Hij die de eer van Zijn Vader altijd voor ogen had. In Hem is God aan Zijn eer gekomen. Kom, laten we Zijn voetstappen drukken.
Groet,
ds. A. Simons
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. Simons
- Geboortedatum:07-05-1958
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Valburg-Homoet
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
