Vraag
Sinds een halfjaar heb ik (23) een relatie met een meisje van 19. Ik houd tot op de dag van vandaag heel veel van haar. Al snel kwamen in onze relatie problemen naar voren. Ik liep er tegenaan dat mijn vriendin het best wel lastig vindt om zich te uiten. Ik hoor niet zo snel wat ze denkt, wat ze voelt en wat haar bezighoudt. Dat komt niet omdat ze het niet durft (dat speelde in het begin wel heel sterk), maar omdat het simpelweg niet in haar opkomt om dat te delen. Overigens loop ik daar niet alleen tegenaan, maar vindt ze het ook lastig van zichzelf.
Daarnaast is ze totaal niet direct in wat ze tegen mij zegt. Ik kan me na al die maanden niet één enkele keer herinneren dat ze uit zichzelf een irritatie of iets dergelijks benoemde, laat staan dat ze een keer boos was of ruzie maakte. Het klinkt raar, maar het lijkt wel alsof ik niks verkeerd kan doen. Alles wat ik doe is leuk, goed en mooi. Ik weet dat ze erg tegen me opkijkt, en dat geeft natuurlijk ook wel een fijn gevoel, maar ik zie ook juist graag dat ze mij ook een beetje aan kan (ik bedoel dit oprecht niet arrogant) en dat ze ook eens tegen mij in gaat. Maar ik moet daar altijd naar vragen. Soms komt er dan wat uit, meestal niet.
Ik heb deze dingen al erg vaak met haar besproken. Het geeft mij steeds meer stress. Ik twijfel over deze relatie en dat zorgt ervoor dat ik geregeld minder goed slaap en heel veel pieker. Maar ik merk ook dat ik er soms moeite mee heb om haar te accepteren zoals ze is en dat is mij aan te rekenen. Wat mij ook aan te rekenen is, is dat ik verschrikkelijk ongeduldig ben. Het zorgt ervoor dat ik aan de ene kant denk: kom op, accepteer haar zoals ze is, ze vindt het zelf ook lastig; het wordt vast wat minder als ze wat ouder is; ze heeft veel tijd nodig om zich veilig te voelen, dus misschien wordt het wel minder; waar maak ik me nu helemaal druk om, wat is nu eigenlijk het probleem?
Aan de andere kant roept het regelmatig zoveel stress op, dat ik er ook niet omheen wil blijven draaien als dat een slecht teken is, hoewel het me erg veel pijn zou doen als ik het uit zou moeten maken. Ik bedoel maar te zeggen: het moet ook niet zo zijn dat ik mezelf heel vaak moet inprenten dat ik haar moet accepteren; dat moet toch enigszins vanzelf gaan. Overigens heeft ze ook een heleboel positieve eigenschappen waar deze acceptatie uiteraard helemaal vanzelf bij gaat.
Zoals gezegd schelen we vier jaar. Zonder te suggereren dat ik nu alles weet, maar ik heb veel geleerd in de afgelopen vier jaar; het zijn belangrijke jaren in het opbouwen van je identiteit. Ik snap dus ook wel dat daar een gat zit. Overigens vind ik mijn vriendin een stuk volwassener dan ik vier jaar geleden was. Dan denk ik soms ook: over een paar jaar staat ze vast wat steviger in haar schoenen, dan wordt dit vast minder. Maar daar is de twijfel weer, want aan de andere kant denk ik dan ook: ja, maar ik moet haar nu kunnen accepteren zoals ze nu is, en niet zoals ze over vier jaar misschien is.
Ik heb nooit eerder een relatie gehad, dus ik weet ook niet zo goed hoeveel twijfel normaal is. Als ik nadenk over een toekomst met haar, kan me dat alleen maar een blij gevoel geven. Tegelijkertijd twijfel ik nu wel heel erg. Dat zal op een of andere manier moeten veranderen, want ik zit zo niet lekker in mijn vel en mijn vriendin wordt er onzeker van.
Heeft u advies hoe ik hier mee om kan gaan? Is verstandelijk accepteren van haar tekortkomingen beter? Of is de stress en twijfel een teken dat ik (te veel) dingen mis?
Antwoord
Beste jongeman,
Bij de vragen aan het einde van je brief ben ik eerst maar eens terug gaan lezen naar je begin: “Sinds een halfjaar heb ik (23) een relatie met een meisje van 19.” Een half jaar. Dat is dus zes maanden, pak ‘m beet 25 weken ofwel zo’n 185 dagen. En dan ervaar je al stress, onzekerheid en slaap je er af en toe niet van. Nou, dat is nog geen geweldig begin van een leven dat je mogelijk met haar wilt delen. Toch?
Moet je dan maar stoppen met de relatie met dit lieve meisje? Tja, dat hoor je míj niet zeggen! Maar hoe dan wel als je verder wilt? Om te beginnen is het goed om voor jezelf helder te hebben wat je van een meisje, vriendin, toekomstige vrouw verwacht. In het algemeen, bedoel ik. Daarna bedenk je wat je van dìt meisje verwacht of zou mogen verwachten op grond van de kennismaking in het afgelopen halfjaar.
Dit gezegd hebbend schrijf ik je een waarheid als een koe: veranderingen gaan nooit vanzelf! Je kunt dénken en hópen dat je vanzelf naar elkaar toegroeit als zij wat ouder (en jij dus ook!) wordt. Maar... ik geef je op een briefje dat dit niet gebeurt als jullie béiden je er niet voor inzet! Liefde is een werkwoord en een relatie is voortdurend aan verandering onderhevig. Liefde kan wél heel veel overwinnen. Gelukkig. Maar dan moet je eerst weten wat liefde betekent, wat dat voor jou inhoudt en hoe zij er tegenaan kijkt. Met andere woorden: als je een half jaartje verkering hebt kun je onmogelijk zeggen dat je elkaar door en door kent. En al helemaal niet als je ook nog in een levensfase bent van ontwikkeling, zoals je zelf al schreef.
Dus wat te doen? Kijk allereerst naar jezelf, naar jouw verwachtingen, jouw aanpassingsvermogen, jouw eigen ontwikkeling en acceptatiegrens. Als jij je alleen afvraagt of zíj zich mogelijk zou kunnen of willen aanpassen lijkt dat niet erg op liefde die probeert om de ánder gelukkig te maken. Derhalve dien jíj eerst bovengenoemd ‘huiswerk’ te verrichten voordat je je af gaat vragen of “verstandelijk accepteren van haar tekortkomingen cq dat ‘de stress en twijfel tekenen zijn dat je (te veel) dingen mist” gerechtvaardigde vragen zijn!
Mijn advies? Leer elkaar beter kennen door veel met elkaar te praten, door interesse te hebben voor elkaars activiteiten, enzovoort. Tenslotte: tussen doorgaan en stoppen met deze relatie zit ook nog zoiets als een time-out of een poosje rustig-aan-doen waardoor je ook leert omgaan met áfwezigheid en eventueel naar elkaar verlangen.
Sterkte toegewenst,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Als je tot een huwelijk komt en een lange relatie hebt dan verdwijnen die verliefdheid gevoelens echt wel naar de achtergrond. En wat houd je dan over?
Iemand die tegen je opkijkt maar niet je tegenover is? Iemand die niet zo open is terwijl jij openheid heel belangrijk vindt? Of misschien kan ze niet open zijn omdat ze tegen je opkijkt? Hebben jullie dezelfde interesses? Hoe is met vrienden? Hoe staan jullie in het geloof?
Als je daar allemaal negatieve antwoorden op krijgt zou ik het niet te lang laten aanslepen.
Als je het nog wil proberen dan is het antwoord van mevrouw Rots- zoals altijd- heel goed.
Ik denk dat je gelijk hebt met het leeftijdsverschil, 19 is echt nog jong. En als jij voor haar wilt gaan dan moet jij vooral gaan investeren, zorgen dat ze je gaat vertrouwen. Haar verhaal ook bij jou kwijt wil. Vraag naar wat ze heeft gedaan, let op gezichtsuitdrukkingen, spreek uit als je bepaalde dingen fijn of leuk vind spreek je waardering uit naar haar. Neem haar opmerkingen serieus.
Ik ken ook iemand die elke week een standaard moment had waarin ze dingen uitspraken die ze die week niet fijn hadden gevonden. Misschien een beetje klinisch, maar soms kan het werken. Wie weet helpt het om het uit te spreken dat je onzeker wordt van deze situatie.
En ja, liefde is iemand accepteren zoals hij/zij is, maar ook samen groeien tot de man en vrouw die God wil dat jullie zijn.
Als je de neiging hebt zelf open en direkt te zijn, maar misschien ook kritisch en met hoge verwachtingen, dann heeft dat zeker een invloed op de openheid van anderen tegenover jou. Komen vrienden en collega's regelmatig naar je toe om hun diepste geheimen met je te bespreken, of eerder niet? Dat is misschien een indicatie.
Je beschrijft hoe belangrijk de laatste 4 jaren voor je persoonlijke ontwikkeling waren. Misschien kun je je dan voorstellen hoe je over 10 jaar tegen jezelf van nu aankijkt, als nog meer in ervaring en wijsheid heb toegenomen.
We kennen je allemaal verder niet, maar denk er maar eens over na.
