Vriend wil rustig aan doen

Ik heb een jaar een relatie met een jongen. Het ging zeker niet vanzelf en het is niet altijd makkelijk geweest, maar we hebben het nu goed samen en zijn allebei verliefd. Ik verlang heel erg naar een huisje samen en trouwen. Het liefst morgen al, bij wijze van spreken. We praten er veel over maar hij wil het heel rustig aandoen. Hij wil bijvoorbeeld over twee jaar eens naar een huisje kijken.

Hoe kan ik het verlangen in m’n hart dempen en hoe kan ik m’n ongeduld temperen? Ik moet echt nog lang geduld hebben voor het zover is. Ik wil het zo graag en het maakt me onzeker. We zijn beiden eind twintig ongeveer. Ik kan het gelukkig wel tegen hem zeggen, maar dat verandert natuurlijk niets aan de situatie.

Beste ongeduldige vraagsteller,

Uw vraag: “Hoe kan ik het verlangen in m’n hart dempen en hoe kan ik m’n ongeduld temperen?” is niet zo moeilijk om te beantwoorden. Maar een antwoord-op-papier is heel iets anders dan de wérkelijkheid! Toch lijkt het mij verstandig dat u zich realiseert dat u beiden in een verschillend tempo het pad der liefde bewandelt, waarbij híj niet harder kan en wil, terwijl ú zeer zeker wel làngzamer kunt gaan! 

Uw grote doel is een huisje en trouwen. Niets mis mee, maar knip dat eens in kleine stukjes... ofwel nemen sámen stappen om zover te komen. De huizenmarkt is op dit moment zo, dat woonruimte niet zo gauw is gevonden. Ga dus nu alvast eens op zoek naar dat wat u beiden zou willen: hoe, waar, betaalbaar, etcetera. Kijk eens bij een makelaar, op verhuursites of fantaseer gewoon eens op papier door te tekenen (en te rekenen). Een mogelijke inrichting kun je ook alvast in kaart brengen, ervoor sparen en eventueel door uitstapjes naar woonwinkels te organiseren. Zo bent ú met de toekomst bezig en kan híj zich tegelijkertijd alvast een idee vormen. Op die manier loop je veel meer gezamenlijk op, dan door het onmogelijke te willen. Bovendien leer je elkaar op die manier ook beter kennen, want wat is er nou leuker dan sámen na te denken over hoe jullie het béiden willen!  

Een jaar verkering -waarin ook nog het nodige gebeurd is- dat is een goed begín. Maar stáp voor stáp verder gaan is beter, veiliger, stabieler dan er een hardloopwedstrijd van te maken met alle kans op blessures en uitval, als ik dit beeld even vasthoud.
 
Een fijne verkeringstijd toegewenst,
Marijke Rots