Schuldgevoelens over verkeerde dingen

Onlangs overdacht ik mijn zonden. Ik dacht terug aan mijn ontrouw bij een ouder echtpaar waar ik vrijwilligerswerk deed. Ik schaam mij enorm dat ik daar gebruik van heb gemaakt door bijvoorbeeld er mijn was te doen. Ik woonde daar eerst en mocht er de was doen. Ik dacht dat het nog steeds kon, ook al woonde ik daar niet meer. Ik heb het later volgens mij wel aan de man gevraagd of ik het mocht, maar ik ben er niet helemaal zeker van of ik het ook aan hem beleden heb.

Ik herinner mij ook dat wanneer ik de nachtdienst deed en het zo koud kon zijn, dat ik dan de verwarming heel de nacht aan liet. Ik voel mij schuldig dat ik als christen God zo ontrouw ben geweest door zoiets te doen. Ik heb dit beleden aan God. Ben ik dan vergeven? Maar de schuldgevoelens blijven.

Nu is mijn vraag: moet ik het ook aan de dochter vertellen over de verwarming? Want de man is ondertussen overleden. Moeten we onze zonden aan ongelovigen belijden? Ik schaam me enorm, ook al is het enkele jaren geleden. Ik vind het verschrikkelijk dat ik hierdoor de naam van Christus schade heb toegebracht. Ik zie zo veel zonden die ik mijn leven heb gedaan als christen en raak er door ontmoedigd.

Het kan niet verkeerd zijn je zonden te overdenken. In het Avondmaalformulier staat: “Laat ieder bij zichzelf zijn zonden en vervloeking overdenken, opdat hij een afkeer van zijn zonde heeft en zich voor God verootmoedigt, want de toorn van God tegen de zonde is zo groot, dat Hij die niet ongestraft wilde laten, maar de straf ervoor door de bittere en smadelijke kruisdood heeft voltrokken aan Zijn lieve Zoon Jezus Christus.”

Nu wil ik verkeerde dingen (de was doen en de kachel laten branden) niet direct bagatelliseren. Want ik denk dat deze lijst wel uit te breiden is als we zien wat we verkeerd deden en doen  t.a.v. onze naaste. Maar toch gaat zondekennis over wat anders. Zondige daden zijn een gevolg van het zonde-zijn. Zondekennis is geen optelsom van alles wat we verkeerd deden. Ons bestaan is zonde. Daarvan moeten we doordrongen zijn. Jezus zei: “De Heilige Geest komt om ons te overtuigen van zonde, omdat ze in Mij niet geloofd hebben” (Johannes 16: 8-9).
 
Ongeloof is de wortel van alle zonde. Jezus niet op Zijn woorden geloven: dat is zonde. En God vraagt liefde tot God en tot onze naaste. Ongehoorzaamheid en ongeloof: daarmee begon de zonde in het paradijs. En het is er bij ons mensen sindsdien niet beter op geworden. Wie zijn zonde belijdt en laat, die zal barmhartigheid geschieden (zie ook Spreuken 28:13). Maar ook: de zonden belijden tegenover hen tegen wie zij gezondigd hebben. Lees over vergevingsgezindheid bijvoorbeeld Lukas 17:3-4 en Mattheüs 18:21-35.

Johannes geeft de belofte door: “Als we onze zonden belijden: Hij is getrouw en rechtvaardig (!) om ons de zonden te vergeven en ons te reinigen van alle ongerechtigheid” (1 Johannes 1: 9). De belofte van vergeving in de weg van het belijden, Psalm 32: 5: “Ik zal mijn overtredingen belijden voor de HEERE, en U vergaf mijn ongerechtigheid, mijn zonde.” En vergeven is bij de Heere ook vergeten. 

Ik denk niet dat je het vertellen van de was doen en de verwarming aansluiten door iemand verkeerd kan worden opgevat. Maar als het je geweten ontlast, praat erover. Maar maak van een mug geen olifant... Het is waar: kleine zonden bestaan niet. Maar we moeten wel inzien waar het zondigen vandaan komt: door onze verdorven zondige aard. 
 
Daarom, met alle zonden, van bedrijf en nalatigheid, van spreken en zwijgen, van doen en denken, van handel en wandel moeten we bij Jezus zijn. Maar vooral met de zonde van het ongeloof! Hij  heeft de zonde aan het kruis genageld en gedood (Handelingen 2: 23).

Ds. W. C. Meeuse

Dit artikel is beantwoord door

Ds. W. C. Meeuse

• Geboortedatum:
  12-04-1944
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Sliedrecht
• Status:
  Actief

134 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven