Vraag
Ik ben inmiddels enkele jaren leerkracht in het basisonderwijs. Hoewel ik zelf op een protestants christelijke school heb gezeten, werk ik nu in het reformatorisch onderwijs. Ik voel me op mijn plek in het team. Toch is er wel het een en ander wat wringt.
In de eerste plaats als ik kijk naar de kinderen. Het gedrag dat op onze school voorkomt laat heel duidelijk merken dat je als christen geen haar beter bent dan een ander mens. Alleen al als ik denk aan hoe ze zich durven te gedragen tegenover gezag, bijvoorbeeld bij een inval-leerkracht. Daarbij merk ik dat er vanuit het thuisfront heel gemakzuchtig wordt gedaan. Samen thuis een tv-programma bekijken? Geen probleem, onze kinderen doen dat gewoon gezellig met het gezin. Hoe kun je dan ooit beweren christen te zijn?
En dan al die vragen waar de kinderen mee komen. Heel waardevolle geloofsvragen, die we in de veiligheid van het klaslokaal mogen bespreken. Maar, waarom worden die vragen thuis niet gesteld? Kan het zo zijn dat kinderen daar thuis de ruimte niet voor voelen? Want ja, we zijn christelijk en gaan dus naar de kerk en lezen uit de Bijbel. Maar ten diepste boeit het ons niets. Dat beeld krijg ik nog wel eens. Ik vind het verschrikkelijk dat dit is hoe deze kinderen worden opgevoed. En ja, dan gaan ze wel naar een reformatorische school, want het is o zo belangrijk dat de Bijbel centraal staat. Maar thuis dan? Goed, dat is dus het eerste punt.
Maar dan nog iets. Het open/gesloten toelatingsbeleid staat momenteel aardig ter discussie. Als ik dan kijk en luister naar alles wat er in de school gebeurt, dan durf ik niet te zeggen dat een gesloten toelatingsbeleid wel zo’n goed plan is. We mogen het Licht verspreiden bij kinderen die eigenlijk alsnog in twee werelden staan. Waarom zouden we dan de deuren niet wat verder open mogen zetten? We houden de wereld niet buiten, dat is wel duidelijk als we kijken naar alles wat er gebeurt in de ‘gewone’ christelijke gezinnen. Wie zijn wij dan om er zo krampachtig aan vast te houden? Maar wat dan? Moet ik nu gaan solliciteren? Wat is Gods weg?
Het kan me zo beangstigen als ik om me heen kijk en alle ontwikkelingen zie. Die kinderen hebben nu meer dan ooit een richtingwijzer naar God nodig. Wat is voor hen de toekomst, ook met het oog op christen-zijn? En ik, ben ik wel zo’n richtingaanwijzer? En waar wil God dan dat ik ben? Een boel vragen. Deels misschien ook vragen naar de bekende weg. Graag hoor ik toch een reactie om al die over elkaar buitelende gedachten in perspectief/Perspectief te kunnen plaatsen.
Antwoord
Uit je vraag heb ik vier vragen geformuleerd die er m.i. inzitten.
1. Je geeft je moeite weer met hoe ouders thuis de godsdienstige opvoeding invullen. Daar kun je zeker zorgen over hebben. Al moet je ook uitkijken voor een al te generaliserend beeld, let ook op de positieve ontwikkelingen bij gezinnen waar het wel een belangrijke plaats inneemt. Maar dat het in vele gezinnen voor verbetering vatbaar is lijkt me vaak de werkelijkheid. In zekere zin kun je daar als leerkracht ook niet zo heel veel aan doen lijkt mij. Als je als school een avond over christelijke opvoeding organiseert komen de ouders voor wie je het vooral doet toch niet. De kerken hebben hierin zeker een belangrijke taak. Bijvoorbeeld doopdiensten zijn ideale gelegenheden om daar aandacht aan te besteden. Maar ik weet niet met hoeveel kerkelijke gemeenten je school te maken heeft en of het haalbaar is om langs die weg het onder de aandacht te (laten) brengen.
2. Toelatingsbeleid. Het lijkt mij dat dat vaak ook sterk afhangt van de situatie. Er zit ook spanning tussen: enerzijds graag zo veel mogelijk kinderen bereiken met het Woord via school en anderzijds het gevaar dat via ouderraden en medezeggenschapsraden de identiteit op de tocht komt te staan. In bepaalde situaties zal een open toelatingsbeleid niet zo gauw leiden tot aanpassing van identiteit op lange termijn, in andere misschien wel. Daarin maakt elk bestuur een eigen afweging. Heel belangrijk is het benoemingsbeleid van leerkrachten. Daarin mag geen ‘verwatering’ optreden.
3. Kinderen in deze tijd. Ja, inderdaad, er komt veel op kinderen af en dat zal, naar menselijke verwachting, alleen maar erger worden. Onze enige hoop is dan van de HEERE en van Zijn verbond. Dat Hij Zijn beloften zal vervullen van geslacht op geslacht. En dat kan Hij in elke tijd doen, dat is niet afhankelijk van externe ontwikkelingen. Dus: grijp de HEERE biddend aan op Zijn verbond. Zoals ook Mozes (Exodus 32:11-4) en Daniël (Daniel 9) dat deden. En het belangrijkste: persoonlijk zal ons en hen alleen geloof in Jezus Christus staande houden. Alle discussies over toelating, over regels en grenzen zijn heilloos als niet het eerste is: de geloofskennis van Jezus Christus voor jezelf, en kinderen leiden tot Hem. Dat kun je soms wat missen in discussies in de reformatorische gezindte: het is nodig geborgen te zijn in Hem en eerste (!) doel is: kinderen brengen tot geloofsovergave aan Hem. En dat geldt ook jou persoonlijk: hoe ben jezelf een goede richtingwijzer en gids? Alleen als je Hem kent en lief hebt gekregen. En dan is het nog een hele oefening en dat blijft het, maar laat het zijn vanuit de kennis van Hem.
4. Wat je zelf moet doen. Dat is iets persoonlijk tussen jou en de HEERE. Waar de HEERE jou roept en vrede op zal geven kan ik niet in kijken. Leg het biddend voor Hem neer, vragend om Zijn vrede in je hart of om Zijn misnoegen als het niet Zijn weg is die je gaat of wilt gaan.
Enkele overwegingen wil ik nog wel meegeven:
-zover ik je vraag begrijp, is er ook op je huidige school veel gelegenheid om te zaaien onder kinderen uit gezinnen die niet echt geestelijk betrokken zijn. Dus hier kan zeker een taak liggen.
-Naar mijn visie moeten leerkrachten hun werk doen in lijn met het bestuur waar ze onder vallen. Een leerkracht die anders denkt of is gaan denken dan de bestuurslijn moet mijns inziens zelf elders een baan zoeken onder een bestuur dat wel achter je invulling van de identiteit staat.
In elk geval: wijsheid en zegen toegewenst!
Ds. D. Breure
Dit artikel is beantwoord door
Ds. D. Breure
- Geboortedatum:30-08-1962
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Kockengen
- Status:Actief
