Vraag
Ik heb een vraag n.a.v. een geschiedenis uit mijn verleden. Mijn vraag komt er eigenlijk op neer of ik de desbetreffende jongen vergeving moet vragen. Ik heb op mijn 18e een korte tijd (vijf weken) verkering gehad met een kerkelijke jongen. Dit is vele jaren geleden. Ik ben zelf ook kerkelijk. Op het moment van deze verkering was ik ook kerkelijk, alleen deed het geloof me toen niet zoveel en vond ik alles wat de wereld mij bood zeer aantrekkelijk. Ik zat nog wel gewoon elke zondag in de kerk. Je kunt deze vijf weken samenvatten als een verschrikkelijk intensieve tijd waarin heel erg veel gebeurd is. Zo heb ik seksueel contact met deze jongen gehad. Gelukkig (en daar ben ik zo dankbaar voor) geen geslachtsgemeenschap.
In deze vijf weken tijd (ik zat op kamers) is deze jongen een keer bij mij blijven slapen. Hij kon het openbaar vervoer niet meer halen. Ik wilde eigenlijk niet dat hij bleef slapen omdat ik voelde dat dat een bepaalde grens over ging, maar kon hem eigenlijk voor mijn gevoel ook niet wegsturen zonder vervoer. Ik heb toen geopperd dat hij in de keuken zou slapen. Deze jongen was verbaal heel sterk en had altijd overal een antwoord op. Het komt er op neer dat hij uiteindelijk niet in de keuken heeft geslapen en dat we seksueel contact hebben gehad. Ik heb hem bevredigd, hij heeft mij op heel veel plekken aangeraakt. Ergens in deze vijf weken tijd (ik weet niet precies meer wanneer chronologisch, volgens mij was het na deze gebeurtenis die ik net omschreef) heb ik aangegeven dat ik dit niet meer zo wilde, dat dit niet de bedoeling was en ik heb hem ook gezegd wat ik goede grenzen vond in verkeringstijd. Hij heeft toen tegen mij gezegd dat alle refojongeren dit doen en dat hij het niet vier jaar lang zou kunnen uithouden met alleen maar zoenen bijvoorbeeld. Toen hij dat zei, knapte er wat bij mij.
Ook mijn ouders vonden onze relatie geen succes en drongen er bij mij aan om het uit te maken. Dit heb ik dus vijf weken na de start van onze relatie gedaan, ik ben naar hem toegegaan. Daar zag ik heel erg tegenop, ook omdat hij verbaal veel sterker was en ik was behoorlijk labiel geworden door alles wat gebeurd was. Ik heb ook die avond echt alleen maar zitten huilen, was mezelf echt kwijt en het heeft die avond lang geduurd voordat ik eindelijk uitgesproken had om het uit te maken. Hij liet nog een cadeautje zien wat hij voor mij gekocht had, dat zou ik nu ook mislopen. Al met al komt het erop neer dat ik die avond veel te lang bleef, ik dus ook niet meer het ov kon halen en daar die nacht nog gebleven ben. Toen hebben we dus opnieuw seksueel contact gehad. Ik herinner me dat ik me die nacht erg labiel heb gevoeld en op een bepaalde manier overgeleverd heb gevoeld.
Om het hele verhaal compleet te maken, deze jongen had voor mij ook een relatie waarin hij met dat meisje wel geslachtsgemeenschap gehad heeft. Ongeveer één dag na onze verkering heeft deze jongen al contact gekregen met een ander meisje en binnen afzienbare tijd heeft hij met dit meisje ook geslachtsgemeenschap gehad. Sowieso tot twee keer toe, omdat hij mij erover belde dat zij niet ongesteld werd en wat hij nu moest doen.
Een aantal jaren later na deze gebeurtenis heb ik de Heere Jezus leren kennen. Ook mogen ervaren dat mijn zonden vergeven zijn. Toch merk ik dat ik bij tijden nog heel veel last van deze gebeurtenis heb. Dan speelt het echt op, kan ik bijvoorbeeld bijna niet geloven dat ook deze zonde vergeven is. Dan vraag ik er opnieuw om en dan mag ik het soms ook wel weer geloven dat het wel vergeven is, maar zeker als ik minder zekerheid heb of als twijfels me bevangen dan moet ik er vaak aan terugdenken. En heb ik er echt nog heel veel verdriet van dat ik dit heb gedaan. Ook vliegt me de gedachte nog weleens te binnen dat ik door deze zonde een verhindering zal zijn voor de zaligheid van mijn kinderen... Ik heb er dus nog best veel strijd van.
De vraag die ik eigenlijk nog wel eens heb is: moet ik deze jongen nog vergeving vragen voor mijn aandeel in het verhaal? Mijn schuld zit er in dat ik meer weerstand had moeten bieden, dat ik ook zelf verantwoordelijk was en dat ik me ook op een bepaalde manier gevleid heb gevoeld door de aandacht (het was mijn eerste relatie). En ik deed dingen die de Heere niet wilde. De moeilijkheid en waarom ik erover twijfel of ik vergeving moet vragen, zit hem in het feit dat ik weet van de diverse seksuele avontuurtjes die deze jongen gehad heeft naast mij en het feit dat hij nu getrouwd is en een gezin heeft. Ik ga ervan uit dat zijn huidige vrouw het weet, dat hij eerlijk tegen haar geweest is, maar het voelt als je opnieuw mengen in een misschien wel goed huwelijk...
Daarnaast weet ik niet waar hij woont, maar op zich, via social media ofzo zou ik hem misschien wel kunnen achterhalen en een bericht o.i.d. kunnen sturen. Wat raad u mij aan? Is het goed om opnieuw contact op te nemen met deze jongen? Of is mijn geloof te klein dat ik er soms niet genoeg op kan vertrouwen dat de Heere het vergeven heeft en dat ik zelf ook nog iets wil toebrengen hierin?
Antwoord
Hallo echtgenote en moeder,
Dank voor de open ontboezeming uit je jongere jaren. Als je op kamers woont moet je óók Gods geboden respecteren. Maar er gaat dan ook weleens iets mis. Tegen jouw zin en soms ook met jouw schuld.
Fijn dat je nu gelukkig getrouwd bent en een lief gezin hebt. Vooral dat je de Heere Jezus hebt leren kennen is een zegen! Dan leer je te leven naar Zijn Woord en tot Zijn eer. Dan wordt zonde zonde en schuld persoonlijke schuld. De Heere prikt je daar echter nooit op vast, want in de weg van schuldbelijdenis is Hij een vergevend God. Zodat je rein voor Hem kunt worden op kosten van de Borg. Zie 1 Johannes 1:7-9. En als je nu verlangt in gehoorzaamheid aan God te leven zijn ook jouw/jullie kinderen veilig in het gezin. Daar hoef je wat je eigen verleden betreft niet over in te zitten (zie hierover b.v. Exodus 20:5 en Ezechiel 18:1-4).
Ik kan begrijpen dat je met die (zogenaamde) vriend van vijf weken nog eens terug wilt blikken op wat er ooit is voorgevallen. Al hoeft het mijns inziens niet perse als je ook dat eerlijk aan de Heere beleden hebt. Maar wanneer je geweten er onrustig onder blijft, kan een (goed) gesprek een uitweg zijn om iets te vereffenen.
Ik zou het echter wel voorzichtig aanpakken. Betrokkene moet daar ook zelf toe bereid zijn. Als je het doet, zou ik je een fysieke ontmoeting aanraden – onder vier ogen. En wellicht op een neutrale plek van ontmoeting. En zeker niet via de social-media. En dan altijd ook als voor Gods Aangezicht.
Hopelijk kan je echtgenoot je hierin tot een steun zijn. Verblijd je intussen in het geloofsleven; verwonder je gelovig over de vrede door het bloed van het kruis; geniet van de liefde en intimiteit van je huwelijksrelatie; ga je kinderen voor in de vreze des HEEREN. Wees verder in geen ding bezorgd; maar laat je verlangens in alles, door bidden en smeken, onder dankzegging bekend worden bij God! Filippenzen 4:6.
Met hartelijke groet en zegenbede,
Ds. H. H. Klomp
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H.H. Klomp
- Geboortedatum:05-04-1949
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Met emeritaat sinds januari 2017.
Bekijk ook:
