Te weinig voor God leven

1. De Heere Jezus spreekt in Zijn Woord scherpe woorden over dat we niet van twee walletjes moeten eten. Het is voor God alles of niets! Net als die jongeling die een keurig leven leidde en toch verloren gaat omdat er één ding ontbrak. Hoe moeten we dat ooit doen. Op aarde moeten we gebruik maken van geld en goed. Ik merk bij mezelf dat ik al gauw teveel op het aardse gericht ben; werk, familie maar ook elke maand rondkomen. We kunnen niet een klein beetje van de wereld zijn en een beetje van God, maar zo gaat dat toch? Het leven loslaten gaat niet want je leeft er midden in. Hoe kan je dit combineren met het dagelijkse leven waarin je snel wordt meegesleurd door het aardse? Soms bekruipt mij de angst dat ik dan toch niet het ware geloof heb omdat ik te weinig voor God leef.

2. Het waarzaligmakende geloof gaat om de liefde voor Jezus. Hoe geven wij als zondaren liefde naar Jezus toe? De angst dat ik niet het juiste geloof of de juiste bekering heb is aanwezig doordat ik eigenlijk niet eens weet hoe ik liefde tot en voor God vorm geef. Natuurlijk heb ik het gebed, De Bijbel en kerkdiensten nodig om door het leven te gaan. Als ik dat mis dan is mijn moed en rust weg. Is dat dan de liefde die bedoeld wordt? Dan wordt het snel weer ‘zalig door de goede werken’, dat je daar teveel op gaat focussen om zo liefde aan God te geven.

Beste vragenstell(st)er,

Omdat je hier twee vragen hebt zal ondergetekende trachten om ze afzonderlijk te beantwoorden. Jouw eerste vraag is eigenlijk dezelfde als die de discipelen in Mattheüs 19:25 aan de Heere Jezus stelden nadat de rijke jongeling bedroefd van Hem heen ging (Mattheüs 19:22). De Heere Jezus is inderdaad scherp over mensen die zich eenzijdig richten op aards geld en goed. Maar tegelijk legt Hij hier ook de nadruk op Gods genade en ontferming. Voor ons mensen is het, zoals Christus het Zelf in Mattheüs 19:25 ook zegt, onmogelijk dat wij los kunnen leven van juist datgene wat wij nodig hebben om ons, en degenen die van ons afhankelijk zijn, nu juist in het leven te houden. Daar is echter wel een ootmoedige geestesgesteldheid mee verbonden, die ons doet beseffen dat wij, ook waar het ons levensonderhoud en de krachten en de middelen die ons daarin verleend worden betreft, wij in alles steil afhankelijk zijn van God.

Dat wij daartoe dus van ons vertrouwen op aards geld en goed en onze menselijke krachten zullen moeten worden afgebracht. Opdat wij ons dan, ook waar het ons levensonderhoud en dat van onze geliefden aangaat, aan de Heere en Zijn genade zullen toevertrouwen. Dan zijn alle dingen, waarvan wij denken dat zij onmogelijk zijn, mogelijk. Omdat alle dingen mogelijk zijn bij God. Wij raken in ons geloofsleven maar al te vaak teleurgesteld in onszelf. Omdat wij, naarmate dit geloofsleven zich verdiept, wij ons er ook steeds meer van bewust worden dat wij onmogelijk aan alle eisen die Gods Woord aan ons stelt kunnen voldoen. Wij kunnen dus vaak diep in onszelf teleurgesteld worden waar het ons geloofsleven betreft. Maar wij kunnen de Heere daarin nooit teleurstellen. Want, zoals alle dingen mogelijk zijn bij God, zo zijn ook alle dingen van ons bij Hem op het allervolmaakst bekend. En waar wij, net als de rijke jongeling, ook met al onze vroomheid en kerkelijkheid, inderdaad in alles tekortschieten, daar heeft de Heere Jezus het in alles en met een volkomen volmaakte gerechtigheid, kunnen en willen vervullen.

Want het is alleen maar door de plaatsvervangende gerechtigheid, die ons door het geloof van Christus wordt toegerekend, dat wij voor God zullen kunnen leven. Al het andere, en dus ook al het onze, zal inderdaad te weinig zijn.  Bij ons mensen is dat onmogelijk. Maar bij Hem dus niet. Want het wonder van verkiezing, genade, geloof en wedergeboorte gaat van Hem uit.  En niet van ons.

Nu de tweede vraag. En dan moet ik je direct al corrigeren in jouw vraagstelling. Het gaat niet om onze liefde voor de Heere Jezus. Want daar komen wij al evenzeer altijd in te kort. Het gaat om Zijn liefde voor ons. Onze redding en verlossing, waarin de liefde van Christus voor in zichzelf reddeloos verloren zondaren en zondaressen aan de dag komt, moet namelijk altijd als een eenzijdig Godswerk worden begrepen. Het is dus niet onze liefde, maar het is Zijn liefde. Het is ook niet ons geloof, maar het is Zijn geloof; het geloof van Christus (Rom.3:3, Gal. 2:16, Gal. 5:22, etc.). Het is het geloof dat van Hem uitgaat. En dat niet uit ons is; het is Gods gave (Efeze 2:8).

Onze redding en verlossing liggen niet besloten in onze kerkelijkheid, godsdienstigheid en vroomheid. Zij liggen al evenmin besloten in onze geloofsijver. Of in onze, echte of ingebeelde, liefde tot Christus. Niets van dat al! Zij liggen enkel en alleen maar besloten in het geloof van Christus, en door het geloof van Christus, wat een eenzijdige genadegave van Godswege voor ons is. En waarvan de oorsprong, de inhoud, zowel als de uitkomst, ons in Gods Woord worden geopenbaard.

Dus: Sola Fide, Sola Gratia en Sola Scriptura. Hou je daar maar aan vast, in al jouw geslingerdheid. Dat was goed genoeg voor Paulus, Augustinus, Luther en Calvijn. En dat zal het ook voor jou wel wezen. Ik vertel je waarschijnlijk niks nieuws. En hopelijk heb je er wat aan.

Hartelijke groeten,
Drs. W. H. Hoorn

Dit artikel is beantwoord door

drs. W.H. Hoorn

• Geboortedatum:
  30-01-1959
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Dedemsvaart
• Status:
  Actief

99 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven