De regenboogvlag uithangen

Veel christelijke mensen hebben moeite met de regenboogvlag van/voor andersgeaarden, maar is dat wel terecht? Ook voor/aan hen heeft God toch destijds Zijn teken en belofte van liefde en trouw gegeven en dan mogen wij hen toch niet uitsluiten, maar juist bemoedigen met deze vlag?

Mooi dat je benadrukt dat God ook aan andersgeaarden Zijn teken en belofte van liefde en trouw heeft gegeven. Gods liefde is wat dat betreft echt ‘inclusief’: ze gaat uit naar zowel hetero- als homoseksuelen. 

Toch heb ik persoonlijk -als christen en als homo- niet zoveel op met de regenboogvlag. Ik noem daarvoor drie redenen.

1. De regenboogvlag is goed bedoeld, maar ik voel me er als homo juist teveel door apart gezet. Het is een teken voor een specifieke groep mensen, namelijk voor homo’s en andere seksuele minderheden. Daar heb ik als homo geen behoefte aan. Als ik ergens een regenboogvlag zie of een regenboog-zebrapad, voel ik me teveel in de ‘zielige’ hoek gezet. Ik denk dan niet: O, wat fijn, ze denken aan mij! Laat mij als homo maar gewoon over een zwart/wit-zebrapad lopen. Ik wil solidair zijn met alle andere mensen, die net als ik zondaar zijn en door God geliefd. Wat dat betreft is de regenboogvlag mij juist te exclusief. Het is nauwelijks een symbool meer voor de hele mensheid.

2. Sowieso heeft de regenboogvlag weinig of niks meer te maken met Gods teken en belofte van liefde en trouw. Voor de meeste mensen heeft het überhaupt niks meer met God te maken. De regenboog staat niet voor Gods liefde en trouw, maar voor de diversiteit en veelkleurigheid aan genders. Dat die er is, erken ik, maar ik vind het erg jammer dat deze betekenis de oorspronkelijke, bijbelse, betekenis heeft gekaapt. Veertig jaar geleden was er een landelijke evangelisatie-actie “Er is hoop” waarvoor men als symbool de regenboog had gekozen. Dat zou nu niet meer kunnen. Het is bijna onmogelijk om de regenboog nog als een directe verwijzing naar God te zien.

3. Ten slotte wordt de regenboogvlag mij teveel gebruikt om de seksuele diversiteit (als een feest) te vieren. Ik heb mijn homo-zijn helemaal geaccepteerd en zou zelfs kunnen zeggen dat er ook mooie kanten aan zitten. Maar ik vind het niet feestelijk. Met wat ik nu ga zeggen, maak ik mezelf niet populair in deze maatschappij, maar ik zie mijn homo-zijn als een gevolg van de zondeval, als gebrokenheid. Als er geen zondeval was geweest, was ik niet homo geweest. Ik kan er dus ook niet trots op zijn. Als ik in dit verband ergens trots op ben, dan is het dat God mij geroepen heeft om Hem als single te dienen. Misschien een idee om dáárover een vlag te maken, voor de singles in de kerk? 

Houd me ten goede, het is waar dat homo’s in de kerk nog teveel uitgesloten worden. Maar er zijn betere manieren om daaraan te werken dan het ophangen van een regenboogvlag.

Harman van Wijngaarden

Dit artikel is beantwoord door

Herman van Wijngaarden

• Geboortedatum:
  06-02-1963
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Driebergen
• Status:
  Actief

33 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven