Christfulness

Over mindfulness wordt verschillend, vaak afwijzend, gedacht. Maar wat is er tegen christfulness? De christelijke variant die duidelijk een ander doel heeft en een andere rust geeft?

Eerlijk gezegd had ik nog nooit van christfulness gehoord of gelezen. Ik heb er vervolgens wat over opgezocht en ben geschrokken van wat ik tegen kwam.  

Als voorbeeld noem ik het boekje “Christfulness. 40 spirituele oefeningen”, van Sally Welsch. Haar eerste oefening sluit aan op de geschiedenis waarin God tot Abraham spreekt vanuit de brandende braamstruik. Ze past dit als volgt toe. Als je je gestrest voelt, zoek dan een rustige plek op. Ontspan je en wees je bewust van wat er in je omgaat. Observeer alleen maar, oordeel niet en laat je er niet door beheersen. Richt je vervolgens op je ademhaling en ervaar hoe het leven in en uitstroomt. Het kan prettig zijn om de naam van JHWH bewust te zijn bij het uitademen. Laat je adem het gebed worden en een beroep op de adem, de zekerheid en de liefde van God. Tot zover kort deze oefening.  

Er valt heel veel van te zeggen, maar ik beperk me tot een paar zaken: 

-Het doel van de oefeningen is rustig worden. 
-Het middel is een combinatie van ontspanningstechnieken gecombineerd met het oproepen van beelden over God. 
-We hebben het allemaal zelf in de hand. Veel en goed oefenen, zo nodig met behulp van een cursus, dan komt het goed. 

Dit staat ver van het beoefenen van geloof zoals de Bijbel ons dat leert. In het geloof gaat het niet in de eerste plaats om psychologische en lichamelijke ontspanning, maar om het kennen van God en onszelf, zoals Calvijn zegt in het begin van zijn Institutie. Die kennis maakt bewust van de heiligheid van God en onze zonde. In de weg van berouw en belijden van schuld wil God ons Zijn genade schenken vanwege het verlossende werk van Christus en leiden op een weg van heiliging. Dat vraagt dagelijkse bekering en strijd tegen de zonde, waarbij God ons wil laten delen in de vrede en blijdschap met Hem. Er zijn zeker ook geloofsoefeningen. Denk aan het gebruik van de geestelijke wapenrusting (Efeze 6), zingen van psalmen e.d. 

Maar daarbij gaat het om wat anders dan om een toestand van ontspanning waar christfulness op uit is. Bij christfulness ligt alle nadruk op onze ervaring en gebruiken we God en Zijn woord als middel voor eigen ontspanning. Maar dat is nog geen vrede met God. Hij moet meer worden en ik minder. Het kruis wordt in christfulness genegeerd, terwijl daaraan nu juist de bron van al onze onvrede, de zonde, aan is gedood. 

In het leven van een christen zijn er bij alle zorgen die het leven kent, ook aanvechtingen en bestrijdingen. Het zijn vaak juist de moeiten die ons uit drijven naar Christus en leren leven in afhankelijkheid van Hem. We gaan steeds meer beseffen dat wij dat niet kunnen maken, maar wel mogen ontvangen en dat God dat graag geeft op Zijn tijd en naar de mate waarin Hij dat nodig vindt. “Mijn genade is u genoeg.” Dat is geen programma waar wij de regie over hebben en dat we in een paar stappen of een training kunnen realiseren. Dat is een levenslange strijd, die volharding vraagt. Maar waarbij God de overwinning belooft, omdat Hij in Christus de boze en de zonde heeft overwonnen. Tot zover enkele gedachten. 

Verder kwam ik nog dit artikel tegen: bijbelenonderwijs.nl/occult-en-licht/christfulness.

Dr. J. van der Wal

Dit artikel is beantwoord door

dr. J. van der Wal

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven