Vraag
Ik heb een moeilijke, liefdeloze jeugd gehad met mishandeling en emotionele verwaarlozing. Daar heb ik goede professionele hulp voor. Het geloof blijft lastig voor me. Door de jaren heen ben ik gaan geloven dat ik niks waard ben en dat ik een last ben. Ik lees veel over wie ik mag zijn in Christus en probeer mij te vullen met Gods waarheden. Ik kan niet zonder God, heb Hem nodig, maar ben ook heel bang voor Hem. Als ik durf te bidden dan vraag ik of God mij daarvan wil verlossen. Is het waar dat God graag wil dat ik tot Hem kom en dat Hij een relatie met me wil? Kan het me eigenlijk niet voorstellen. Ik durf daardoor niet te bidden. Heeft God mij echt op het oog? Voel me zo schuldig om wie ik ben. Ik probeer me aan Jezus vast te klampen, maar ik vind het zo moeilijk omdat ik niet weet of ik dat mag. Ik voel me niet vrij om dat te doen.
Het is zo hardnekkig... Heb er veel professionele hulp voor gehad, maar niets hielp. Ik denk soms dat ik te beschadigd ben en dat het nooit echt beter zal worden terwijl ik het wel graag wil! De dominee weet ook niet wat hij nog kan zeggen om me te helpen. Ik voel me daardoor een beetje opgegeven en afgewezen. Ik weet dat ik God hierbij nodig heb en dat bij Hem alles mogelijk is, maar daar zit ook mijn probleem. Ik verlang er zo naar om zonder angst te mogen schuilen bij God en me geliefd te weten. Weet u wat ik nog kan doen? Ik weet het even niet meer.
Antwoord
Beste briefschrijver,
“De dominee weet niet wat hij nog kan zeggen om me te helpen. En ik voel me daardoor opgegeven en afgewezen.”
Die twee zinnen in uw vraag zijn belangrijk. De dominee deed ongetwijfeld zijn best om meevoelend te zijn, en u een pastoraal antwoord te bieden. U wijzend op hoe God is en wil zijn voor mensen zoals wij. U wijzend op Zijn woorden. Maar daarmee redde hij -of u- het niet. Het resultaat was eerder achteruitgang dan vooruitgang. U voelde u opgegeven en afgewezen. Dat zal zijn bedoeling zeker niet geweest zijn, maar toch.
Waarom ik daar de vinger bij leg? Hierom: vragen stellen is niet zonder risico. Zeker niet, als je van jezelf weet en geleerd hebt dat herhaald vragen over hetzelfde thema bij jezelf kan leiden tot een ‘zie-je-wel’-reactie. Met het gevoel dat daarbij hoort: weer afgewezen. Dat als inleiding.
Gelukkig hebt u op dit moment goede hulp. In het verleden hebt u veel hulp gehad, maar niets hielp. Hebt u echt nergens iets geleerd? Misschien moet u het een beetje nuanceren...?
Maar gelukkig is het nu ander, zo schrijft u. U hebt goede hulp. Maar het geloof blijft lastig. De geloofsvragen die u ook benoemt, hebben in kern ongetwijfeld te maken met het probleem waar die professionele hulp op gericht is, op: durven vertrouwen, leren jezelf waarderen, omgaan met angst, niet vervallen in zie-je-wel-reacties, omgaan met gevoel van afwijzing, wat meer nuances aanbrengen in het spectrum tussen zwart en wit, leren hanteren van schuldgevoel en boosheid, enz. De professionele hulp die u daarvoor krijgt, is er juist ook voor uw geloofsvragen. Want die hangen samen met al die andere dingen. Het is goed om het geloof niet te isoleren van die professionele hulp. Op alle levensterreinen spelen dezelfde mechanismen van hoe wij mensen zijn en reageren. Ook in het geloof.
De vraag om een eenvoudige oplossing via Refoweb laat u vallen in een u wel bekende valkuil. U weet vast zelf ook dat het niet zo simpel is, dat een antwoord via dit forum u zal helpen dit probleem op te lossen. Mijn inhoudelijke antwoord zou uw reactie hooguit versterken: “zie je wel, opgegeven, afgewezen.”
Het is immers niet zo simpel. Zeker niet voor een gewone dominee. Dat is trouwens ook gebleken. En bevestiging van die waarheid, dat het niet zo simpel is, voelt vast weer als: opnieuw opgegeven. En weer bent u niets opgeschoten. Alleen uw eigen waarheid is weer bevestigd: ik ben hopeloos. Bespaar u dat. Bescherm uzelf daartegen!
Mijn antwoord is dus: dit moet u hier niet vragen. U bent aan het verkeerde adres. Dit moet u (als u dat misschien doet) ook niet links of rechts vragen. Dit moet u meenemen in de therapie. Dit is ook een ding om aan te werken. Met geduld en volharding. En zelfs als u, zoals in het verleden, onverhoopt zou gaan denken “dit helpt ook niets”, zelfs dan moet u gewoon doorgaan. Blijven waar u bent, doorgaan met wat u doet, zonder storende invloeden van anderen, zoals van mij.
In dat ingewikkelde proces (u mag trots zijn op uzelf, als u daarmee doorgaat), wens ik u oprecht alle goeds en veel zegen.
Dit antwoord is overigens niet bedoeld als afwijzing, maar als welgemeende aanwijzing.
Ds. J. IJsselstein
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J. IJsselstein
- Geboortedatum:14-07-1965
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Kapelle
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Website: Leespreken.nl
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik werd geraakt door je vraag en door ervaring weet ik wat je voelt.
Voor mij ook een lange periode van herstel nodig geweest maar samen met God mag ik nu zijn wie ik ben!
Ik geloof dat God van mij vraagt om degene die met deze problematiek worstelen te helpen!
Wanneer je dat zou willen mag je dat laten weten!
En weet dit door wie je ook wordt afgewezen wanneer je tot God komt Hij je nooit zal afwijzen!
Vr groet
Ik herken mezelf in de situatie en betrap me er ook nog weleens op in de valkuil te trappen van weer bij iemand m'n verhaal te doen in de hoop dat die 'het echt begrijpt', 'dé oplossing heeft'. Het is eigenlijk een rondgaan om alsnog 'gezien te worden', iets wat je vroeger gemist hebt. Het mooiste is als je kunt gaan leren jezelf te 'zien' en voor jezelf te zorgen hierin. Hierin verder komen is vaak wel hard werken.
Waarbij het geloof in God een belangrijke krachtbron en troostbron kan zijn.
Je vraag raakte me. Ik vrees dat jij last hebt van een ander 'hardnekkig' probleem, namelijk dat jij verstrikt zit in de leer van de psychologie.
Je vraag ademt een geest, die ik herken, omdat ik op eenzelfde wijze hopeloos verstrikt raakte in dezelfde dingen als jij. Daarvoor heb ik zo lang hulp bij mensen gezocht, tot ik uiteindelijk dreigde te verdrinken in de golven en in een hopeloze, ja, levensgevaarlijke situatie terecht kwam, waaruit geen mens mij meer kon redden.
Maar, o wonder: de HEERE is sterker dan al het geweld, daarom leef ik nog!
Maar, HEER, Gij zijt veel sterker dan 't geweld
Der waat'ren, dien Uw almacht palen stelt
De grote zee zwijgt op Uw wenk en wil,
Hoe fel zij bruis', hoe fel zij woede, stil.
Als de bloedvloeiende vrouw, mocht ik door Zijn genade, nadat alle middelen tevergeefs bleken te zijn, de zoom van Zijn kleed aanraken. En Hij heeft mij genezen!
Doch riepen z' in d' ellenden
Den HEER ootmoedig aan,
Hij deed hun angsten enden,
En hen 't gevaar ontgaan;
Hij zond Zijn krachtig woord,
Hij deed hen bij zich schuilen,
Bracht hun genezing voort,
En rukte z' uit hun kuilen.
Hij kan ook jou helpen. Voor Hem bestaan geen hopeloze gevallen!
Voor mij werd de weg naar therapie duidelijk afgesloten, om een ander Weg te leren, die werkelijk rust en vrede brengt!
Ik vrees dat mijn ervaring niet in overeenstemming is met het antwoord van de dominee. Maar ik bid of de dominee dit bericht kan accepteren. Deze psalm overtuigde me, om het toch te verzenden:
Laat zulken eer bewijzen
Aan 's HEEREN gunst en macht,
En al Zijn wond'ren prijzen
Voor 't menselijk geslacht;
't Lofoffer word' om strijd
Hem juichend opgedragen,
Terwijl zij wijd en zijd
Van al Zijn werk gewagen.
Liefs, Noaliene
Wat in vele jaren kapot gemaakt is, dat maak je niet even in therapie goed.
Veel geduld en doorzettingsvermogen van jou en hulp van een goede christelijke therapeut zijn voor herstel nodig.
Dat is geen makkelijke weg, maar wel de weg die met Gods hulp kan leiden naar een stuk herstel, zodat je minder lijdt. Mensen die jarenlang medicijnen of fysiotherapie nodig hebben, zijn niet raar. Met psychische hulpverlening voelt dat vaak anders. Daarop rust nog steeds een taboe, daar moet je niet (te lang) heen gaan. Maar echt ik heb vele jaren therapie gehad en ik baal er soms ook van. Maar ik ben er wel een (innerlijk) mooier en heler mens van geworden. Dat ik dat van mezelf durf te zeggen, is voor mij ook heel wat. Toch zeg ik het om jou te helpen! Nu ga ik beginnen aan schematherapie en ik hoop dat dit (voorlopig) de (voor)laatste therapie is, die ik nodig heb. Dat ik dan eens klaar ben. Verder wil ik je vertellen dat ik in je verhaal/vraag lees dat je het moeilijk vind om God te zien als een liefdevolle Ontfermer. Hij wil Zich over jou ontfermen , Hij wil jou helpen en herstellen en kracht geven. Daar ben ik volledig van overtuigd. Dat wil niet zeggen dat je hier op aarde volledig herstelt, dat kan ik je niet beloven. Maar wel dat er verbetering mogelijk is op aarde en eeuwig herstel daarna. God wil niet dat iemand verloren gaat, maar dat allen Hem vinden. Hij heeft de wereld zo lief gehad, OOK JOU, dat Hij Zijn Zoon gegeven heeft, als je op Hem vertrouwd en in Hem gelooft, zul je niet verloren gaan. Maar dat geloven en vertrouwen is voor jou zo moeilijk. Dan mag je zeggen: "wees mij de zondaar genadig" en "ik geloof Heere kom mijn ongeloof te hulp". Hij zal je horen ook al zie en voel je dat niet gelijk. Houd vol, Hij laat je niet los en zoek ook goede christelijke hulp. Het gaat goed komen met jou! Jij kunt dit, samen met God! Zijn zegen toegewenst! Groetjes van mij
