Vraag
Ik had een jongen ontmoet waar ik veel voor voelde. Hij voelde ook veel voor mij. Ik heb m’n verleden verteld en ik dacht dat hij dat had geaccepteerd, want ook hij heeft mij zijn verleden verteld. Toen ik hem een week niet had gezien belde hij me en zei dat hij een vriendin had. Nu een jaar later begin ik hem pas te vergeten.
Ik ben nu 18, bijna 19 en ben bang dat ik geen vriend krijg. Ik heb het vaak erg moeilijk en vrienden heb ik bijna niet. Ik voel me vaak alleen en verlang dan erg naar een vriend. Om mij heen gaan er van mijn leeftijd steeds meer trouwen en die krijgen wel een vriend. Ben ik te min? Komt het door mijn verleden dat ik mij niet echt openstel? Waarom heb ik nooit echte vrienden gehad? Waarom accepteert niemand mij? Is er wel een jongen die ooit van mij zal houden? Ik zit hier echt heel erg mee. Kunt u mij helpen? Ben ik de enige die hier last van heeft?
Antwoord
Laat ik vandaag eens beginnen met je laatste vraag: ben jij de enige die last heeft van een degelijke situatie en die erg verlangt naar een vriend? Nou, beslist niet! Het komt voor bij veel meisjes maar zeker niet minder bij jongens. En aan de ene kant kan ik het wel begrijpen dat je iets dergelijks denkt, maar aan de andere kant doe je het jezelf gedeeltelijk aan en bezorg je jezelf veel gevoelens van eenzaamheid en misschien wel zieligheid. Dat klinkt natuurlijk verschrikkelijk hard en dat bedoel ik natuurlijk niet, daarom zal ik proberen het uit te leggen.
Laat ik eerst eens een vergelijkbare situatie schetsen. Een meisje staat stil in een hoekje van het schoolplein en kijkt naar alle kinderen die zo leuk met elkaar aan het spelen zijn. Als ze het op een gegeven moment niet meer aan kan zien, gaat ze naar haar juf en zegt: ''alle kinderen zijn zo leuk aan het spelen, maar ik niet!'' Ik hoop dat je een beetje begrijpt waar ik met dit voorbeeld naar toe wil.
Als ik nog een advies mag geven: probeer om niet in elke leuke jongen die je ziet een potentiële verkeringskandidaat te zien. Dan kun je jezelf al niet meer zijn en werkt het alleen maar verkramping in de hand. Eerlijk gezegd vind ik zelfs dat je nu nog niet aan verkering toe bent. Probeer eerst maar eens om zelf iemand te zijn in relaties en juist niet afhankelijk van iemand die zo af en toe eens een arm om je heen slaat. Dat zou alleen maar scheefgroei in de relatie betekenen.
Mag ik je een paar boekjes aanbevelen die je misschien kunnen helpen?
Maar dan nog iets. En dat bedoel ik helemaal niet als een goedkope, vrome afsluiting. Als er iemand is die heel veel eenzaamheid heeft gekend in zijn leven, dan is het David wel. Lees de psalmen er maar eens op na. Hij roept het soms luid uit naar zijn God. Maar juist in die eenzame situaties leert hij erkennen: Heere, U bent bij mij. Ergens in het veld, in de wildernis, in een spelonk of in het paleis merkte hij dat God meende wat Hij beloofde: Ik zal je beschermen en helpen, overal waar je heen gaat. Je God laat je niet aan je lot over. Hij laat je liever niet alleen. Als je dat durft te zien en daarop durft te letten, ziet alles er anders uit. Je leven kent wellicht donkere perioden, maar je bent niet alleen; de Heere God wil altijd bij je zijn. Je moet psalm 23 nog maar eens rustig voor jezelf lezen. Als je durft te geloven dat de Heere je Herder wil zijn, durf je ook anders om te gaan met de andere schapen van Zijn kudde.
Zoek naar mooie en diepe ontmoetingen!
Dit artikel is beantwoord door
drs. E.J. (Els) van Dijk
- Geboortedatum:28-01-1956
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Voormalig directeur Evangelische Hogeschool. Nu begeleiding en advies.
Bekijk ook:
