Vriend met homoseksuele relatie

Ik heb een vraag die gaat over homoseksualiteit. Ik heb een vriend die op mannen valt. Hij is/was zelf ook kerkelijk, maar hij heeft er wel voor gekozen om een relatie aan te gaan met een man. Ik vind het erg moeilijk hoe hiermee om te gaan. Het voelt niet goed om daarom niet meer met hem om te gaan, maar wanneer ik wel met hem om blijf gaan, voelt het alsof ik dit accepteer, terwijl ik niet achter zijn relatie sta. Daarnaast wil ik ook niet doen alsof ik beter ben, want ik heb ook mijn eigen zonden. Wat vraagt de Bijbel hierin van mij?

Beste vraagsteller,

Eerlijk gezegd vind ik het altijd wat bijzonder als ik deze vraag krijg. Ik heb nog nooit gehoord dat iemand vroeg: “Ik heb een vriend die ongetrouwd samenwoont, mag ik nog met hem omgaan?” Of: “Ik heb een vriendin die niet gelooft, mag ik nog met haar omgaan?” Waarom stellen we de vraag dan wél als het gaat over dit onderwerp?

We hebben allemaal mensen in onze directe omgeving die anders denken dan wij of die zelfs een (in onze ogen) zondige levensstijl hebben. Maar God zegt in de Bijbel nergens dat we alleen mogen omgaan met gelijkgestemden en met mensen die -in ieder geval in theorie- een bijbelse levensstijl hebben. In de praktijk leeft ook geen enkele reformatorische christen zo. Gelukkig maar, want anders zou er bij voorbaat al niks terecht kunnen komen van het “zout van de aarde zijn” en “het licht van de wereld”. Dan zouden we onszelf moeten opsluiten binnen de grenzen van de kerk.

Omgaan met iemand die ongetrouwd samenwoont, of met iemand die niet gelooft, of iemand die een homoseksuele relatie heeft, betekent niet dat je instemt met zijn of haar levensstijl (ook ‘niet geloven’ is een levensstijl). Het betekent dat je deze persoon waardevol vindt, respecteert en (op z’n minst) liefhebt met de liefde die God voor elk mens heeft. 

Het is natuurlijk wél zaak dat je jezelf blijft in deze vriendschap en dat je je opvattingen niet verloochent. Die vriend mag gerust weten dat jij vanuit de Bijbel vindt dat een homoseksuele relatie niet Gods weg is. En om dat andere voorbeeld er maar weer bij te pakken: het zou niet goed zijn als een ongelovige de indruk krijgt dat jij zijn ongeloof helemaal oké vindt. Daarmee bedoel ik niet dat je dat ongeloof, of die homoseksuele relatie, steeds weer ter sprake moet brengen, maar wel dat die ander weet waar jij staat. Als het een echte vriendschap is, moet die ruimte er zijn.

Concreet: ik ga zelf met verschillende homo’s om die een relatie hebben, soms zelfs vriendschappelijk. Ze weten van mij dat ik een andere opvatting heb over homoseksualiteit, maar dat respecteren ze – en andersom. Ik zou er principieel ook geen moeite mee hebben om een homostel bij mij thuis te ontvangen.
 
Eén keer heb ik gehad dat een ‘praktiserende homo’ alleen maar wilde komen als ik uitsprak dat ik het eens was met zijn relatie. Toen heb ik gezegd: dat mag je niet van mij vragen. Je bent welkom, mét je vriend, maar ik hou mijn eigen opvatting over homoseksualiteit. Impliciet zeg ik zoiets ook tegen bijvoorbeeld ongelovigen met wie ik omga: “Je bent welkom, maar ik geef om jou mijn geloof niet op.” Daar hoeft het contact niet minder waardevol om te worden!

Een goede vriendschap gewenst!
Herman van Wijngaarden

Dit artikel is beantwoord door

Herman van Wijngaarden

• Geboortedatum:
  06-02-1963
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Driebergen
• Status:
  Actief

33 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven