Man en vrouw één in de zonde?

Iemand vertelde mij dat hij gelooft dat als hij getrouwd is, dat hij dan in alles een wordt met zijn vrouw. Ook wat betreft de zonde. Als de vrouw zondigt, is dat ook zijn zonde. Als Hij zondigt is dat ook de zonde van de vrouw. De gelovige bekeerde man is dus ook beladen met de zonde van zijn niet-bekeerde vrouw. Zo stelde hij het. Ik hoop dat er iemand uit een Gereformeerde Gemeente in Nederland reageert op deze vraag/dit gegeven.

Beste vraagsteller,

Hartelijk dank voor je vraag! Een gewichtige vraag, omdat de zonde een oneindig gewicht van schuld op ons laadt en ons onder de vloek van de wet en de toorn van God brengt. Gewichtig, omdat God om de zonden van de Zijnen te verzoenen, Zijn Eigen Zoon niet gespaard maar verbrijzeld heeft... Spreken over de zonde moeten we dus nooit op een vergoelijkende manier doen, in de zin van: het valt wel mee. Juist in Gethsemané, op Gabbatha en op Golgotha zien we dat dit helemaal niet mee valt!

Dat gezegd hebbend, ga ik concreet in op je vraag. Het is mijns inziens allereerst goed om te onderzoeken of jullie elkaar goed begrepen hebben. Soms kunnen dingen anders gezegd worden dan ze bedoeld zijn, of ander opgevat worden dan ze gezegd zijn. Als ik je vraag heel letterlijk neem en ervan uitga dat de genoemde persoon echt gezegd heeft dat de zonde van zijn vrouw zijn zonden zijn, kan het antwoord stellig zijn: dat is geen Bijbelse taal. Gods Woord spreekt inderdaad wel over zonden van de een, die de ander worden toegerekend. Dat is echter alleen het geval met de zonde van ons verbondshoofd Adam. Die wordt de onze door toerekening en overerving. Maar voor alle dadelijke zonden geldt dat die echt persoonlijk zijn. 

Daar de Bijbel heel duidelijk over. Ik noem je een paar Schriftwoorden als bewijs. “De ziel, die zondigt, die zal sterven; de zoon zal niet dragen de ongerechtigheid des vaders, en de vader zal niet dragen de ongerechtigheid des zoons; de gerechtigheid des rechtvaardigen zal op hem zijn, en de goddeloosheid des goddelozen zal op hem zijn”, Ezechiel 18:20. “Want wij allen moeten geopenbaard worden voor den rechterstoel van Christus, opdat een iegelijk wegdrage, hetgeen door het lichaam geschiedt, naardat hij gedaan heeft, hetzij goed, hetzij kwaad”, 2 Korinthe 5:10. “Want een iegelijk zal zijn eigen pak dragen”, Galaten 6:5. “En ik zag de doden, klein en groot, staande voor God; en de boeken werden geopend; en een ander boek werd geopend, dat des levens is; en de doden werden geoordeeld uit hetgeen in de boeken geschreven was, naar hun werken. En de zee gaf de doden, die in haar waren; en de dood en de hel gaven de doden, die in hen waren; en zij werden geoordeeld, een iegelijk naar hun werken”, Openbaring 20:12-13. 

Er zijn nog veel teksten aan toe te voegen waaruit blijkt dat het oordeel altijd een persoonlijk oordeel is. Ieder staat in dat oordeel persoonlijk voor zichzelf. We kunnen niet op voorspraak van een familielid vrijgesproken worden, noch om de zonde van een familielid verdoemd worden. De kern van het Evangelie is juist dat we in Gods oordeel alleen kunnen worden vrijgesproken om Jezus’ wil. Hij is de enige die bekwaam is om te doen wat mensen niet kunnen. Hij kan wél de zonden van anderen dragen en Hij kan wél Zijn gerechtigheid aan een ander schenken. Wat in het geval van mensen onmogelijk is, is mogelijk bij de Middelaar, omdat Hij écht en recht mens is én echt God is. 

Ik hoop dat het bovenstaande voldoende is om duidelijk te maken dat persoonlijke zonden persoonlijke schuld maken, en dat ieder mens persoonlijk vergeving nodig heeft. 

Toch wil ik wel nog een suggestie doen. Het is wellicht zo  dat de persoon die je sprak het anders bedoeld heeft. En dat hij heeft willen aangeven dat het huwelijk een heel nauwe band is, waarin je grote verantwoordelijk voor elkaar draagt. En dat je er verantwoordelijk voor bent om de ander te waarschuwen wanneer hij of zij in bepaalde zonden leeft. Het is immers mogelijk dat de Heere van een echtpaar of huisgezin moet wijken en Zijn liefde inhoudt, omdat een van de huisgenoten zondigt. Zie dat bijvoorbeeld bij Eli en zijn zonen, Hofni en Pinehas. Elia kreeg de zonden van zijn zonen niet op zijn rekening geschreven, maar de Heere heeft hem wel verweten dat hij te slap was in het bestraffen van deze zonden. Dát was wel persoonlijke schuld. Hij had in zekere zin deel aan de zonden van zijn kinderen, maar de zonden die zijn kinderen deden werden niet op zijn rekening geschreven. We zien iets dergelijks ook in het huwelijk van Mozes en Zippora. Mozes had –om welke redenen dan ook, naar alle waarschijnlijkheid omdat Zippora hier tegen was– zijn kinderen niet besneden. De Heere had dit echter wel bevolen. Om deze reden bracht Hij Zijn kind en knecht Mozes bijna tot aan de dood. Deze zeer ernstige kwaal kwam pas tot een einde toen de kinderen besneden werden. 

De Heere heeft dus een nauw oog op de huwelijken, ja op al Zijn Eigen instellingen. Het huwelijk is een heel nauwe band. Daarin ben je één met elkaar. Niet voor niets spreekt Gods Woord er zo over: “Die twee zullen tot één vlees zijn.” Dat is echter wat anders dan dat de zonden op die wijze ook op elkaar worden overgedragen of als vanzelf aan de ander worden toegerekend. Dat geldt ook andersom. Wanneer de echtgenoot deel heeft aan Christus en Zijn gerechtigheid, betekent dat niet dat om deze reden de echtgenote hier ook als vanzelf in deelt. Het geloof is een persoonlijke zaak. Elke zondaar zal dit zaligmakende geloof dan ook heel persoonlijk door het werk van de Heilige Geest moeten ontvangen. Zoals ook ieder mens heel persoonlijk een eigen ziel van de Heere ontvangt in de schepping.

Het is ten slotte ook heel belangrijk om jezelf die vraag te stellen: hoe staat het er persoonlijk met mij voor? Weet ik heel persoonlijk van het godonterende van de zonde, zoals David? Tel de woorden “mij” en “ik” maar eens in Psalm 51. Nathan had gezegd: “Gij zijt die man!” Wat een persoonlijk woord! David kwam daarna persoonlijk in de schuld voor God. Daar bleef het niet bij. En daar mag het ook in het zelfonderzoek niet bij blijven. Ellendekennis maakt een mens niet zalig. Maar wel het geschonken toevluchtnemende geloof tot Christus. Waarom? Omdat dit geloof steunt op Zijn volbrachte werk. Zo mocht David ook heel persoonlijk weten dat de Heere hem zijn zonden om Jezus’ wil vergeven had, zoals hij ook in Psalm 32 bezingt. En jij?

Dit artikel is beantwoord door

Ouderling Ger. Gem. in Ned.

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven