Vrijspraak van zonden

Soms spoken er vele vragen door mijn hoofd. Ik mag weten dat God mijn leven leidt en Hij heeft mij doen omkeren van de zondige wereld waarin we leven. Wat eerst een genot was, is nu een strijd geworden die soms moeilijk is en waar ik soms zoveel verdriet en angst van kan hebben. Niet omdat ik zonder God leef, maar om wat er allemaal gaande is anno 2021 en hoe ik steeds meer besef dat ik 18 jaar lang in zonden heb geleefd en dat God nog geduld met mij heeft gehad en nog steeds heeft. Want ik ben nog steeds vleselijk verkocht onder de zonde, wat me steeds meer en meer tegen gaat staan, waar ik steeds meer moeite mee ga krijgen.

Maar nu mijn vraag, ik ben (helaas) nog niet zo goed thuis in het kind van God zijn (eerbiedig bedoeld). Als ik bijvoorbeeld nu denk aan mijn verleden, ben ik niet meer bang of heb ik geen angst meer over die zonden, ik heb er rust in. Natuurlijk knaagt het aan mij dat ik zo geleefd heb maar ik voel dus geen pijn meer van die zonden. Is dat normaal? Of is dat egoïstisch? En alle zonde die ik ook gedaan heb toen God in mijn leven kwam, heb ik geen last meer van, ik heb alleen maar last van de zonde die ik elke dag doe en dat ik weet dat ik die ook elke dag blijf doen, ook al wil ik het niet of heb ik het niet eens door. Dit is geen ongeloof hoor, maar is dat dan de genade van God? Dat ik mag weten dat Hij mijn zonde heeft vergeven en ik niet bang hoef te zijn dat het nog niet vergeven is. Dit is compleet nieuw voor mij, dus ik vind het lastig een plaats te geven wat wel en niet goed is.

Ze zeggen ook altijd dat alle zonde die je de rest van je leven (helaas) blijft doen, ook worden vergeven en dat God deze niet zal aanzien en dat je niet bang hoeft te zijn dat Hij ze niet vergeeft. Het lijkt soms zo onwerkelijk, ik die Hem elke dag verdriet doe en ik die eigenlijk nog vrij weinig uit de Bijbel weet (ik heb nog nooit de Bijbel helemaal gelezen, alleen gedeeltes) en Hij die het allemaal vergeeft en mij al Zijn Liefde geeft.

Ook vind ik het lastig om al deze getuigenissen die God mij gedaan heeft, hardop uit te spreken naar mensen om mij heen, omdat ik bang ben dat ik het uit hoogmoed ga zeggen terwijl ik het zo niet bedoel. Kunt u uitleggen hoe het gaat, in het beginstadium, van Gods kind? Je hebt namelijk ook sterkgelovigen en zwakgelovigen, maar dat maakt voor God toch niet uit?

Beste vragensteller,

Prachtig om te lezen dat de HEERE jou heeft getrokken vanuit de duisternis naar Zijn wonderbare licht (1 Petrus 2:9). Het is een wonder dat de HEERE tot op vandaag de dag doorgaat met het zalig verklaren van zondaren. De HEERE die heeft jou als zondaar zalig gemaakt en je zult zondaar blijven, totdat je dit verderfelijke lichaam mag omruilen voor het onverderfelijke (1 Korinthe 15:53-55).

Je schrijft dat je steeds meer gaat beseffen dat je achttien jaar lang in zonde hebt geleefd. Tegelijkertijd voel je het berouw over je zonden -die in het verleden liggen- volgens jezelf niet genoeg. Dit is een lastige vraag om te beantwoorden. Ik wil in dit antwoord inzoomen op één aspect.

In de brieven Paulus -met name de brief aan de Romeinen, die jij overigens ook citeert- wordt gesproken over rechtvaardigmaking, je kunt ook zeggen: rechtvaardigverklaring. Bij Paulus staat dit meestal in een juridische setting. Wat bedoel ik daarmee? Wanneer het gaat over de vergeving van zonden ziet Paulus een rechtbank voor zich. Een Rechter, een Advocaat en een beklaagde. De beklaagde ben jij, de Rechter is de Vader en de Advocaat is de Zoon. Jij komt in die rechtszaak met al je zonden, die van het verleden, het heden en van de toekomst. Weet je wat het wonder is? Dóór het geloof klinkt er volledige vrijspraak. Terwijl de Rechter al de aanklachten aan jouw adres nog aan het voorlezen is, staat de Advocaat op en Hij zegt: “Stopt U maar, want óók voor dit mens heb Ik de schuld en zonde gedragen. Kijkt U maar Vader: Ook voor deze vragensteller hing Ik daar aan het vloekhout van het kruis” (Galaten 3:13). Wat klinkt er dan? VRIJSPRAAK VOOR DE BEKLAAGDE. De schuld en zonde zijn vergeven. Je kunt het ook Oudtestamentisch verwoorden: “Het Lam heeft de zonde en schuld weggedragen.”

“Zo ver het west verwijderd is van 't oosten, Zo ver heeft Hij, om onze ziel te troosten, Van ons de schuld en zonden weggedaan” (Psalm (berijmd) 103:6).

Zie je wat Psalm 103 hier zingt? De schuld en zonde zijn weggedaan om onze ziel te troosten. Na de vrijspraak -waar ook jij van getuigt in je vraag- past geen berouw, maar past er vreugde en dankbaarheid. “Mijn God, U zal ik eeuwig loven, Omdat Gij 't hebt gedaan.” De Bijbel -de catechismus overigens ook- spreekt over dankbaarheid na verlossing. Dat is de Bijbelse taal.

Wat jij eigenlijk doet is dit: “Jij stapt door het stellen van die berouwvraag telkens weer de rechtszaal in.” Ik zou je willen vragen: “Wat wil je bereiken met je berouw?” De Rechter heeft toch gesproken? Daarmee is het laatste Woord gezegd. Met eerbied gesproken: Als je de HEERE je heeft getrokken uit de duisternis naar Zijn wonderbare licht, dan heb je niets meer in die rechtszaal te zoeken. Er is gesproken, er is vrijspraak op basis van het evangelie. Dan ga je toch niet terug onder de wet (Galaten 3)? Dan ga je toch niet het juk van “ik moet meer berouw hebben” weer op je nemen? Toen Christus het uitriep: “Het is volbracht.” Toen was klaar. Voor jou ook? Ik moet telkens denken aan vraag en antwoord 60 van de Heidelberger catechismus, daar staat:

“Hoe zijt gij rechtvaardig voor God?”

Antwoord 60: Alleen door een waar geloof in Jezus Christus; alzo dat, al ishet dat mij mijn consciëntie aanklaagt, dat ik tegen al de geboden Gods zwaarlijk gezondigd en geen daarvan gehouden heb , en nog steeds tot alle boosheid geneigd ben, nochtans God, zonder enige verdienste mijnerzijds ,uit louter genade mij de volkomen genoegdoening, gerechtigheid en heiligheid van Christus schenkt en toerekent , evenals had ik nooit zonde gehad noch gedaan, ja, als had ik zelf al de gehoorzaamheid volbracht, die Christus voor mij volbracht heeft, in zoverre ik zulke weldaad met een gelovig hart aanneem.”

Als je VA 60 leest en je hoort dat je tegen al de geboden van God zwaar gezondigd hebt, dat nog steeds doet, en nog steeds tot alle boosheid geneigd bent, maar dat God zonder enige verdienste van jouw kant, je volkomen genoegdoening, gerechtigheid en heiligheid van Christus schenkt en toerekent. Dan blijft toch geen berouw over? Dan blijft er dankbaarheid en lof over. Want Hij schenkt hét al had je nooit één zonde gedaan. De christen leeft vanuit deze belofte: Hij is voor mij een volkomen verzoening van al mijn zonden. Een christen leeft van de vrijspraak (genade) en niet van het berouw (wet). Wanneer jij vindt dat je meer berouw moet hebben, dan leef je niet vanuit het evangelie, maar uit de wet. Mag je weten van de vrijspraak? Mag je weten dat je naam staat opgetekend in het boek des levens? Dan zegt ik met Paulus: “Verblijdt u in den Heere allen tijd; wederom zeg ik: Verblijdt u” (Fil 4:4).

Ik hoop dat je iets hebt aan dit antwoord.

Een broederlijke groet,

Prop. H. A. Neervoort

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. A. Neervoort

• Geboortedatum:
  18-12-1992
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Nieuwe Tonge en Herkingen
• Status:
  Actief

9 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven