Relatie Vader-kind in het geloof

Zou iemand, bij voorkeur een hervormde predikant (PKN) mij alstublieft het volgende kunnen toelichten? Hoe ziet de relatie Vader-kind er uit in het geloof? Hoe moet je dat beleven? Hoe is dat dan? En is God als Vader kennen en aanspreken een voorwaarde voor echt geloof? En wat dan als je Hem nog nooit zo hebt durven aanspreken? Ik weet dat Hij dat alleen is in Zijn Zoon (dat wordt er meestal wel in één adem achteraan gezegd), maar dat geeft me nog geen antwoord. Want hoe is dat dan om Hem zo te kennen? Het is een korte vraag, maar voor mij heel groot. 

Een volwassen vrouw.

Heel goed dat u met uw vraag gekomen bent. Het is echt een punt voor u. Het antwoord geef ik puntsgewijs: 

1. Wanneer we tot geloof komen zijn is God onze Vader en zijn wij een kind van de hemelse Vader. In Johannes 1:12 staat dat zij die de Heere Jezus hebben aangenomen macht (of het recht) hebben gekregen om kinderen van God te worden, namelijk die in Zijn Naam geloven.

2.  Niet iedereen heeft dan direct als hij of zij tot geloof gekomen is de vrijmoedigheid om Vader tegen de Heere te zeggen. Dat kan door een stuk opvoeding zijn, waarin gezegd is dat dat niet mag. Dat kan ook zijn doordat God voor uw gevoel te groot en heilig voor u bent om Vader tegen Hem te zeggen. Soms heeft iemand heel negatieve ervaringen met de aardse vader gehad, waardoor het niet lukt om Vader tegen God te zeggen.

3. Daarmee verbonden kan het moeilijk zijn om te zeggen dat u een kind van God bent, omdat als u naar uzelf kijkt het er helemaal niet op lijkt. U voelt zich dan veel te zondig. 

4. Het is inderdaad door Christus dat we Vader mogen inzegen en kind mogen zijn. Christus kon geen Vader meer zeggen aan het kruis, opdat wij de Vadersnaam wel op de lippen zouden mogen nemen.

5. Zie daarbij hoe de Heere al van jongs af met u bezig is om u te leren om Vader te zeggen. Met de doop zei de Heere al: Ik ben Uw Vader. U bent mijn kind. Toen werd ook gebeden om Gods vaderlijke goedheid te gaan belijden.

6. Het is zeker van betekenis om als gelovige Vader te zeggen. De Vader-kind verhouding is een bron van troost.  

7. In het ‘Onze Vader’ leert de Heere Jezus  ons om de Vadersnaam op de lippen te nemen.  Opdat er -zegt de catechismus-- van het begin af aan een kinderljk vertrouwen op de Heere zal zijn.

8. Het Vader zeggen is geen voorwaarde voor het geloof, maar iets dat in het geloof steeds meer een plek krijgt.

9. Juist als je tot geloof weet dat God je Vader is, kun je het ook steeds meer gaan beleven. 

10. De Heilige Geest leert ons Abba Vader zeggen ( Romeinen 8:15-16), dat is lieve Vader. Hoe mooi om dat te doen. Wat een tere band mag er zijn met de hemelse Vader. In al mijn noden en zorgen mag ik me toe vertrouwen aan de hemelse Vader. Hij wil aan mij het goede geven, het kwade wegdoen of laten meewerken ten goede. 

Hartelijke  groet,
Ds. W. G. Hulsman

Dit artikel is beantwoord door

Ds. W.G. Hulsman

• Geboortedatum:
  08-11-1956
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Barneveld
• Status:
  Actief

166 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven