Bang voor erfelijkheid van zelfdestructieve drang
W.E. (Wilbert) Weerd / Geen reacties
Vraag
Vroeger had ik last van zelfmoordgedachten, dwanggedachten tot vloeken en deed ik aan zelfverwonding. Deze dingen zijn volgens mij erfelijk. Is het in mijn geval dan wel verstandig om een relatie met iemand aan te gaan en uiteindelijk te trouwen? Ik moet er namelijk niet aan denken dat mijn kind (als ik die mag ontvangen) later vloekgedachten heeft of zelfmoord pleegt. Kan ik daarom niet beter alleen blijven? Of zit ik nu op een totaal verkeerd denkspoor?
Een jongere.
Antwoord
Hoi jongere,
Tjonge, wat een heftige tijd moet dat voor je zijn geweest. Fijn om te lezen dat je al spreekt van vroeger en dat het dus in je verleden ligt. Dat zelf is al een beetje een antwoord op je vraag. In het leven is het niet altijd het belangrijkste dat lijden ons bespaard blijft, maar dat we in en door dat lijden Jezus leren kennen en wat ons lijden zegt over waarom Hij zo moest lijden.
Maar je schrijft ook nog iets anders. Namelijk dat de zelfdestructieve drang genetisch bepaald is. Je aanname gaat er vanuit dat het meer ‘nature’ is (aangeboren) dan ‘nuture’ (aangeleerd). Er kan wel een genetische kwetsbaarheid meespelen maar hoe je genen als het ware reageren wordt ook weer bepaald door de omgeving. Het is als een interactie. Genetische kwetsbaarheid kan meespelen maar dat hoeft niet.
De gedragingen die je omschrijft, herken ik veel meer als niet-genetisch maar als een reactie op wat je hebt meegemaakt (of soms juist niet hebt meegemaakt maar wel nodig had). Automutilatie is bijvoorbeeld soms een manier om geen angst te hoeven voelen maar liever pijn. Of het is een poging om grip te krijgen op hele diepe, nare, ondefinieerbare emoties. Je voelt je rot maar je hebt geen idee waarom.
Als je kinderen zou mogen krijgen kan je juist als ouder, als vader of moeder, je kind heel goed begrijpen en begeleiden als je zelf weet hoe het is om je zo te voelen. Het kind draagt immers jouw genen, maar hoeft niet dezelfde weg te gaan als jij. Daarvoor moet je echter wel jezelf kennen en geleerd hebben om te gaan met de achterliggende redenen en oorzaken van de zelfdestructieve neigingen. Of dat nu boosheid is, of angst, of eenzaamheid of allemaal. Daar komt nog eens bij dat je een kind niet alleen krijgt maar samen. Een deel van de genen komen van de ander en als je een liefdevolle, warme relatie hebt waarbinnen je echt jezelf kan zijn groeit je kind op in een heel warme, liefdevolle omgeving. Een kind wat echt gezien, gehoord, gekend en begrepen wordt zal leren anders met spanningen en pijn om te gaan dan wat jij hebt gedaan. Mogelijk lees je hier al de suggestie in dat ik denk dat het te maken heeft met een vorm van eenzaamheid of verwaarlozing. Als dat veel weerstand bij je oproept klopt mijn suggestie waarschijnlijk en is dat ook de reden waarom je het als iets genetisch wilt zien. Genen kunnen uiteindelijk niet bepalen hoe jij je gedraagt en welke keuzes je maakt. Dat heeft te maken met onze wil.
Wel zou je kunnen zeggen dat elk mens in Adam gezondigd heeft. Dat we met een zondige natuur geboren worden. Dat we kinderen van Adam zijn. Van nature zullen we de begeerte van ons eigen vlees volgen. Kiezen voor zelfbehoud en opstand tegen God. Daarom werd Jezus mens als wij. Jezus was wel gehoorzaam en door geloof krijgen we deel aan Zijn natuur. Doordat we met Hem sterven aan onze oude natuur kunnen we geboren worden uit de Geest. Daarmee krijgen we een natuur die is afgestemd op Hem, zoals Jezus dat was. Gemaakt om Zijn wil te doen. Hij vernieuwd ons hart, onze wil en je zou kunnen zeggen- Hij geeft ons Zijn genen.
Ik denk dus dat je vraagstuk of het verstandig is om te gaan trouwen, al dan niet, niet afhangt van je genen maar van je geloof. Van je vermogen om jezelf te zijn, lief te hebben, jezelf te verbinden in een liefdevolle relatie.
Verheldert dit een beetje?
Groet,
Wilbert Weerd
Dit artikel is beantwoord door
W.E. (Wilbert) Weerd
- Geboortedatum:01-10-1985
- Kerkelijke gezindte:Evangelische Gemeente
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Actief
