Genoeg verdriet gedaan

Ik woon bij m’n moeder en tante en heb mij heel wat jaren misdragen: niet naar de kerk gaan, niet bidden en niet gehoorzamen. Misschien uit teleurstelling dat m’n vader niet meer thuis woont. Op een gegeven moment begon ik te drinken na het voetballen op zaterdag, daarna op zondag naar het café en ook doordeweeks. Het werd steeds erger: niet meer of nauwelijks eten, trillen ’s morgens, stelen van m’n tante en moeder en ik voelde me ook steeds ziek en was broodmager.

Totdat dat ik op een gegeven moment weer eens laat en ziek bij de voordeur lag. Mijn moeder en tante hebben mij naar bed gebracht. De volgende dag wilde ik weer een grote mond geven, maar kreeg een klap in m’n gezicht van mijn tante. Ze zei: “Nu is het over. Je heb ons genoeg verdriet gedaan.” Mijn tante heeft de dokter gebeld en die vertelde mij dat ik blijvende schade zou oplopen als het zo door zou gaan. Ik woog nog maar 49 kg en moest eigenlijk naar ziekenhuis, maar de dokter kwam twee keer in de week m’n gewicht controleren. Ik heb vergeving gevraagd aan God voor mijn gedrag  en wat ik m’n omgeving heb aangedaan.

Mijn vraag aan u is: heb ik toch van het vele drinken schade opgelopen? Ik vergeet nogal eens wat en lichamelijk ben ik ook nog niet sterk. Er zijn momenten dat ik toch nog geholpen moet worden door mijn tante of m’n moeder en nu begin ik dat vernederend te vinden. Zal God mij willen vergeven?

Beste jongere, wat een diepe weg ben je gegaan. Wat proef ik een ontstellend leed achter je woorden. Wat ben je eenzaam geweest. En vooral teleurgesteld. Die teleurstelling werkt overigens twee kanten op, want jij hebt anderen ook teleurgesteld. Dat je er nog bent is een geschenk en tegelijk een dubbeltje op z'n kant. Dankbaar voor mensen die zich over je ontfermd hebben. De vraag of je schade opgelopen hebt van het vele drinken kan ik niet beantwoorden. Hiervoor verwijs ik je naar de eigen huisarts (neem contact op).

Op de andere vraag of God jou zou willen vergeven kan ik wel antwoorden. Je schrijft dat je vergeving aan God hebt gevraagd voor je gedrag en voor wat je je naaste omgeving hebt aangedaan. Dat is in elk geval een goed begin. Denk aan David: ‘k Erken mijn schuld! (Ps. 51). De vraag is wel: Waarom heb je God om vergeving gevraagd? Wat bewoog je? Heb je ook de mensen die je hebt benadeeld om vergeving gevraagd? In z’n algemeenheid kan je zeggen dat God kan en ook wil vergeven! Maar vergeving gaat nooit vanzelf, want anders stelt het begrip vergeving ook niets voor. Om zondaren te kunnen vergeven moet er in principe altijd bloed vloeien. Zonder bloedstorting geen vergeving. In het oude Israël zien we dat in de schaduwendienst van tabernakel en tempel. Nieuwtestamentisch in het offer van de Zoon van God, Jezus Christus. Alleen Zijn bloed reinigt van alle zonde. Vergeving staat daarom op Zijn Naam. Maar vergeving werkt niet als een automatisme. David zegt in Psalm 32 dat hij zijn zonde verborgen houdt voor God. Maar dat heeft gevolgen. Het gaat niet goed met David. Totdat hij aan God zijn zonde bekend maakt. En dan volgt: en U vergaf...

Spreken over vergeving is best ingewikkeld. Daarom stelde ik ook de vraag: waarom wil je vergeving? Wil je je eigen geweten sussen? Of zie je dat God je van de rand van de hel heeft weggesleurd en een tweede kans biedt? Voel je je als de verloren zoon; “ik heb gezondigd tegen de hemel en tegen u?” Voel je Gods toorn waaronder je dreigt te bezwijken? Wil je niet langer tegen een heilige God zondigen? Is het je verlangen om naar de wil van God te leven; heilig voor Hem? Kun je niet meer buiten de Heere Jezus Christus? Wil je verzoend worden met God? Dit en veel meer vragen kun je jezelf stellen. Ik kan die vragen niet voor jou beantwoorden. Dat moet jezelf (biddend) doen.

Ik hoop dat de vergeving opkomt vanuit het diepe verlangen om rechtvaardig en heilig met en voor God te willen leven. En dan geldt ook troostvol wat onze belijdenis in Zondag 23, vraag en antwoord 60 zegt: “alsof ik nooit zonde gehad of gedaan had.” Want als God vergeeft, dan vergeeft Hij ook echt. Niet half maar geheel. En Hij vergeet het ook, want vergeven zonden zijn ook vergeten zonden. En als ik dan weer zondig, soms val ik uit zwakheid opnieuw in zonde, dan rekent God mij nochtans voor een gerechtvaardigde en mag ik opnieuw vergeving ontvangen. En leven van vergeving doet ook verlangen om anderen te vergeven, want dat is de hartelijke bereidheid van elke christen (vgl. Luk. 17:1vv. en Matth. 6:14-15). En bedenk ten slotte: God wil meer vergeven dan dat ik ernaar verlang! Ga met je hele verzondigde leven tot Hem, belijdt Hem je zonden en vraag Hem vergeving. Op hoop van zegen.

Jezus, niet mijn eigen kracht,
niet het werk door mij volbracht,
niet het offer dat ik breng,
niet de tranen die ik pleng,
schoon ik ganse nachten ween,
kunnen redden, Gij alleen.

Een meelevende groet,
Ds. E. Gouda

Dit artikel is beantwoord door

Ds. E. Gouda

• Geboortedatum:
  25-12-1968
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Nieuw-Lekkerland
• Status:
  Actief

100 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven