Vraag
Hoe moet je omgaan met een nog thuiswonende volwassen zoon die -hoewel vroeger altijd gemotiveerd en ijverig- helemaal veranderd is. Hij is psychotisch geweest en daardoor ook heel agressief, zodat hij een poosje in behandeling is geweest. Toen hij weer herstelde werd hij ook geconfronteerd met zijn agressieve buien en wat hij voor nare dingen had gezegd. Dat kan hij geen plaats geven.
Hij wil niets meer doen en zit al geruime tijd hele dagen op zijn kamer te niksen. Hij maakt een onverschillige indruk en beseft wel dat wat hij doet niet goed is en ook voelt hij zich elke zondag aangesproken als er wordt voorgelezen dat je zes dagen moet werken, maar hij blijft hangen in het niets doen. Hij geeft aan zich ook voortdurend te vergelijken met anderen en tja, als je tegen hem zegt dat hij eens in een Bijbels dagboek moet gaan lezen en moet bidden (want hij denkt ook dat dit in zijn geval geen zin meer heeft), dan luistert hij ook niet.
Wat is uw advies, want als hij zo doorgaat is hij bezig zichzelf steeds meer te verharden. Hij is financieel nog niet zelfstandig en we willen graag voor hem blijven zorgen, maar hem motiveren lukt niet. Wel bidden we iedere dag voor hem, maar hij verandert niet.
Antwoord
Uw vraag is niet eenvoudig. Ik lees in uw verhaal over een jongvolwassene die de grip op het leven kwijt lijkt te zijn. Vroeger altijd gemotiveerd en ijverig, schrijft u. Wat is er veranderd? Waar ging het mis? Hij lijkt onverschillig maar voelt zich zondags wel aangesproken. Hij vergelijkt zich voortdurend met anderen, waar je uit af zou kunnen leiden dat zijn zelfbeeld laag is. Misschien is het zo dat hij zich voelt falen en daardoor vervalt in niks doen, omdat het toch allemaal geen zin heeft. Depressie kan hier dan ook gauw om de hoek komen kijken.
Het is goed je af te vragen: waaróm gedraagt iemand zich zo? Wat zit er áchter dit gedrag. Ik vermoed zelf veel eenzaamheid, faalangst, boosheid...
U schrijft ook dat hij psychotisch is geweest. Dat is geen gering ziektebeeld. In een psychose ben je jezelf niet meer. Zeg je dingen, doe je dingen uit je onderbewuste, waar je later geen besef meer van hebt. Dit is iemand dus eigenlijk ook niet aan te rekenen. Denk dat het heel goed is dit te beseffen. Als naderhand hem van alles wordt aangerekend wat hij vanuit een psychose gedaan heeft, wordt hem geen recht gedaan. U schrijft ook zelf dat hij het geen plaats kan geven als hij er op gewezen wordt. Wat begrijpelijk is. Mensen in een psychotische toestand blijken ook vaak niet meer te weten wat ze gedaan hebben. Het lijkt doordat hij voelt dat dit alles hem aangerekend wordt, hij vervalt in een apathische toestand, zo niet in een depressie.
Hij vergelijkt zich met anderen. Voelt zich falen en een mislukkeling. Waarom zou je dan nog je best doen? En ja, in deze toestand bid je vaak niet meer. Kún je het niet meer. Als alle schijn je tegen is... Als je de moed hebt verloren, blijft je Bijbel ook vaak gesloten. Dit is wat anders dan je verharden. Deze jongen lijkt geknakt te zijn, zich niet begrepen te voelen en wellicht veroordeeld...(?) En in plaats van deze pijn te uiten gaat hij van zich af schoppen. Boosheid is een gemakkelijkere emotie dan verdriet tonen. Maar hier proef ik bergen verdriet en eenzaamheid achter een muur van boosheid...
Natuurlijk snap ik dat het voor u als ouders heel moeilijk is als je alleen maar deze negatieve en passieve kant te zien krijgt. Maar dit is niet wat het líjkt! Kijk áchter zijn muur! Zie daarachter het kwetsbare kind wat erkenning en liefde nodig heeft! Als u dit kwetsbare kind gaat omarmen dan is de kans groot dat de muur van boosheid geleidelijk zal afbrokkelen. Als hij voélt dat u onvoorwaardelijk van hem houdt, ongeacht wat er is voorgevallen. Samen met hem in gebed gaan en zijn nood voor God neerleggen.
Daarnaast denk ik ook dat hij meer psychische hulp nodig heeft. Psychotisch word je niet zomaar. Moet zeker niet worden onderschat en adequaat worden behandeld. Daarbij hebben voorál deze mensen veel nabijheid nodig. Dat je er, hoe dan ook, voor hem bent! Onvoorwaardelijk!
Weet dat God juist het gebrokene van hart liefheeft. Hij doet niets liever dan helen als de Grote Heelmeester. Hij is met ontferming bewogen. Treedt zo ook uw kind met een ontfermend hart tegemoet. Ga de onderste weg en ontmoet elkaar daar! Waar LIEFDE woont (geen veroordeling en verwijten...) gebiedt de Heere Zijn zegen!
Ik bid u Zijn wijsheid en kracht toe!
Hartelijke groet,
Irma Roobol
Dit artikel is beantwoord door
M. F. (Irma) Roobol-van der Sluijs
- Geboortedatum:21-02-1975
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Barendrecht
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Functie: Ziekenverzorgende Somatiek & Psychogeriatrie
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Inderdaad is een psychose niet niks en hulp bij de verwerking zeer zinvol.
Als uw zoon medicatie krijgt, kunnen de verschijnselen ook een bijwerking zijn. Aan de andere kant kan ook de aandoening, die de psychose veroorzaakt, symptomen van passiviteit met zich meebrengen.
- Mentaal een klap gehad, heeft lang herstel nodig. Hoeveel zelfvertrouwen blijft er over als je niet hebt bereikt wat anderen wel hebben?
- Rusteloos, hoe moet dit ooit opgelost worden, is er nog toekomst?
- Gevoel van falen en frustratie, 'ik heb en kan het niet zoals de rest'
- En waar komt dit probleem vandaan? Wat heeft hij moeten meemaken waardoor dit zo gekomen is, en hij hierop is vastgelopen?
Ongeacht wat het is, opjagen met nog meer druk en eisen lijkt mij niet zinvol. Verstandig is om hem juist wat rust te gunnen, dat hij geen extra verplichtingen erbij krijgt (die hij niet waar kan maken). Dat maakt moedeloos.
Ik pak 1 zin eruit "Hij zit op zijn kamer te niksen". Wanneer de ballast zo groot en zwaar word, dan is er geen buffer meer en kan hij het niet overzien. Alles voelt zwaar en eng.
Laat hem vooral laagdrempelig betrekken bij het normale leven zonder dat er verwachtingen van hem zijn, zodat hij zich veilig kan voelen. Dan komt er ook meer rust en ruimte in zijn hoofd.
Ik kan mijn kinderen niet meer meekrijgen naar de kerk of dwingen om goede lectuur te lezen. Maar wel vertellen dat ik ze een leven met God gun. Ik kan mijn kinderen niet dwingen om in behandeling te gaan. Maar ze wel vertellen dat ik ze gun dat ze lekker in hun vel zitten en dat het daarvoor nodig kan zijn om in behandeling te gaan. Ik kan mijn kinderen niet dwingen hun huiswerk te leren, maar wel vertellen dat ik ze een opleiding gun, waarna ze werk kunnen doen wat bij hun past. Enz...Dit gaat over tieners....
Jullie hebben een volwassen zoon, dus ligt het mogelijk nog weer anders. Zegen gewenst voor je zoon en ook voor jullie!
