Vraag
Soms voel ik mij aangesproken door de preek, maar soms ook lijkt het alsof een dominee alleen voor oprecht gelovigen preekt. Ik vind dat erg lastig, want hoe weet ik nu of ik een echte gelovige ben? Waaruit kan ik dat voelen/merken? Ik heb met verschillende mensen hierover gepraat maar krijg als antwoord dan dat ik moet geloven, maar dat weet ik en ik weet ook dat ik me moet bekeren. Kan iemand mij uitleggen hoe ik dat dan moet doen, er staat toch geschreven dat geen mens het uit zichzelf kan ook. Hoe moet ik het bidden aanpakken? En stille tijd zodat ik kan weten/voelen of ik een echte gelovige ben?
Antwoord
Ja, je stelt wel een heleboel vragen tegelijk, maar eigenlijk draait het maar om één vraag: hoe voel ik nu dat ik geloof? Nu hebben gevoel en geloof heel veel met elkaar te maken, maar het is altijd een groot gevaar dat het geloof gaat rusten op het gevoel. Dat je a.h.w. in je gevoel een soort grond vindt waardoor je weet dat je gelooft. Maar dat kan niet! Dat zou hetzelfde zijn als je denkt dat je op water een huis kan bouwen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat gevoel helemaal niets te maken heeft met het geloof, maar het volgt op het vertrouwen dat gesteld wordt op iets wat buiten jou zelf ligt. Als je door een preek aangesproken wordt geeft dat een goed gevoel, maar dat komt omdat je in die preek waarschijnlijk iets gehoord hebt over dat wat grond geeft onder je leven.
Dus het geloof moet het altijd doen met dat wat buiten onszelf ligt. Niet bouwen op gevoelens. Dat geeft alleen maar onzekerheid. Dat merk ik aan al die vragen die je stelt. Dan ben je maar aan het kijken of je in jezelf een grond vindt waardoor je zeker weet dat je gelooft, maar dat geeft geen rust en uiteindelijk ook geen houvast. Richt je hart op dat wat vastligt. De beloften van God, het volbrachte werk van Christus, de heilsfeiten, kortom, op alles wat God ons zegt en openbaart in de Bijbel. Dat biedt houvast en zekerheid. Echt, je gevoelens niet. Die gaan als golven van de zee op en neer.
Ja, dan is het ‘slechts’ geloven. Dat hoor je om je heen, maar dat is wel waar het omgaat. Alleen geloof! Een heel belangrijk thema uit de tijd van de Reformatie. Niet voor niets had Luther daar heel veel aan. Die was ook maar aan het zoeken of hij bij zichzelf iets voelde waardoor hij wist dat hij geloofde. Maar dat gaf zoveel onrust en onzekerheid. Totdat hij mocht zien dat het buiten hem lag in het werk van Christus, in de gerechtigheid die Christus heeft aangebracht. Dat staat als een huis. Dat gaat niet heen en weer. Dat is iets waar je steeds weer, met al je heen en weer geslingerde gevoelens, op mag rusten.
Er liepen eens drie personen op een evenwichtsbalk. De voorste heette: belofte, de middelste: geloof en de derde: gevoel. Als die middelste naar voren keek, naar ‘belofte’, volgde ‘gevoel’ vanzelf. Maar als ‘geloof’ achterom keek of ‘gevoel’ wel volgde, viel hij van de evenwichtsbalk af. Nu, zo moet je maar omgaan met je gevoel. Niet achteromkijken, maar vooruit! Zie op de belofte, zie op Christus en de Heere geeft het heerlijke gevoel: ook voor mij! Maar als je achteromkijkt en teveel let op je gevoel, krijg je steeds die bange vraag: is het wel voor mij? Dus: wees in je stille tijd en tijdens de zondagse diensten gericht op het Woord alleen, op Christus alleen, op genade alleen! Dat geeft rust aan een onrustig hart.
Ds. R. W.van Mourik,
Alblasserdam
Dit artikel is beantwoord door
Ds. R. W. van Mourik
- Geboortedatum:07-02-1958
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Alblasserdam
- Status:Actief
