Vraag
Deze vraag graag naar ds. Van Vlastuin. Ik ben alleenstaand, niet getrouwd geweest en heb geen kinderen. Ook heb ik veel eenzaamheid ervaren in mijn jeugd. Onlangs ontdekte ik dat dat het hele nare gevoel is wat ik altijd bij me had en ik wist niet dat anderen dat niet hebben. Niet veilig gehecht zijn, dat heeft hele grote gevolgen wat veel eenzaamheid en onzekerheid geeft. De zondagse diensten (ook de doordeweekse) zijn voor mij heel belangrijk omdat ik op zulke momenten (als het goed is) door de prediking verbinding ervaar. Verbinding met God voelen is de tegenhanger van eenzaamheid voelen.
Nu hebben wij sinds enkele jaren een predikant die zich in hoofdzaak in de diensten tot de jeugd richt en tot gezinnen. Dat is echt zijn aandachtsgebied en ik ga nu heel vaak met een koud en eenzaam gevoel naar huis en dan weet ik ‘s maandags bijna niet hoe ik de week vorm moet geven. Ik had eerst niet door waar dat aan lag, maar op een gegeven moment herkende ik een patroon van niet-verbonden-op-zondag, dus op maandag moeite om te beginnen. Het voelt als een dubbel kruis.
Nu heb ik het een keer proberen uit te leggen, maar dat vond ik moeilijk. Dan moet je je kwetsbaar opstellen en vertrouwen is heel moeilijk voor iemand die niet goed gehecht is. En de dominee begreep mij niet. Hij kon zich er niets bij voorstellen wat ik bedoelde. Nu doet hij dat nog steeds; zich helemaal richten op gezinnen en de jeugd. En dan zegt hij ergens na driekwart preek: “Dat geldt natuurlijk ook voor alleenstaanden en gezinnen zonder kinderen.” Dat voelt dan heel raar, want zo n opmerking is dan gewoon een ingelaste formaliteit die niet uit zijn hart komt. Dat voel ik feilloos aan.
Ik probeer mezelf na de dienst altijd de vraag te stellen: wat heeft God vanmorgen tegen mij gezegd? Dan voel ik mij eenzaam als ik tot de conclusie kom: Hij had geen boodschap voor mij. Ik zie de dominee als boodschapper van God. Nu ga ik elke keer naar een andere kerk, zeker bij bijzondere diensten zoals dopen en als ik weet dat er na de dienst preekbespreking is voor de jeugd. Terwijl ik juist zo heel graag zou ervaren dat er voor mij ook plaats is in Gods huis. Het doet mij veel verdriet. Is het juist om je binnen een gemeente waar een grote diversiteit aan mensen zit (ook jeugd), je zo specifiek te richten tot een bepaalde doelgroep?
Antwoord
Geliefde christin, het doet mij wat vreemd aan dat preken alleen voor jongeren en voor gezinnen zijn. Ik zou zeggen dat het in de eerste plaats gaan om zondaren die met God verzoend worden, voor het eerst en keer op keer. Als we de Bijbel lezen, of onze Heidelbergse Catechismus, gaat het niet om bepaalde categorieën mensen, maar om mensen als zondaren in het algemeen. Of we nu kind zijn of alleenstaande oudere, het Woord komt tot ieder van ons.
Het doet mij veel verdriet om te vernemen dat u zich niet aangesproken voelt. Voorgangers dienen zich te richten tot alle soorten mensen: kinderen en grijsaards, getrouwd en ongetrouwd, rijk en arm, blank en zwart. Als ik bij u in de kamer zou zitten, zou ik drie dingen bespreken, in deze volgorde. In de eerste plaats is het van het grootste belang de bediening van het Woord aan de Heere te bevelen. Als we biddend opgaan luisteren we al heel anders. Ten tweede gaat het om een heel precieze vaststelling of de predikant echt zo eenzijdig gericht is. Ten derde, u hebt dat al gedaan, zou ik in gesprek gaan met de voorganger. Ik hoop dat dit voor u een stapje is.
Ds. W. van Vlastuin
Dit artikel is beantwoord door
Ds. W. van Vlastuin
- Geboortedatum:06-03-1963
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Wezep
- Status:Inactief
