Bijwoner en vreemdeling

Beste ds. Van der Sluijs. Ik zit eigelijk met een lastige kwestie. In mijn persoonlijke omgeving heerst een zekere mate van verbondsautomatisme. Er heerst een algemene gevoel dat separatie een slecht iets is in preken, want het maakt mensen alleen maar onzeker. Ook worden opmerkingen over de noodzaak van ellendekennis en de onmacht en onwil van de mens niet gewaardeerd. Er mag vooral niet gezegd worden dat niet iedere kerkganger een kind van God is, want dan maak je mensen onzeker of God hen wel wil redden.

Iemand had het over een walgelijke opmerking van een dominee, de dominee had gezegd dat je je nú moest bekeren, want wat als je morgen gaat sterven? “Waarom zou u het uitstellen?” Die opmerking zou mensen alleen maar bang maken. Ze zouden dan bang voor God worden als ze horen dat mensen onverzoend kunnen sterven. Kortom de dominee had niet mogen zeggen dat het morgen eeuwigheid kan worden.

Het meest frustrerende is dat er juist bij deze mensen een vrije levensstijl heerst. Met veel dingen wordt de grens van wat acceptabel is opgezocht. Men stelt niet de vraag: is het tot eer van God? Maar eerder: kan ik dit doen en nog steeds een christen zijn? Bij elke poging die ik doe om het uit leggen wordt mijn mening als achterhaald gezien. “De Drie formulieren zijn maar een manier van schrijven van vroeger. De visie van de catechismus is een achterhaalde mening. Johannes 3:16 is duidelijk, dat een ieder die geloofd naar de hemel gaat.” Ik leg dan uit dat Johannes 3:16 inderdaad een prachtige belofte is die we zeker mogen en ook MOETEN geloven! Alleen, als ik dan zeg dat de tekst niet over een historisch geloof gaat dan worden mensen boos. Wie ben ik om te oordelen dat het geloof van mensen niet echt zou zijn?! Het frustrerende is dat ik dat dus niet gezegd heb. Ik heb alleen gezegd dat de tekst gaat over een waar geloof.

Kortom, ik word steeds behandeld als een extremist. Mijn mening is een visie van vroeger die zo snel mogelijk vervangen moet worden. Nu kan er gedacht worden dat ik in inderdaad in een uiterste hoek zit. Alleen, dit klopt niet. Ik kom niet eens uit een rechtse kerk. Ik kan me heel goed vinden in een behoudende gereformeerde-bondsprediking. Ik ben in mijn omgeving de enige persoon die steeds maar weer oproept tot geloof en bekering, de anderen gaan er van uit dat bijna iedereen al bekeerd is. Ik ben me er ook heel goed van bewust dat we met het leven naar Gods wet helemaal NIETS kunnen verdienen. Ik ben me er van bewust hoe erg ik ook tekort doe aan het houden van Gods wet en dat ik van genade moet leven. Het christenleven bestaat echter wel uit het steeds wegvluchten van de zonde en tot Jezus Christus.

Hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Graag wil ik er bij zeggen dat het hier niet gaat om een bepaalde kerkelijke gemeente, maar dat het gaat om een persoonlijke omgeving. Het doet me heel veel verdriet dat ze me niet serieus nemen. En toch wil ik ze wel blijven waarschuwen dat een waar geloof vrucht draagt en dat het christenleven niet het opzoeken van de grenzen is, maar steeds maar weer vragen: HEERE wat wilt U dat ik doe?

Ja, dat is ook wat. Daar kun  je niet  mee omgaan. Je moet er alleen maar voor zorgen dat je zelf niet omgaat. En daar kun je zelf weer niet voor zorgen als je door God bent omgezet. Maar dit is precies de woestijn waar de Kerk (met een hoofdletter) vandaag in ons land in leeft. Het komt allemaal vreselijk dichtbij in prediking en spreken vanuit die prediking, maar het is het allemaal net niet. In welke kerk je ook verkeert, het lijkt allemaal verkeerd over te komen wat je zegt of doet. Je kunt hier alleen maar adem halen bij God vandaan. Dit op zichzelf kan al een getuigenis zijn in je omgeving, waar je ook kerkelijk vertoeft.

Verstaan doet men je niet, omdat men geen verstand heeft van God en goddelijke zaken. Totdat God zelf orde op zaken stelt. En dan gaat het om niet minder dan een wonder van God. Mensen, die zelf van dit wonder leven, zullen je herkennen, en erkennen dat er nog een God is die leeft en aan Zijn volk de zegen geeft. Daar mag je voor leven, om voorts voortdurend te sterven aan jezelf. Opdat Christus een gestalte in je verkrijgen zal (vgl. Gal. 4:19). En alleen Hij doet wat geen mens vermag. En zodoende vermag je alle dingen door Christus die ons krachten geeft (vgl. Filip. 4:13). Sterkte in zwakheid! Alleen dan ben je machtig (vgl. 2 Kor. 12:10). Daarbuiten, en buiten Hem, kun je er nooit tegen op. Want we leven op het scherp van de snede (Openb. 1:16) of we zijn levenloos. Hierom draait het vandaag in de kerk in Nederland. Zo gezien ben je een bijwoner en vreemdeling (vgl. 1 Petr. 2:11). Wie dit niet is, wordt niet herkend en erkend in het Jeruzalem dat boven is (vgl. Gal. 4:25). 

Een goede reis op weg naar huis!

Met hartelijke groet,
Ds. C. A. van der Sluijs

Dit artikel is beantwoord door

Dr. C. A. van der Sluijs

• Geboortedatum:
  14-09-1942
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

174 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven