Vraag
Mijn man heeft als (stellige) mening dat hij buitenshuis moet werken en ik thuis alles moet doen (of laten doen door een ander). Hij heeft de mening dat als hij thuis komt, hij ontspanning moet hebben. Dus zit hij thuis veel achter zijn mobiel en computer. Van mij mag dat, maar de hele avond vind ik niet fijn. Daardoor moet ik in veel dingen de leiding nemen. Bijvoorbeeld als de kinderen naar bed moeten, moet ik ze weghalen vanachter de smartphone bij papa. Mijn mening is dat dit niet met trouwen en dopen beloofd is.
In de zomervakanties doet hij wel dingen om het huis, maar alleen omdat ik erom zeur, zoals hij zegt. Ik moet dingen echt heel duidelijk vragen en dan heb ik nog kans dat hij boos wordt. Nu heb ik het gevoel er een kind bij te hebben. Mijn man heeft ADD, daardoor ziet hij vaak dingen niet zitten of kan ze niet afmaken. Wat kan ik eraan doen om hem meer verantwoordelijkheid te laten voelen en nemen?
Antwoord
Beste mevrouw,
In uw korte briefje zie ik een aantal verwachtingen staan die u béiden hebt ten aanzien van huwelijk, gezin en kostwinnerschap. Misschien is er vóór uw trouwdag te weinig over gesproken of was een en ander toen niet zo aan de orde. Feit is nu, dat u tegen uw grenzen aanloopt. Wat u nu kunt doen zijn twee dingen: úw grenzen aangeven en práten. In gesprek gaan én blijven is belangrijk. Hóé u dat doet kan ik zo niet aangeven, omdat ik u niet ken. Maar naast wóórden zijn toon, moment, gebaar ook bepalend. Non-verbale communicatie is duidelijker dan het verbale, wat u beschrijft als “gezeur” (zoals uw echtgenoot dat zou vinden).
Uw grenzen aangeven door heldere afspraken te maken helpt ook. Eenzijdige afspraken gelden eveneens, als ú zich er aan blijft houden. In de vakantie lukt het tenslotte ook om uw man meer te betrekken bij het reilen en zeilen van het gezin. Vráág inderdaad duidelijk, maar laten àntwoorden ook helder zijn!
Jammer genoeg is een reactie als dit niet voldoende, vanwege de anonimiteit en de summiere gegevens waar ik op af moet gaan. Zoals ook de ADD van uw man een erg algemene omschrijving is. Verstandig zou het dus zijn om eens met een deskundige te gaan praten. Vraag via uw huisarts om een verwijzing naar een maatschappelijk werker, psycholoog, gezinstherapeut of dergelijke gesprekspartner. Ik hoop, dat dát helpt.
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Misschien een tip om de boeken van Jim en Elisabeth George te lezen. Een echtgenoot naar Gods hart en Een echtgenote naar Gods hart. Staan veel praktische tips in over afspraken maken e.d. zodat je elkaar tot steun kunt zijn.Misschien heeft je man geen zin om dat te lezen, maar als jij ze leest kun je er denk ik al je voordeel mee doen..Soms zijn de boekjes wat perfectionistisch, maar je kunt eruit halen wat voor jullie werkt.
Sterkte ermee!
Het werkte hier enigszins als ik een briefje neerleg met een taak, hooguit 2, meer niet, dan wordt het te onoverzichtelijk.
Mijn man kan rustig over een berg stof heenstappen zonder de stofzuiger te pakken en hij zou pas gaan afwassen als er geen kopje en bord in de kast zou staan. Boos worden helpt niet, noch zuchten. Wees duidelijk en houd het kort.
Dus: als het bedtijd is: wil jij het internet/mobiel van Jantje en Marietje afsluiten, het is bedtijd voor hen.
Briefje neerleggen: morgen de schutting schilderen.
Trap niet in de valkuil door het toch allemaal zelf maar te gaan doen.
Maar de kans is wel groot dat je je boodschap zult moeten blijven herhalen.
Na een dag werken, wat van mensen met ADD en/of autisme meer energie vraagt dan van "gezonde" mensen, is het achter de smartphone of laptop kruipen een vorm van ontspanning en hoofd leegmaken. Het gezin is echt teveel en past er gewoon niet bij. Voordat we hulp gingen zoeken en ik niet wist wat er aan de hand was dacht ik het óók vaak: ik heb vier kinderen in plaats van drie...
Sterkte!
