Zo hoeft het leven voor mij niet

Ik ben een gelovige vrouw en ik mag meestal zeker weten dat Jezus Christus ook mijn Borg en Zaligmaker is. Na veel jaren van behandeling in de GGZ, door een traumatisch verleden, sta ik op het punt ‘uitbehandeld’ verklaard te worden. Ik vind dit erg moeilijk, uiteraard. Maar ik weet ook dat ik alles heb geprobeerd wat er te proberen valt. Ik zeg nu regelmatig: zo hoeft het leven voor mij niet. Mijn behandelaar gaf spontaan aan, als ik dat zou willen, mij best aan te willen melden bij de levenseindekliniek. Al realiseerde ze zich ook meteen dat dat voor mij geen optie is, i.v.m. het geloof. Wat ze respecteert.

Vervolgens vroeg/zei ze mij: “Maar ja, als je dan ooit wel in een psychose of depressie zelfmoord pleegt, dan is dat ineens niet per definitie een zonde die je eeuwig verloren doet gaan” (even vertaald in mijn eigen woorden). En daar heeft ze een punt. Het heeft mij aan het denken gezet. Hoe moet ik dit bezien? Er op vertrouwen dat de Heere mij voor zelfmoord behoedt, ondanks mijn psychiatrische aandoeningen, en gevolgen van deze zonde?

En als ik denk “zo hoeft het leven voor mij niet”, stel ik dan te weinig vertrouwen op God? Ben ik dan te ik-gericht aan het denken? Ieder mens wil toch enige kwaliteit van leven?

Het is niet makkelijk op uw vraag te antwoorden. Maar het zal ook ongetwijfeld niet makkelijk geweest zijn deze vraag te stellen. Mijn antwoord kan niet ontspruiten aan een volkomen inleving van dit probleem. Ik wil toch een poging doen.

U begrijpt zelf zeker dat er een tegenstrijdigheid ligt in de vraag. Het geloof, waarover u spreekt, wil zich altijd aan de Heere overgeven, ook als we daartoe geen mogelijkheid zien. Daarom is het juist geloof: leef uit de hand van God, door het geloof in Christus. Het leven in eigen hand nemen, is ongeloof en dus zonde. Zonden kunnen vergeven worden, zeker, en de Heere wil dat ook. Hoe de Heere oordeelt over deze zonde, is Hem alleen bekend. Het bloed van Jezus Christus reinigt van alle zonden. Maar dat kunnen wij mensen zelf niet vaststellen, nog minder ervan uitgaan.

Dus is er geen enkele andere weg dan door het geloof te leven. Maar als u dat nu niet kunt? Wat zegt uw geloof op die vraag? Het geloof houdt zich vast aan het Woord van God en ook aan Zijn leiding in ons leven. Uw geloof zal toch zeggen: De Heere leidt mij op deze weg. Hij is de Alpha en de Omega, Hij bepaalt begin en eind van het leven. Ik zou u geen enkele andere raad kunnen geven dan te letten op Jezus, Die u zegt: Volg Mij. Ga die weg in vertrouwen. Steun op uw eigen hart niet. Het geloof is geen speculatie. De Heere kan uw geloof versterken, zodat uw schouders het kunnen dragen wat het leven brengt. De Heere kan uw depressie matigen, zodat u de weg verder kunt gaan. Zie niet op de golven maar houd Hem in het oog.

U zult ongetwijfeld zeggen: mensen hebben makkelijk praten. Ik alleen weet wat ik te lijden heb. Dat is waar. Maar wat denkt u van de angsten die Christus moest doorstaan? Hoe donker was het op Golgotha? U gelooft dat Hij dat ook voor u doorleden hebt? Ga daar dan ook van uit.

Doe uzelf geen kwaad: geloof in de Heere Jezus Christus en gij zult zalig worden! Geen levenseindekliniek, maar een voortgaan op de weg van hulpverlening. Ik weet niet of we ooit kunnen zeggen dat iemand uitbehandeld is. Ik weet ook niet of je het zo kunt zeggen of beleven: zo hoeft het leven voor mij niet. In ieder geval hoeft uw leven voor de Heere wel. Ga daar van uit. 

Ik begrijp dat u nu niet in een psychose verkeert? Loop er niet op vooruit! Wat dan de toekomst brengen moge... Hoop op God!!

Ds. P. Roos

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P. Roos

• Geboortedatum:
  29-10-1938
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

38 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven