Vraag
Het gebeurt in de kerken van vrijwel alle denominaties regelmatig dat een jong verloofd stel zich bij de kerkenraad vervoegt met de mededeling dat ze zo spoedig mogelijk in het huwelijk wensen te treden om de geboorte van hun eerste kind voor te zijn. De kerkenraad eist dan dat ze belijdenis doen van hun overtreding van het zevende gebod. Maar dit is helemaal geen overspel, want ze zijn niet getrouwd! Die man is alleen een paar maanden te vroeg met zijn eigen verloofde en niet met een vreemde vrouw naar bed gegaan. Zeker, ze hebben vooruitgegrepen op het huwelijk en het is goed dat ze dat als zonde voor God en Zijn Gemeente belijden, maar hier is geen sprake van overspel.
Wij lezen in Deut. 22:20 dat de man in een vergelijkbaar geval verplicht is haar tot zijn vrouw te nemen en aan haar vader 50 zilverstukken moet geven. Maar wij lezen hier niet van een offer of steniging. Maar dat doet hij toch ook, hij laat haar toch niet zitten? Dus is hier verder niets aan de hand. Maar het is al een oude traditie en als het verder dan discreet afgehandeld werd zou hier nog wel mee te leven zijn. Want het kan altijd nog erger; in mijn jeugd gebeurde het wel dat het jonge paar vooraan in de kerk met het gezicht naar de gemeente voor schande gezet werd! Maar dat daargelaten, ik vind het schandelijk als de kerkenraad zich bij de bekendmaking van het voorgenomen huwelijk van het paar zich presenteert als de liefdevolle kerkenraad die deze ‘niet begane zonde’ “goedgunstig en met vreugde” vergeven heeft. En als er dan vervolgens in het gebed nog een extra en met nadruk bij stilgestaan -en de Heere gedankt wordt- is de ‘show’ helemaal compleet! Dat klinkt mij in de oren als vloeken in de kerk! En ik vraag mij af of de kerkenraad zich niet zelf schuldig maakt aan het derde gebod als zij ambtelijk in de Naam des Heeren een niet begane zonde vergeeft.
Antwoord
De vraag legt de vinger bij een aantal zaken. Het zijn zaken die zeker zere plekken zijn in het leven van de gemeente van Christus en van mensen persoonlijk. Er zijn op het gebied van de tucht verschillende inzichten en daarom verschillende procedures. Het is altijd van belang om te blijven beseffen dat de tucht helend moet zijn in het leven van gemeenteleden in hun omgang met God en met elkaar. Het is daarom ook goed om te zien hoe wij het Woord van God laten spreken en niet de menselijke regels. De vraag is nu of er bij geslachtsgemeenschap voor het huwelijk sprake is van overspel.
Het Hebreeuwse woord dat voor “echtbreuk plegen” of “overspel bedrijven” gebruikt wordt, geeft aan dat een al of niet gehuwde man seksuele omgang heeft met een gehuwde vrouw. Had een getrouwde man seksuele omgang met een niet-getrouwde vrouw dan zou dat geen echtbreuk / overspel worden genoemd. Beslissend was de status van de vrouw: was zij van een ander, ja of nee? (Zie verder de Tien geboden III, dr. J. Douma). De geslachtsgemeenschap van ongetrouwde mensen voor het huwelijk is in die zin zonde omdat het niet Gods bedoeling is dat er geslachtsgemeenschap is zonder de werkelijke eenheid van man en vrouw. Want hoe gaat het als er geen zwangerschap volgt? En hoe staat het als de omgang met elkaar wordt verbroken?
In Deuteronomium 22:20 gaat het over de situatie dat een man trouwt met een vrouw en in de huwelijksnacht ontdekt dat zij geen maagd is. Er wordt nauwkeurig vastgelegd om te zien of deze beschuldiging terecht is of niet. Dat heeft verregaande gevolgen.
Wanneer een jong stel zich meldt bij de kerkenraad met de vraag om een kerkelijk huwelijk in verband met een zwangerschap dan vraagt dat enerzijds eerlijkheid en anderzijds veiligheid. De eerlijkheid bestaat in het open bespreken van de weg die gegaan is (door predikant en ouderling) en kan eventueel in het bericht van de huwelijksaankondiging worden vermeld. Het kan niet zo zijn dat overtreding van het ene gebod úitvergroot wordt tegenover het andere. De opmerking dat er een ‘’show” plaatsvindt laat ik voor rekening van degene die de vraag stelt. Nogmaals: we gaan in de gemeente van God zorgvuldig met elkaar om. Niet om elkaar af te schrijven maar te trekken tot Christus.
Ds. A. L. van Zwet
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A.L. van Zwet
27 artikelen
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
15 reacties
balksplinter
10-05-2017
/ 19:28
Wanneer een stel schuldbelijdenis heeft gedaan is het wat mij betreft zeer ongepast als daar daarna of rondom de huwelijksceremonie nog op teruggekomen wordt. In die zin begrijp ik de uitspraak "vloeken in de kerk" van de vraagsteller wel.
Het zevende gebod wordt in onze kerken sowieso breder opgevat dan de letterlijke betekenis ervan, en daar is m.i. niks mis mee.
Het zevende gebod wordt in onze kerken sowieso breder opgevat dan de letterlijke betekenis ervan, en daar is m.i. niks mis mee.
ereunao
11-05-2017
/ 16:13
ik weet ook wel dat het 7e gebod vaak ruimer geinterpreteerd wordt, maar de vraag is of het juist is een ongetrouwd stel van echtbreuk te beschuldigen. En als het dan nog discreet in de consistorie afgehandeld werd zou het nog iets anders zijn. Maar om dan bij de bekendmaking van het voorgenomen huwelijk de liefdevolle kerkenraad die dit alles 'goedgunstig en met blijdschap' vergeven heeft te spelen vind ik een beschamende vertoning! Overigens is er bij de vraagstelling een fout ingeslopen; bedoeld wordt hier Deut.22:28,29.
Sammie2016
12-05-2017
/ 08:37
Christenen staan onder de wet van Christus en laten we daar blij om zijn.
Lijfstraffen, te schande zetten van zondaars en zelf dood stenigen is er niet meer bij. Dat was wel het geval onder de Mozaïsche wet.
Echter, de ware God is niet veranderd. Het hier besproken geval is in Zijn ogen nog steeds zonde.
Hoererij of Grieks 'porneia' is zonde tegen God (ook tegen de zondaars zelf).
Dus de zondaars moeten in een oprecht gebed vergeving vragen aan God.
De ouderlingen kunnen daarbij helpen maar zij kunnen toch geen zonden vergeven!
Ouderlingen helpen dwalenden "weer terecht gebracht te worden" .......
Galaten 6:1 zegt "Broeders, ook als iemand onverhoeds tot enige overtreding komt, moet u die geestelijk bent, zo iemand weer terechtbrengen, in een geest van zachtmoedigheid. Houd intussen uzelf in het oog, opdat ook u niet in verzoeking komt."
In een sfeer van liefde moeten dan gesprekken worden gevoerd om zondaars in te laten zien waar het 'misging' en wat er gedaan moet worden om weer in een juiste verhouding tot God te staan.
De God van liefde zal in zo'n geval rijkelijk vergeven.
fijne dag allen.
Lijfstraffen, te schande zetten van zondaars en zelf dood stenigen is er niet meer bij. Dat was wel het geval onder de Mozaïsche wet.
Echter, de ware God is niet veranderd. Het hier besproken geval is in Zijn ogen nog steeds zonde.
Hoererij of Grieks 'porneia' is zonde tegen God (ook tegen de zondaars zelf).
Dus de zondaars moeten in een oprecht gebed vergeving vragen aan God.
De ouderlingen kunnen daarbij helpen maar zij kunnen toch geen zonden vergeven!
Ouderlingen helpen dwalenden "weer terecht gebracht te worden" .......
Galaten 6:1 zegt "Broeders, ook als iemand onverhoeds tot enige overtreding komt, moet u die geestelijk bent, zo iemand weer terechtbrengen, in een geest van zachtmoedigheid. Houd intussen uzelf in het oog, opdat ook u niet in verzoeking komt."
In een sfeer van liefde moeten dan gesprekken worden gevoerd om zondaars in te laten zien waar het 'misging' en wat er gedaan moet worden om weer in een juiste verhouding tot God te staan.
De God van liefde zal in zo'n geval rijkelijk vergeven.
fijne dag allen.
ereunao
12-05-2017
/ 10:56
@Sammi:
Als een verloofd stel vooruitgrijpt op,wat God binnen het huwelijk besloten wil houden dan is een ernstige vermaning door de kerkenraad zeker op zijn plaats. Maar termen als ‘hoererij en overspel’ zijn hier niet op zijn plaats, die man heeft niet bij met een vreemde, maar bij zijn verloofde geslapen! En ambtsdragers hebben ook een zwijgplicht over wat vertrouwelijk tot hun kennis gekomen is. Waarom dit dan niet in de kerkenraad afgehandeld i.p.v.het voor heel de gemeente naar buiten te brengen? En het is ook niet waar dat de kerk geen volmacht heeft om zonden te vergeven:
Joh.20:
21 Jezus dan zeide wederom tot hen: Vrede zij ulieden, gelijkerwijs Mij de Vader gezonden heeft, zende Ik ook ulieden.
22 En als Hij dit gezegd had, blies Hij op hen, en zeide tot hen: Ontvangt den Heiligen Geest.
23 Zo gij iemands zonden vergeeft, dien worden zij vergeven; zo gij iemands zonden houdt, dien zijn zij gehouden.
Maar zij doet dit niet in eigen, maar in de Naam des Heren, daarom is het m.i een misbruik van die Naam om niet begane zonden te vergeven.
Als een verloofd stel vooruitgrijpt op,wat God binnen het huwelijk besloten wil houden dan is een ernstige vermaning door de kerkenraad zeker op zijn plaats. Maar termen als ‘hoererij en overspel’ zijn hier niet op zijn plaats, die man heeft niet bij met een vreemde, maar bij zijn verloofde geslapen! En ambtsdragers hebben ook een zwijgplicht over wat vertrouwelijk tot hun kennis gekomen is. Waarom dit dan niet in de kerkenraad afgehandeld i.p.v.het voor heel de gemeente naar buiten te brengen? En het is ook niet waar dat de kerk geen volmacht heeft om zonden te vergeven:
Joh.20:
21 Jezus dan zeide wederom tot hen: Vrede zij ulieden, gelijkerwijs Mij de Vader gezonden heeft, zende Ik ook ulieden.
22 En als Hij dit gezegd had, blies Hij op hen, en zeide tot hen: Ontvangt den Heiligen Geest.
23 Zo gij iemands zonden vergeeft, dien worden zij vergeven; zo gij iemands zonden houdt, dien zijn zij gehouden.
Maar zij doet dit niet in eigen, maar in de Naam des Heren, daarom is het m.i een misbruik van die Naam om niet begane zonden te vergeven.
dorual1
12-05-2017
/ 20:44
Mij bekruipt in de vraag en in sommige reacties het gevoel dat we in een (terechte) verontwaardigingbij ontsporingen in het pastoraat rond de zonde van het vooruitgrijpen op het huwelijk door jonge stelletjes doorschieten in verzachtend spreken over wat mi de Bijbel en ook in het antwoord van ds van Zwet toch gewoon zonde wordt genoemd. En al is deze zonde geen hoererij in die zin dat er geen sprake is van betaalde seks of snel wisselende seksuele kontakten, er is wel sprake van seks buiten het huwelijk en in die zin hebben zulke stelletjes de beheersing over hun op zich gezonde verlangens en begeerten verloren. Er is ook geen daadwerkelijke sprake van onderling bedrog en ontrouw, maar als je het “bekennen” van je bruid of bruidegom niet bewaart tot het huwelijk beschadig je elkaar in het respect wat je van elkaar zou mogen verwachten. Is dat geen vorm van bedrog en ontrouw?
Ik ben het ermee eens dat we als begeleder van zulke stellen zorgvuldig onze woorden moeten kiezen en maar voorzichtig moeten zijn met al te sterke kwalificaties, maar we moeten wel blijven spreken van zonde. En als het dan benoemd wordt, tegen welk gebod van God is dan gezondigd? Is dat toch niet tegen het zevende gebod, zoals dat ook eeuwenlang in onze kerken (die de uitleg van van de Bijbel o.a. in de Heidelbergse catechismus als uitgangspunt nemen) geleerd is?
Overigens kan ik mij de commotie over dit onderwerp wel voorstellen. Er gebeurt op dit gebied veel in het verborgene wat nooit in de openbaarheid komt. Alleen bij die stelletjes, waar deze levenwijze publiek zichtbaar wordt door het openlijk ongehuwd samenleven en/of als de daad tot een zwangerschap leidt, komt het bedrijven van deze zonde in de openbaarheid. En dan wordt het door betrokkenen wellicht als onrechtvaardig ervaren als zij wel moeten “boeten” en anderen bij wie dit verborgen is gebleven hoeven dat niet. Het lijkt er ook wel op alsof openbare schuldbelijdenis allen gevraagd wordt voor de seksuele zonde. Deze zonde lijkt daardoor groter als de zonde van belastingfraude om maar eens een voorbeeld te noemen.
Uit dit soort redeneringen meen ik te moeten opmerken dat wij de waarde en de betekenis van (openbare) schuldbelijdenis uit het oog aan het verliezen zijn. Schuldbelijdenis is geen boete of straf (hoewel de schaamte en de reaktie van de omgeving wel kan maken dat het zo ervaren wordt), maar de weg tot vergeving. En daar waar er sprake is van verborgen zonde (waar de zonde niet of alleen in beperkte kring bekend is geworden) zal in besloten kring schuldbelijdenis moeten worden gedaan. Daar waar de zonde publiek bekend is geworden zal er openbaar schuldbelijdenis moeten worden gedaan. Na schuldbelijdenis wordt die zonde vergeven en ligt het tussen de Heere, de gemeente en de betrokkenen weer vlak. De openbare schuldbelijdenis vond in het verleden vaak in het midden van de gemeente plaats, tegenwoordig (juist ook om te voorkomen dat betrokkenen zich aan de schandpaal genageld zouden voelen) steeds meer voor de kerkenraad als vertegenwoordiging van de gemeente die daarna de schuldbelijdenis en de vergeving dan ook publiekelijk (hopelijk sober, met verstandige en pastoraal verantwoorde bewoordingen) bekend maakt. Wie daarna de betrokkenen met een scheef gezicht aankijkt begaat zelf een zonde (vorm van laster, leugen)!
Omdat de meeste zonden slechts in beperkte kring bekend worden, zien we daarover ook geen publieke schuldbelijdenis. Als de zonde publiek uitgeleefd wordt of door de gevolgen publiek bekend wordt (bv door een arrestatie of een veroordeling door de wereldlijke rechteris dat echter wel nodig. De zonde tegen het zevende gebod is (als zij slechts in beperkte zin bekend wordt) evenmin een zonde die publiek beleden moet worden. Omdat er nogal eens een zwangerschap op volgt of omdat deze zonde publiekelijk wordt uitgeleefd in een samenlevingsvorm, draagt zij in haar aard en/of gevolgen een pubbliek karakter. Bij een oprechte schuldbelijdenis moeten betrokkenen dan eerlijk voor God en zichzelf uitmaken of er sprake is van oprecht berouw of dat er sprake is van spijt omdat de zonde publiek bekend geworden is.
Als je berouw oprecht is geldt het woord van Jezus: Ik veroordeel u niet, ga heen en zondig niet weer.
Maar voor de omstanders geldt het andere woord van Jezus: Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen!
Ik ben het ermee eens dat we als begeleder van zulke stellen zorgvuldig onze woorden moeten kiezen en maar voorzichtig moeten zijn met al te sterke kwalificaties, maar we moeten wel blijven spreken van zonde. En als het dan benoemd wordt, tegen welk gebod van God is dan gezondigd? Is dat toch niet tegen het zevende gebod, zoals dat ook eeuwenlang in onze kerken (die de uitleg van van de Bijbel o.a. in de Heidelbergse catechismus als uitgangspunt nemen) geleerd is?
Overigens kan ik mij de commotie over dit onderwerp wel voorstellen. Er gebeurt op dit gebied veel in het verborgene wat nooit in de openbaarheid komt. Alleen bij die stelletjes, waar deze levenwijze publiek zichtbaar wordt door het openlijk ongehuwd samenleven en/of als de daad tot een zwangerschap leidt, komt het bedrijven van deze zonde in de openbaarheid. En dan wordt het door betrokkenen wellicht als onrechtvaardig ervaren als zij wel moeten “boeten” en anderen bij wie dit verborgen is gebleven hoeven dat niet. Het lijkt er ook wel op alsof openbare schuldbelijdenis allen gevraagd wordt voor de seksuele zonde. Deze zonde lijkt daardoor groter als de zonde van belastingfraude om maar eens een voorbeeld te noemen.
Uit dit soort redeneringen meen ik te moeten opmerken dat wij de waarde en de betekenis van (openbare) schuldbelijdenis uit het oog aan het verliezen zijn. Schuldbelijdenis is geen boete of straf (hoewel de schaamte en de reaktie van de omgeving wel kan maken dat het zo ervaren wordt), maar de weg tot vergeving. En daar waar er sprake is van verborgen zonde (waar de zonde niet of alleen in beperkte kring bekend is geworden) zal in besloten kring schuldbelijdenis moeten worden gedaan. Daar waar de zonde publiek bekend is geworden zal er openbaar schuldbelijdenis moeten worden gedaan. Na schuldbelijdenis wordt die zonde vergeven en ligt het tussen de Heere, de gemeente en de betrokkenen weer vlak. De openbare schuldbelijdenis vond in het verleden vaak in het midden van de gemeente plaats, tegenwoordig (juist ook om te voorkomen dat betrokkenen zich aan de schandpaal genageld zouden voelen) steeds meer voor de kerkenraad als vertegenwoordiging van de gemeente die daarna de schuldbelijdenis en de vergeving dan ook publiekelijk (hopelijk sober, met verstandige en pastoraal verantwoorde bewoordingen) bekend maakt. Wie daarna de betrokkenen met een scheef gezicht aankijkt begaat zelf een zonde (vorm van laster, leugen)!
Omdat de meeste zonden slechts in beperkte kring bekend worden, zien we daarover ook geen publieke schuldbelijdenis. Als de zonde publiek uitgeleefd wordt of door de gevolgen publiek bekend wordt (bv door een arrestatie of een veroordeling door de wereldlijke rechteris dat echter wel nodig. De zonde tegen het zevende gebod is (als zij slechts in beperkte zin bekend wordt) evenmin een zonde die publiek beleden moet worden. Omdat er nogal eens een zwangerschap op volgt of omdat deze zonde publiekelijk wordt uitgeleefd in een samenlevingsvorm, draagt zij in haar aard en/of gevolgen een pubbliek karakter. Bij een oprechte schuldbelijdenis moeten betrokkenen dan eerlijk voor God en zichzelf uitmaken of er sprake is van oprecht berouw of dat er sprake is van spijt omdat de zonde publiek bekend geworden is.
Als je berouw oprecht is geldt het woord van Jezus: Ik veroordeel u niet, ga heen en zondig niet weer.
Maar voor de omstanders geldt het andere woord van Jezus: Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen!
ErikJan64
15-05-2017
/ 10:02
Als het jonge stel zich over hebben gegeven aan lustgevoelens en de toekomstige bruid is zwanger dan is het een zonde die beleden moet worden, want zij zijn niet getrouwd en hebben ook hun ja woord gegeven. Maar geef hen ook die ruimte om dit ook met hun hele wezen in orde te maken ne het te belijden aan GOD de Vader. Het lijkt mij vreselijk als er tijdens de ceremonie op terug word gegrepen, dat zou hen diep beschadigen ook in hun relatie met GOD. Als kerkenraad zou je er voor moeten bidden om met zorg en ontferming om dit stel heen te staan en hen te helpen daar waar nodig is. Laat GOD hierover recht spreken want Hij spreekt recht vanuit zuiverheid en in liefde, wij mensen handelen uit ons gebrokenheid en kunnen in dit geval het jonge stel ernstig beschadigen in relatie met gelovigen en op de eerste plaats met GOD, dit wil je ook niet op je geweten hebben als kerkenraad.
Wees er voorzichtig in en handel met zorgvuldigheid en geef het jonge echtpaar ook de ruimte om verder te groeien in hun geloof, in hun relatie tot elkaar en in hun huwelijk en als toekomstig gezin. Help hen daarin en steun hen ook in gebed en in hun geloof, daarmee win je het van vooroordeel en oordeel, wie zijn wij , wij die ook genade en vergeving hebben ontvangen van al onze zonden ook die van de kerkenraad en de voorganger.
Wees er voorzichtig in en handel met zorgvuldigheid en geef het jonge echtpaar ook de ruimte om verder te groeien in hun geloof, in hun relatie tot elkaar en in hun huwelijk en als toekomstig gezin. Help hen daarin en steun hen ook in gebed en in hun geloof, daarmee win je het van vooroordeel en oordeel, wie zijn wij , wij die ook genade en vergeving hebben ontvangen van al onze zonden ook die van de kerkenraad en de voorganger.
ereunao
15-05-2017
/ 15:07
@Erik Jan:
Wees er voorzichtig in en handel met zorgvuldigheid en geef het jonge echtpaar ook de ruimte om verder te groeien in hun geloof, in hun relatie tot elkaar en in hun huwelijk en als toekomstig gezin. Help hen daarin en steun hen ook in gebed en in hun geloof, daarmee win je het van vooroordeel en oordeel, wie zijn wij , wij die ook genade en vergeving hebben ontvangen van al onze zonden ook die van de kerkenraad en de voorganger.
Mee eens! Daarom behoort dit discreet in de kerkenraad afgehandeld te worden en niet voor de hele Gemeente naar buiten gebracht Dat in dit geval de zonde openbaar is m.i. geen geldige reden om de belijdenis voor de kerkenraad openbaar te maken bij de huwelijksaankondiging. En zeker niet in deze vorm, want, hoe je het ook noemen wilt het is i.e.g. geen overspel
Wees er voorzichtig in en handel met zorgvuldigheid en geef het jonge echtpaar ook de ruimte om verder te groeien in hun geloof, in hun relatie tot elkaar en in hun huwelijk en als toekomstig gezin. Help hen daarin en steun hen ook in gebed en in hun geloof, daarmee win je het van vooroordeel en oordeel, wie zijn wij , wij die ook genade en vergeving hebben ontvangen van al onze zonden ook die van de kerkenraad en de voorganger.
Mee eens! Daarom behoort dit discreet in de kerkenraad afgehandeld te worden en niet voor de hele Gemeente naar buiten gebracht Dat in dit geval de zonde openbaar is m.i. geen geldige reden om de belijdenis voor de kerkenraad openbaar te maken bij de huwelijksaankondiging. En zeker niet in deze vorm, want, hoe je het ook noemen wilt het is i.e.g. geen overspel
ErikJan64
15-05-2017
/ 17:06
Wat ik ook moeilijk vind is dat er in sommige kerken dit soort zaken ook nog eens openlijk aan de gemeente moet worden beleden. Dit geeft zo een intense schade in het geestelijk leven van deze jonge mensen, die dan compleet afhaken van het geloof. Ik heb ook wel eens gehoord hoe vreselijk deze mensen dan te keer kunnen gaan tegen alles wat met kerk en geloof te maken heeft, echt vreselijk en verdrietig maar ook heel begrijpelijk, en hoe kun je deze mensen dan nog terug bij Jezus, die vol ontferming en bewogenheid en een hart vol verdriet dit alles aan ziet wat wij mensen elkaar aan doen.
We zijn allemaal zondaren en hebben allemaal door het offer van Jezus genade ontvangen en liefde, zou God dit wel willen dat wij elkaar zo geestelijk verminken dat al het geestelijk leven er uit is.
Denk na over hoe je deze jonge mensen kunt helpen nogmaals, het is al een vernedering om dit tegen vertrouwde mensen op te biechten, des te groter is de schade als er verkeerd mee word omgegaan. Dan zou ik ook de kerk verlaten en zelfs vervloeken, omdat de pijn intens is en bitter van smaak.
We zijn allemaal zondaren en hebben allemaal door het offer van Jezus genade ontvangen en liefde, zou God dit wel willen dat wij elkaar zo geestelijk verminken dat al het geestelijk leven er uit is.
Denk na over hoe je deze jonge mensen kunt helpen nogmaals, het is al een vernedering om dit tegen vertrouwde mensen op te biechten, des te groter is de schade als er verkeerd mee word omgegaan. Dan zou ik ook de kerk verlaten en zelfs vervloeken, omdat de pijn intens is en bitter van smaak.
ereunao
15-05-2017
/ 19:30
@ Erik.Jan64.We zijn allemaal zondaren en hebben allemaal door het offer van Jezus genade ontvangen en liefde, zou God dit wel willen dat wij elkaar zo geestelijk verminken dat al het geestelijk leven er uit is.
Denk na over hoe je deze jonge mensen kunt helpen nogmaals, het is al een vernedering om dit tegen vertrouwde mensen op te biechten, des te groter is de schade als er verkeerd mee word omgegaan. Dan zou ik ook de kerk verlaten en zelfs vervloeken, omdat de pijn intens is en bitter van smaak.
Mee eens! En wat mij met schaamte en verontwaardiging vervult is de schijnheilige vroomheid van de kerkenraad die i.p.v. hierover te zwijgen bij de afkondiging van het voorgenomen huwelijk de liefdevolle kerkenraad speelt die dit alles ‘goedgunstig en met blijdschap’ vergeven heeft. Maar ik voel mij op mijn plaats net zo goed verantwoordelijk voor wat er in de Gemeente gebeurt als de kerkenraad. Ik heb dan ook bij de scriba geprotesteerd, maar dat was hem geen antw. waard; zij nemen wettige besluiten en wij hebben het maar te nemen! Maar zo gaan wij in de Gemeente des Heren toch niet met elkaar om?
Denk na over hoe je deze jonge mensen kunt helpen nogmaals, het is al een vernedering om dit tegen vertrouwde mensen op te biechten, des te groter is de schade als er verkeerd mee word omgegaan. Dan zou ik ook de kerk verlaten en zelfs vervloeken, omdat de pijn intens is en bitter van smaak.
Mee eens! En wat mij met schaamte en verontwaardiging vervult is de schijnheilige vroomheid van de kerkenraad die i.p.v. hierover te zwijgen bij de afkondiging van het voorgenomen huwelijk de liefdevolle kerkenraad speelt die dit alles ‘goedgunstig en met blijdschap’ vergeven heeft. Maar ik voel mij op mijn plaats net zo goed verantwoordelijk voor wat er in de Gemeente gebeurt als de kerkenraad. Ik heb dan ook bij de scriba geprotesteerd, maar dat was hem geen antw. waard; zij nemen wettige besluiten en wij hebben het maar te nemen! Maar zo gaan wij in de Gemeente des Heren toch niet met elkaar om?
dorual1
16-05-2017
/ 00:03
@ereunao! Je gebruikt echt te grote woorden! Waarschijnlijk omdat je van dichtbij hebt meegemaakt hoe hard en onpastoraal mensen – zelfs in een christelijke gemeente – met elkaar om kunnen gaan. Ik ga wat dat betreft echt een heel eind met je mee, en nog verder als het moet!
Maar met alle respect denk ik dat je reageert met onvoldoende inzicht. Wat mij met schaamte en heilige verontwaardiging vervult (en ik gebruik hier maar even jouw woorden) is dat wat onze goede God als heilig en beschermwaardig heeft genoemd ,het huwelijk, die heerlijke gift die Hij aan ons heeft gegeven in het paradijs en die Hij later als afbeelding heeft gesteld voor de relatie tussen Christus en Zijn gemeente, dat wij mensen zo op onze lusten zijn gericht dat wij die heiligheid te grabbel gooien en onze hormonen achterna lopen!
En ik zeg dit niet zo straf om met al mijn vingers naar hen te wijzen die in deze zonde gevallen zijn, maar om met besliste bewoordingen afstand te nemen van de zonde, ook de zonde die in mijn eigen hart en leven zo vaak de kop opsteekt. God beware mij om neer te kijken op mijn lieve medemensen, maar (ook) voor deze zonde moest Christus aan het kruis sterven! Wij mensen maken in onze afweging vaak verschil tussen grote en kleine zonden, zoals ik eens hoorde van het zendingsveld waar bekeerde heidenen terug waren gevallen in deelname aan heidense offerfeesten en zich bij de zendeling verdedigden met het argument: het was maar een klein varkentje. Wij gebruiken dezelfde argumenten als onze heidense medemensen. Het was maar een klein varkentje ….
Ik zei, je reageert vanuit onvoldoende inzicht. Ten eerste ten aanzien van de noodzaak van openbare bekendmaking van een schuldbelijdenis. In een eerdere vraagbeantwoording http://www.refoweb.nl/vragenrubriek/16652/openlijk-of-verborgen-schuldbelijdenis/ zegt ds Kempeneers oa het volgende: Alleen openbare zonden moeten in het openbaar worden beleden. En een openbare schuldbelijdenis is er niet allereerst om je zonden voor God te belijden en om vergeving van zonden te ontvangen en je geweten te ontlasten. Dat gebeurt in de binnenkamer. Dat is een persoonlijke zaak tussen God en de ziel. Maar openbare schuldbelijdenis is er om de heiligheid van Gods Naam en huis te bewaken. En om het lasteren van de vijanden tegen te gaan.
En wat dat laatste betreft: wee degene die nog schampert over beleden en vergeven zonden. Pastoraal gezien zou ik inderdaad niet deze bekendmaking doen tesamen met de huwelijksaankondiging of, erger nog: tijdens de huwelijksplechtigheid. Als de zonde is beleden en vergeven, kan het betrokken stel ook met een vlak geweten hun huwelijksdag beleven. Hun beleden en vergeven zonde mag en hoeft hun dag niet te ontluisteren. (meer dan het waarschijnlijk toch al doet door de persoonlijke schaamte)
Als aanvulling hierop verwijs ik ook nog naar een vraagbeantwoording in Terdege van 1993 van ds. P. Mulder in de volgende link:
http://www.digibron.nl/search/detail/ab8f61f2feb38cac5340cfee74601ba5/jouw-vragen
Ten tweede denk ik dat je jezelf tezeer focust op welke namen er aan deze zonde worden gegeven. Als het een stelletje betreft dat verloofd is, is er in de letterlijke zin geen sprake van ontrouw, want de betrokkenen zijn elkaars verloofden. Zij hebben zich aan elkaar beloofd. Maar dat is nu juist het punt. Ze zijn (nog) niet elkaars echtgenoten. Hoe moet ik mijn dochter aan mijn a.s. schoonzoon wegschenken als hij haar al “genomen” heeft?
Daarbij vind je niet dat gesproken mag worden van overspel of hoererij en strikt genomen heb je daarin gelijk. Want in de grondbetekenis en meest gebruikte Bijbelplaatsen gaat het in overspel over ontrouw in een reeds bestaand huwelijk en bij hoererij over betaalde seks. Maar de betekenis van een woord betreft niet alleen de meest gangbare betekenis. de betekenis van een woord krijgt ook vorm in een cultuur waarin het gebruikt wordt. Het woord “wijf”heeft in onze cultuur op zijn minst een andere gevoels betekenis dan het middeleeuwse woord “wijf”. In de bijbel worden de woorden overspel, hoererij en ontucht vaak in een adem genoemd. Daarmee aangevend dat allerlei sexuele zonden op dezelfde lijn staan. Ontucht en aanverwante woorden worden ook wel gedefinieerd als “aanstootgevend” of “pervers”. Een meisje wat zich geeft aan diverse mannen wordt in de volksmond ook wel schamperend een hoer genoemd, ondanks dat ze er echt geen cent aan heeft verdiend. En vergeef mij het woordspelletje: sexueel verkeer buitenom het huwelijk tussen verloofden mag dan in oorspronkelijke betekenis geen overspel worden genoemd, het is wel buitenspel en bij het voetbal telt het doelpunt dan niet, het doel is gemist, het is zonde! Ze hebben hun bevoegdheden overspeeld.
In het nieuwe testament komt het woord “porneia” 25 keer voor en wordt meestal met “ontucht” of “hoererij” vertaald. Onder de term porneia verstonden de Grieken toentertijd in het algemeen iets wat pervers was, een perversie. In de niet-religieuze, Griekse literatuur uit de tijd van het Nieuwe Testament heeft porneia onder andere betrekking op prostitutie, homoseksualiteit, overspel, incest en andere vormen van ongeoorloofde seksuele omgang. Heeft porneia in het Nieuwe Testament ook betrekking op voorhuwelijkse seks? Toen de Joden Jezus in diskrediet trachtten te brengen, wezen ze op de ongewone situatie rondom Zijn geboorte: “Wij zijn niet geboren uit hoererij [porneia]” (Johannes 8:41). Aangezien Jezus’ aardse ouders op het moment van Zijn verwekking niet gehuwd waren, kan porneia in dit verband alleen betrekking hebben op door de omstanders veronderstelde vóór- of buitenechtelijke seks.
Ik ga een heel eind met je mee door te pleiten om grote woorden als overspel en hoererij in de pastorale gesprekken met betrokkenen maar niet te makkelijk in de mond te nemen, maar ik meen dat je een te enge begripshantering hebt als je zegt dat deze woorden beslist niet gebruikt mogen worden in verband met buitenechtelijke seks (waar geen sprake is van vreemdgaan in de zin van elkaar bedriegen met een derde). Dat je zelfs zover gaat door kerkenraden zondig gedrag te verwijten omdat zij stelletjes voor een niet begane zonde schuld vragen te belijden.
Ik zou je willen opwekken om van jouw kant dan ook maar niet te makkelijk stigmatiserend over je kerkenraad te spreken als schijnheilig en “ het opvoeren van een show”. Er is bij het leiding geven aan de gemeente echt iets in het geding: de heiligheid van de dienst des Heeren.
Maar met alle respect denk ik dat je reageert met onvoldoende inzicht. Wat mij met schaamte en heilige verontwaardiging vervult (en ik gebruik hier maar even jouw woorden) is dat wat onze goede God als heilig en beschermwaardig heeft genoemd ,het huwelijk, die heerlijke gift die Hij aan ons heeft gegeven in het paradijs en die Hij later als afbeelding heeft gesteld voor de relatie tussen Christus en Zijn gemeente, dat wij mensen zo op onze lusten zijn gericht dat wij die heiligheid te grabbel gooien en onze hormonen achterna lopen!
En ik zeg dit niet zo straf om met al mijn vingers naar hen te wijzen die in deze zonde gevallen zijn, maar om met besliste bewoordingen afstand te nemen van de zonde, ook de zonde die in mijn eigen hart en leven zo vaak de kop opsteekt. God beware mij om neer te kijken op mijn lieve medemensen, maar (ook) voor deze zonde moest Christus aan het kruis sterven! Wij mensen maken in onze afweging vaak verschil tussen grote en kleine zonden, zoals ik eens hoorde van het zendingsveld waar bekeerde heidenen terug waren gevallen in deelname aan heidense offerfeesten en zich bij de zendeling verdedigden met het argument: het was maar een klein varkentje. Wij gebruiken dezelfde argumenten als onze heidense medemensen. Het was maar een klein varkentje ….
Ik zei, je reageert vanuit onvoldoende inzicht. Ten eerste ten aanzien van de noodzaak van openbare bekendmaking van een schuldbelijdenis. In een eerdere vraagbeantwoording http://www.refoweb.nl/vragenrubriek/16652/openlijk-of-verborgen-schuldbelijdenis/ zegt ds Kempeneers oa het volgende: Alleen openbare zonden moeten in het openbaar worden beleden. En een openbare schuldbelijdenis is er niet allereerst om je zonden voor God te belijden en om vergeving van zonden te ontvangen en je geweten te ontlasten. Dat gebeurt in de binnenkamer. Dat is een persoonlijke zaak tussen God en de ziel. Maar openbare schuldbelijdenis is er om de heiligheid van Gods Naam en huis te bewaken. En om het lasteren van de vijanden tegen te gaan.
En wat dat laatste betreft: wee degene die nog schampert over beleden en vergeven zonden. Pastoraal gezien zou ik inderdaad niet deze bekendmaking doen tesamen met de huwelijksaankondiging of, erger nog: tijdens de huwelijksplechtigheid. Als de zonde is beleden en vergeven, kan het betrokken stel ook met een vlak geweten hun huwelijksdag beleven. Hun beleden en vergeven zonde mag en hoeft hun dag niet te ontluisteren. (meer dan het waarschijnlijk toch al doet door de persoonlijke schaamte)
Als aanvulling hierop verwijs ik ook nog naar een vraagbeantwoording in Terdege van 1993 van ds. P. Mulder in de volgende link:
http://www.digibron.nl/search/detail/ab8f61f2feb38cac5340cfee74601ba5/jouw-vragen
Ten tweede denk ik dat je jezelf tezeer focust op welke namen er aan deze zonde worden gegeven. Als het een stelletje betreft dat verloofd is, is er in de letterlijke zin geen sprake van ontrouw, want de betrokkenen zijn elkaars verloofden. Zij hebben zich aan elkaar beloofd. Maar dat is nu juist het punt. Ze zijn (nog) niet elkaars echtgenoten. Hoe moet ik mijn dochter aan mijn a.s. schoonzoon wegschenken als hij haar al “genomen” heeft?
Daarbij vind je niet dat gesproken mag worden van overspel of hoererij en strikt genomen heb je daarin gelijk. Want in de grondbetekenis en meest gebruikte Bijbelplaatsen gaat het in overspel over ontrouw in een reeds bestaand huwelijk en bij hoererij over betaalde seks. Maar de betekenis van een woord betreft niet alleen de meest gangbare betekenis. de betekenis van een woord krijgt ook vorm in een cultuur waarin het gebruikt wordt. Het woord “wijf”heeft in onze cultuur op zijn minst een andere gevoels betekenis dan het middeleeuwse woord “wijf”. In de bijbel worden de woorden overspel, hoererij en ontucht vaak in een adem genoemd. Daarmee aangevend dat allerlei sexuele zonden op dezelfde lijn staan. Ontucht en aanverwante woorden worden ook wel gedefinieerd als “aanstootgevend” of “pervers”. Een meisje wat zich geeft aan diverse mannen wordt in de volksmond ook wel schamperend een hoer genoemd, ondanks dat ze er echt geen cent aan heeft verdiend. En vergeef mij het woordspelletje: sexueel verkeer buitenom het huwelijk tussen verloofden mag dan in oorspronkelijke betekenis geen overspel worden genoemd, het is wel buitenspel en bij het voetbal telt het doelpunt dan niet, het doel is gemist, het is zonde! Ze hebben hun bevoegdheden overspeeld.
In het nieuwe testament komt het woord “porneia” 25 keer voor en wordt meestal met “ontucht” of “hoererij” vertaald. Onder de term porneia verstonden de Grieken toentertijd in het algemeen iets wat pervers was, een perversie. In de niet-religieuze, Griekse literatuur uit de tijd van het Nieuwe Testament heeft porneia onder andere betrekking op prostitutie, homoseksualiteit, overspel, incest en andere vormen van ongeoorloofde seksuele omgang. Heeft porneia in het Nieuwe Testament ook betrekking op voorhuwelijkse seks? Toen de Joden Jezus in diskrediet trachtten te brengen, wezen ze op de ongewone situatie rondom Zijn geboorte: “Wij zijn niet geboren uit hoererij [porneia]” (Johannes 8:41). Aangezien Jezus’ aardse ouders op het moment van Zijn verwekking niet gehuwd waren, kan porneia in dit verband alleen betrekking hebben op door de omstanders veronderstelde vóór- of buitenechtelijke seks.
Ik ga een heel eind met je mee door te pleiten om grote woorden als overspel en hoererij in de pastorale gesprekken met betrokkenen maar niet te makkelijk in de mond te nemen, maar ik meen dat je een te enge begripshantering hebt als je zegt dat deze woorden beslist niet gebruikt mogen worden in verband met buitenechtelijke seks (waar geen sprake is van vreemdgaan in de zin van elkaar bedriegen met een derde). Dat je zelfs zover gaat door kerkenraden zondig gedrag te verwijten omdat zij stelletjes voor een niet begane zonde schuld vragen te belijden.
Ik zou je willen opwekken om van jouw kant dan ook maar niet te makkelijk stigmatiserend over je kerkenraad te spreken als schijnheilig en “ het opvoeren van een show”. Er is bij het leiding geven aan de gemeente echt iets in het geding: de heiligheid van de dienst des Heeren.
ereunao
16-05-2017
/ 09:17
Hoor eens doulai. Ik wil de zonde van dat verloofde stel beslist niet bagatelliseren of vergoelijken,maar als zij de consquenties aanvaarden en daarom zo spoedig mogelijk wensen te trouwen dan is hier verder niets aan de hand en geen reden om dit buiten alle proporties op te blazen om zelf rechtvaardig te schijnen naar het voorbeeld van Joh. 8:1-11.
ErikJan64
16-05-2017
/ 11:11
Diakenen,oudsten en voorgangers zijn in dienst van Jezus Christus en op de tweede plaats dienen zij de gemeente. Het lijkt mij totaal niet aan de orde om de gemeente op de hoogte te brengen van het geen waar deze twee jonge mensen mee zitten. Als de raad in een vertrouwde samen zijn hun zonde belijden en samen met de raad in gebed vergeving vragen dan is er vergeving op grond van het woord en moet je het verder loslaten.
Ga je dit ook nog eens publiekelijk dus aan de gemeente vertellen dan is dit ook een grove overtreding die totaal overbodig is en pastoraal gezien een ernstige misplaatsing. Het vertrouwen word diep geschonden, de gemeenschap kan verdeeld raken, mensen worden voor de rest van hun leven beschadigt en hebben heel veel moeite met het vergeven.
Maar laat vooral de liefde van Christus in dit alles de over hand hebben en laat vooral blijken dat je naast hen staat als gemeente.
Wel kun je duidelijk maken aan de gemeente dat wat er is gebeurt in orde is gemaakt met GOD en dat ( de zonde ) is beleden en weg is gedaan, dit natuurlijk met alle voorzichtigheid en onder leiding van de Heilige Geest. De vraag is wel, is of was er sprake van zonde omdat dit gebeurde vlak voor het huwelijk? Was het verlangen er en waren zij zich er diep van bewust in de keuze die zij maakte. Het grote verlangen van ouders is dat de zoon/dochter maagdelijk het huwelijk ingaat en in het huwelijk de ontmaagding plaats vind, maar welk jong stel van tegenwoordig gaan maagdelijk het huwelijk in? Als men zich door zelfbevrediging ook denkbeeldig ontmaagd dan spreek je niet meer van een maagdelijk huwelijk. En hoeveel van deze jongestellen gaan niet meer als maagd het huwelijk in.
Ligt het aan de bruid dat zij in het wit moet trouwen omdat het aan geeft dat zij nog maagd is? Ook dat vind ik achter haald en ook dit lijkt mij een misplaatsing. Je trouwt met elkaar omdat je samen als man en vrouw verder wil in het leven, dan zie ik het probleem niet dat je zwanger bent en trouwt met elkaar, dan voldoe je aan je verplichting, je neemt haar als je bruid je vrouw voor het leven.
Voor mij is vergeving aan elkaar zeer belangrijk als dit nodig is, het vertrouwen moet er zijn bij beide, want het gaat beide aan.
Kijk als je twee jaar samen woont en er vinden dingen plaats die in het huwelijk thuis horen, dan vind ik dit niet kunnen,maar moet dit alles beleden worden en vervolgens jonge mensen in hun vertrouwen beschadigt worden? Samen wonen doen we niet als kerkelijk mensen en we willen ons houden aan wat de bijbel ons leert en onderwijst. Maar als er omstandigheden zijn die het niet mogelijk maken, financieel of huisvesting enz, we kennen de bedoelingen niet en de dilema's niet waaruit gekozen moest worden.
Dat zij denkbeeldig moeten trouwen, lijkt mij meer dan logisch, en ja dan spreek je over zonde en van het zevende gebod.
Nogmaals laat de kerkenraad,diakenen,oudsten , en pastoraal zich bedenken wat voor een gevolgen het zou kunnen hebben als het ook nog eens publiekelijk word gemaakt voor dit jongestel, daar zou ik mij druk om maken en niet zozeer het overspel of wat dan ook. Want dat is beleden en weg gedaan.
Overspel voor het huwelijk, maar begeren wij als mannen en vrouwen elkaar niet. Ik bedoel je ziet een mooie man of vrouw en je krijgt seksuele gedachte en je bevredigt jezelf, dan is dit toch ook het overtreden van het zevende gebod, dan doe je in principe hetzelfde wat het jongestel heeft gedaan en dat is overspel en begeren wat niet van jou is. Wij zijn toch allemaal zondaren en doen ook dingen die niet kunnen en moet dit ook dan aan de gemeente worden beleden, dan is de gehele kerk zondig want zij voldoet ook niet aan de wet.
Nogmaals bedenk hoe je er mee wilt om gaan en wat je er mee doet als kerkenraad, in onze gemeente word er doel bewust gekozen dit aan het jongestel duidelijk te maken en de gevolgen er van, maar er word ook duidelijk gemaakt dat wij als gemeente naast hen staan, omdat we net zo zondig zijn geweest op die gebieden en ook vergeving hebben ontvangen. Ik kan nog heel veel zeggen en schrijven, maar jij als kerk en gemeente maken het verschil tussen beschadigen of vergeven en loslaten en het jonge echtpaar een thuis te geven in de gemeente waar zij respect en liefde ontvangen en geestelijke zorg, een geestelijk thuis komen is dan zeer gewenst en belangrijk om de wonden te genezen.
Ga je dit ook nog eens publiekelijk dus aan de gemeente vertellen dan is dit ook een grove overtreding die totaal overbodig is en pastoraal gezien een ernstige misplaatsing. Het vertrouwen word diep geschonden, de gemeenschap kan verdeeld raken, mensen worden voor de rest van hun leven beschadigt en hebben heel veel moeite met het vergeven.
Maar laat vooral de liefde van Christus in dit alles de over hand hebben en laat vooral blijken dat je naast hen staat als gemeente.
Wel kun je duidelijk maken aan de gemeente dat wat er is gebeurt in orde is gemaakt met GOD en dat ( de zonde ) is beleden en weg is gedaan, dit natuurlijk met alle voorzichtigheid en onder leiding van de Heilige Geest. De vraag is wel, is of was er sprake van zonde omdat dit gebeurde vlak voor het huwelijk? Was het verlangen er en waren zij zich er diep van bewust in de keuze die zij maakte. Het grote verlangen van ouders is dat de zoon/dochter maagdelijk het huwelijk ingaat en in het huwelijk de ontmaagding plaats vind, maar welk jong stel van tegenwoordig gaan maagdelijk het huwelijk in? Als men zich door zelfbevrediging ook denkbeeldig ontmaagd dan spreek je niet meer van een maagdelijk huwelijk. En hoeveel van deze jongestellen gaan niet meer als maagd het huwelijk in.
Ligt het aan de bruid dat zij in het wit moet trouwen omdat het aan geeft dat zij nog maagd is? Ook dat vind ik achter haald en ook dit lijkt mij een misplaatsing. Je trouwt met elkaar omdat je samen als man en vrouw verder wil in het leven, dan zie ik het probleem niet dat je zwanger bent en trouwt met elkaar, dan voldoe je aan je verplichting, je neemt haar als je bruid je vrouw voor het leven.
Voor mij is vergeving aan elkaar zeer belangrijk als dit nodig is, het vertrouwen moet er zijn bij beide, want het gaat beide aan.
Kijk als je twee jaar samen woont en er vinden dingen plaats die in het huwelijk thuis horen, dan vind ik dit niet kunnen,maar moet dit alles beleden worden en vervolgens jonge mensen in hun vertrouwen beschadigt worden? Samen wonen doen we niet als kerkelijk mensen en we willen ons houden aan wat de bijbel ons leert en onderwijst. Maar als er omstandigheden zijn die het niet mogelijk maken, financieel of huisvesting enz, we kennen de bedoelingen niet en de dilema's niet waaruit gekozen moest worden.
Dat zij denkbeeldig moeten trouwen, lijkt mij meer dan logisch, en ja dan spreek je over zonde en van het zevende gebod.
Nogmaals laat de kerkenraad,diakenen,oudsten , en pastoraal zich bedenken wat voor een gevolgen het zou kunnen hebben als het ook nog eens publiekelijk word gemaakt voor dit jongestel, daar zou ik mij druk om maken en niet zozeer het overspel of wat dan ook. Want dat is beleden en weg gedaan.
Overspel voor het huwelijk, maar begeren wij als mannen en vrouwen elkaar niet. Ik bedoel je ziet een mooie man of vrouw en je krijgt seksuele gedachte en je bevredigt jezelf, dan is dit toch ook het overtreden van het zevende gebod, dan doe je in principe hetzelfde wat het jongestel heeft gedaan en dat is overspel en begeren wat niet van jou is. Wij zijn toch allemaal zondaren en doen ook dingen die niet kunnen en moet dit ook dan aan de gemeente worden beleden, dan is de gehele kerk zondig want zij voldoet ook niet aan de wet.
Nogmaals bedenk hoe je er mee wilt om gaan en wat je er mee doet als kerkenraad, in onze gemeente word er doel bewust gekozen dit aan het jongestel duidelijk te maken en de gevolgen er van, maar er word ook duidelijk gemaakt dat wij als gemeente naast hen staan, omdat we net zo zondig zijn geweest op die gebieden en ook vergeving hebben ontvangen. Ik kan nog heel veel zeggen en schrijven, maar jij als kerk en gemeente maken het verschil tussen beschadigen of vergeven en loslaten en het jonge echtpaar een thuis te geven in de gemeente waar zij respect en liefde ontvangen en geestelijke zorg, een geestelijk thuis komen is dan zeer gewenst en belangrijk om de wonden te genezen.
dorual1
16-05-2017
/ 21:00
@ereunao
Misschien schrik je wat terug van mijn stevige reactie, maar ik heb hiervoor gekozen omdat ik juist oprecht geschokt was van de stellige en stekelijke posities die je ingenomen hebt. Ik heb geprobeerd die wat van kanttekeningen te voorzien. Jij bent degene die in je vraag en in je forumtopic grote woorden gebruikt als je kerkenraden die de kerkelijke tucht maatregelen nemen zoals die al eeuwen lang in de nederlandse reformatorische kerken zijn genomen omschrijft als huichelaars, hun beleid schandelijk noemt en overtreding tegen het derde gebod. Ik heb geprobeerd dat in mijn voorgaande bijdragen te weerleggen. Daarbij besef ik dat er nogal eens pastorale brokken gemaakt worden bij dit gevoelige onderwerp. Maar ik heb aangetoond dat je het vooruitgrijpen op het huwelijk wel degelijk als zonde tegen het zevende gebod kan worden aangemerkt en zelfs dat ik het begrijpelijk vind dat hier in een bredere betekenis de woorden echtbreuk, overspel en hoererij mee worden geassocieerd.
Ook heb ik een en andermaal uitgelegd dat openbare zonden in welke vorm dan ook in het openbaar moeten worden beleden (hier verschil ik dus duidelijk van mening met ErikJan64) Hierbij gaat het niet aan om de overtreders te straffen, maar om de heiligheid van de instellingen des Heeren te bewaren.
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat je de ernst van de zonde niet inziet als je ervoor pleit dat als een stelletje dat deze daad heeft begaan, de consequenties aanvaardt (wat is dat? is het voldoende als ze hun verantwoordelijkheid niet ontlopen?) dat er dan niets aan de hand zou zijn! Bij schuldbelijdenis wordt niets opgeblazen, maar wordt juist de weg geopend om met een schone lei toch verder te mogen gaan. Er wordt hier een compleet verkeerd beeld geschapen van wat schuldbelijdenis werkelijk betekent en hoe belangrijk dat is in het proces van vergeving.
Tenslotte in dit verband is een citaat van Johannes 8:1-11 totaal niet op zijn plaats omdat het daar over rechtvaardigen in zichzelf gaat die de Heere Jezus willen verzoeken. Dit is een verdacht maken van veel integer opererende ambtsdragers die een proces van begeleiding van dergelijke jonge stelletjes niet anders dan met mededogen en pijn vanwege de gebrokenheid van onze levens ingaan.
We mogen en moeten in de bres staan voor jonge mensen die gemangeld worden door ambtsdragers die meer heersen dan leiding geven, maar daarmee mogen we niet naar de andere kant doorslaan. Dat mag zo niet en dat hoort zo niet te gebeuren. Daar wind ik mij over op. Omdat de eer en de heerlijkheid van de Heere ermee gemoeid is.
Misschien schrik je wat terug van mijn stevige reactie, maar ik heb hiervoor gekozen omdat ik juist oprecht geschokt was van de stellige en stekelijke posities die je ingenomen hebt. Ik heb geprobeerd die wat van kanttekeningen te voorzien. Jij bent degene die in je vraag en in je forumtopic grote woorden gebruikt als je kerkenraden die de kerkelijke tucht maatregelen nemen zoals die al eeuwen lang in de nederlandse reformatorische kerken zijn genomen omschrijft als huichelaars, hun beleid schandelijk noemt en overtreding tegen het derde gebod. Ik heb geprobeerd dat in mijn voorgaande bijdragen te weerleggen. Daarbij besef ik dat er nogal eens pastorale brokken gemaakt worden bij dit gevoelige onderwerp. Maar ik heb aangetoond dat je het vooruitgrijpen op het huwelijk wel degelijk als zonde tegen het zevende gebod kan worden aangemerkt en zelfs dat ik het begrijpelijk vind dat hier in een bredere betekenis de woorden echtbreuk, overspel en hoererij mee worden geassocieerd.
Ook heb ik een en andermaal uitgelegd dat openbare zonden in welke vorm dan ook in het openbaar moeten worden beleden (hier verschil ik dus duidelijk van mening met ErikJan64) Hierbij gaat het niet aan om de overtreders te straffen, maar om de heiligheid van de instellingen des Heeren te bewaren.
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat je de ernst van de zonde niet inziet als je ervoor pleit dat als een stelletje dat deze daad heeft begaan, de consequenties aanvaardt (wat is dat? is het voldoende als ze hun verantwoordelijkheid niet ontlopen?) dat er dan niets aan de hand zou zijn! Bij schuldbelijdenis wordt niets opgeblazen, maar wordt juist de weg geopend om met een schone lei toch verder te mogen gaan. Er wordt hier een compleet verkeerd beeld geschapen van wat schuldbelijdenis werkelijk betekent en hoe belangrijk dat is in het proces van vergeving.
Tenslotte in dit verband is een citaat van Johannes 8:1-11 totaal niet op zijn plaats omdat het daar over rechtvaardigen in zichzelf gaat die de Heere Jezus willen verzoeken. Dit is een verdacht maken van veel integer opererende ambtsdragers die een proces van begeleiding van dergelijke jonge stelletjes niet anders dan met mededogen en pijn vanwege de gebrokenheid van onze levens ingaan.
We mogen en moeten in de bres staan voor jonge mensen die gemangeld worden door ambtsdragers die meer heersen dan leiding geven, maar daarmee mogen we niet naar de andere kant doorslaan. Dat mag zo niet en dat hoort zo niet te gebeuren. Daar wind ik mij over op. Omdat de eer en de heerlijkheid van de Heere ermee gemoeid is.
ereunao
16-05-2017
/ 21:44
dorual 1
Hier begrijp ik je werkelijk niet, ik heb een en andermaal benadrukt dat hier een ernstige vermaning door de kerkenraad zeker op zijn plaats is. Maar ik zie niet in waarom dat bij de aankondiging van het voorgenomen huwelijk voor de gemeente naar buiten gebracht moet worden op de manier zoals ik bij de inleiding vermeld heb. En dat temeer als het over een kerkenraad gaat die in heel haar beleid toont het niet zo nauw te nemen als de heiligheid van de dienst des Heren betreft. Het is werkelijk ongelooflijk wat er hier allemaal mee door kan!
Maar ik ga hier de vuile was van onze gemeente niet buiten hangen, dus daar zwijg ik verder maar over en sluit hiermee mijnerzijds deze discussie af gr:ereunao
Hier begrijp ik je werkelijk niet, ik heb een en andermaal benadrukt dat hier een ernstige vermaning door de kerkenraad zeker op zijn plaats is. Maar ik zie niet in waarom dat bij de aankondiging van het voorgenomen huwelijk voor de gemeente naar buiten gebracht moet worden op de manier zoals ik bij de inleiding vermeld heb. En dat temeer als het over een kerkenraad gaat die in heel haar beleid toont het niet zo nauw te nemen als de heiligheid van de dienst des Heren betreft. Het is werkelijk ongelooflijk wat er hier allemaal mee door kan!
Maar ik ga hier de vuile was van onze gemeente niet buiten hangen, dus daar zwijg ik verder maar over en sluit hiermee mijnerzijds deze discussie af gr:ereunao
dorual1
16-05-2017
/ 22:36
@ereunao
Ik denk dat we gedeeltelijk langs elkaar heen spreken. Mijn excuus daarvoor. Jij bent verontwaardigd over een concrete situatie die ik niet ken. Ik heb aangegeven dat ik begrip heb voor de verontwaardiging omdat ik me er bewust van ben dat over dit onderwerp veel brokken worden gemaakt. Maar je stelt het vraagstuk in algemene termen ter sprake als zou een kerkenraad inzake deze zonde niet over het zevende gebod mogen spreken en als zou de kerkenraad hier niet (in integere en sobere bewoordingen) in het openbaar een melding over mogen of moeten doen. Tegen dit gedeelte van jouw standpunten maak ik ernstig en krachtig bezwaar. Ook ik heb aangegeven dat ik de combinatie van deze mededeling met de huwelijksaankondiging niet gepast vind en zeker niet op de huwelijksdag. Je moet de zonde en de schuldbelijdenis niet vermengen met de na de vergeving opengelegde mogelijkheden tot herstel. Schuldbelijdenis doen is geen straf maar bevrijding!
Ik ervaar vanuit mijn concrete situatie dat ik meer en meer tegenkom dat mensen die zich in leer of leven hebben misdragen maar zeer slecht om kunnen gaan met een integere en gepaste vermaning van de kerkenraad en de daaraan verbonden tuchtmaatregelen. Dan worden ze boos en verlaten ze de kerk. Hoe diep zit het oprechte berouw over de zonde denk ik dan. Dat is de keerzijde en daarom praten we denk ik langs elkaar heen. Misschien is het de moeite waard om een gesprek aan te gaan met je kerkenraad waarin je de vraag, het antwoord en de hierop volgende discussie als voorbereiding voor het gesprek toestuurt. Dan merken ze hoezeer eea je raakt. Want als het zo is als je vermeldt, ben ik het ermee eens dat er wel een het ander op te lossen is. Maar dat kunnen we niet met elkaar hier op refoweb voor elkaar krijgen. Nogmaals excuus als ik je op punten niet goed heb begrepen.
Ik denk dat we gedeeltelijk langs elkaar heen spreken. Mijn excuus daarvoor. Jij bent verontwaardigd over een concrete situatie die ik niet ken. Ik heb aangegeven dat ik begrip heb voor de verontwaardiging omdat ik me er bewust van ben dat over dit onderwerp veel brokken worden gemaakt. Maar je stelt het vraagstuk in algemene termen ter sprake als zou een kerkenraad inzake deze zonde niet over het zevende gebod mogen spreken en als zou de kerkenraad hier niet (in integere en sobere bewoordingen) in het openbaar een melding over mogen of moeten doen. Tegen dit gedeelte van jouw standpunten maak ik ernstig en krachtig bezwaar. Ook ik heb aangegeven dat ik de combinatie van deze mededeling met de huwelijksaankondiging niet gepast vind en zeker niet op de huwelijksdag. Je moet de zonde en de schuldbelijdenis niet vermengen met de na de vergeving opengelegde mogelijkheden tot herstel. Schuldbelijdenis doen is geen straf maar bevrijding!
Ik ervaar vanuit mijn concrete situatie dat ik meer en meer tegenkom dat mensen die zich in leer of leven hebben misdragen maar zeer slecht om kunnen gaan met een integere en gepaste vermaning van de kerkenraad en de daaraan verbonden tuchtmaatregelen. Dan worden ze boos en verlaten ze de kerk. Hoe diep zit het oprechte berouw over de zonde denk ik dan. Dat is de keerzijde en daarom praten we denk ik langs elkaar heen. Misschien is het de moeite waard om een gesprek aan te gaan met je kerkenraad waarin je de vraag, het antwoord en de hierop volgende discussie als voorbereiding voor het gesprek toestuurt. Dan merken ze hoezeer eea je raakt. Want als het zo is als je vermeldt, ben ik het ermee eens dat er wel een het ander op te lossen is. Maar dat kunnen we niet met elkaar hier op refoweb voor elkaar krijgen. Nogmaals excuus als ik je op punten niet goed heb begrepen.
