Vraag
Aan mevrouw Rots. Ik ben een vrouw, zeven jaar getrouwd, en zit met het volgende. Tijdens ons huwelijk kwam ik er achter dat mijn man een drankprobleem had. Uit schaamte heeft hij me dat niet voor die tijd verteld. Het heeft de nodige spanningen in ons huwelijk gegeven. Aangezien mijn man geen hulp wilde en ik me geen raad met de situatie wist heb ik toentertijd zelf een psycholoog gezocht om me staande te houden en ons huwelijk te redden, omdat scheiden geen optie is. Ik werd behandeld en dat heeft er toegeleid dat ik zijn probleem kon los laten en er weer een ontspannen situatie ontstond. Soms bracht ik het punt ter sprake, maar dat monde altijd uit in een discussie of hij veel of weinig dronk. Ik praat er de laatste twee jaar helemaal niet meer over. Toch merk ik dat het me blijft irriteren. Als hij van me houdt, wat hij zegt, waarom kan hij dan niet helemaal breken met de drank? Hoeveel mag je van elkaar verwachten in een huwelijk? Of moet ik zoals nu geduld oefenen, voor hem bidden en hem door mijn levenswandel winnen tot een heilig leven? Voor het oog lijken we heel gelukkig samen, maar onder het oppervlak knaagt er wat bij mij.
Antwoord
Beste mevrouw,
U slaat de spijker op zijn kop: hoeveel mag je van elkaar verwachten in een huwelijk. Dat is het nou precies. En dat is meteen iets heel persoonlijks wanneer het niet meer gaat om ‘een huwelijk’, maar ‘úw huwelijk’! Als u vindt dat u van uw man mag verwachten dat hij stopt met (te veel) drinken en hij doet het niet, heeft ú een probleem. En daaruit ontstaat de irritatie. Misschien vindt uw man wel dat hij van ú mag verwachten dat... vul maar in. Nee, ik praat zijn gedrág niet goed. Maar dat is iets anders.
U heeft een aantal jaren geleden een psycholoog geraadpleegd om te leren omgaan met uw gevoelens en verwachtingen. Kunt u nogmaals een gesprek aanvragen, dan zou ik dat zeker doen. Natuurlijk zijn “bidden” en “uw eigen levenswandel” belangrijke gegevens, maar met “geduld oefenen” alleen verandert er niets. U hébt al twee jaar niets meer over het probleem tegen uw man gezegd, schrijft u. Misschien is er nu wél de noodzaak toe. Of schrijft u hem een brief met al uw gevoelens en verlangens (en de rekening van de psycholoog!). Dat onderhuidse geknaag is een teken dat u actie moet ondernemen. Om het leven voor uzelf opnieuw draaglijk te maken.
Ik wens u alle goeds toe,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Of via google: de Brug in Katwijk. Dit zullen ze ongetwijfeld in uw buurt ook hebben. Toen een bekende vsn min daar hulp kreeg is er pas iets veranderd aan de situatie. Ze leerde oa grenzen stellen. En ook daadwerkelijk iets er mee doen als hij over haar grens heen ging. Ze merkte toen dat ze het zonder dat ze dit wilde zelf in stand hield door wel af te geven op zijn probleem maar steeds maar weer nadat het weer mis ging doorging, zonder consequenties. Ze heeft 10 avonden met lotgenoten bezocht waarbij een thema werd behandeld en ze zag uiteindelijk dat alle partners zo mooi konden praten zonder dat er daadwerkelijk wat veranderde. Na die avonden is er veel positief veranderd, haar partner heeft zelfs toegestemd in behandeling, iets wat ze nooit voor ogen had kunnen houden.
Ik hoop dat je hiernaar op zoek gaat, sterkte!
Probeer niet te verwijten, maar te zeggen: ik denk, ik vind, ik voel, ik wil...
Verslaafde mensen zijn vaak heel knap in het verbergen van hun probleem. Ze kunnen het vaak voor elkaar krijgen, dat jij aan jezelf gaat twijfelen, als je zegt, dat ze gedronken hebben of zoiets. Dus houd vast aan jezelf. Zoek hiervoor ook naar een oplossing samen met hulpverlening.
Sterkte en daadkracht toegewenst.
