Vraag
Mijn zoon is februari jl. overleden door fouten in het ziekenhuis. Hij is acht jaar geleden ziek geworden en het was altijd een strijd van leven op dood. Hij heeft in 2013 een behandeling gehad en toen ging het een tijd heel goed. Hij was zo bijzonder. Spiritueel en wijs. Hij was zoekende en heeft veel gesprekken met onze dominee gehad. Door grote nalatigheid van zijn behandelaar werd hij weer ziek en dit werd pas onderkend toen het te laat was. Zijn lijden en sterven was vreselijk voor mij en zijn broertje. Vandaag is het de sterfdag van zijn vader. Vader en zoon, beiden ben ik kwijt. Ik moet door voor mijn jongste zoon, maar mijn levenslust is weg. Ik kan alleen maar aan zelfmoord denken. Ik weet dat dit niet mag en dat mijn zoon dit niet zou willen, maar nergens heb ik nog plezier in. Mijn zoon heeft zoveel mee moeten maken. Hij was zo dapper en ik heb zoveel van hem geleerd. Hij was zo muzikaal. O ik mis hem zo, hoe kan ik ooit de zin van het leven terugvinden? We hebben gedrieën altijd gehoopt dat we uit deze hel zouden komen, dat we het ergste gehad hadden, maar het allerergste is ons overkomen. Wat moet ik, waar kan ik troost vinden? In totale wanhoop schrijf ik dit.
Antwoord
Beste vragenstelster,
In uw vraag geeft u weer de langdurige ziekte en het zo kort geleden ontvallen van uw dierbare zoon; daarbij was het ook de dag waarop u de vraag instuurde, zoals u zelf weergeeft: de sterfdag van zijn vader. Wat gaat er zo veel in het hart en de gedachten om! Wie zal het kunnen bevatten? Het water tot aan de lippen, misschien in de beleving wel haast over de lippen heen, in totale wanhoop schrijft u dit immers. Het lange ziek zijn van uw zoon zal u ook de nodige energie gekost hebben alsook vragen met zich mee hebben gebracht. In de tijd van ziekte en van het overlijden zal er veel meeleven geweest zijn, maar wat kan het daarna stil worden wanneer ieder weer zijns weegs gaat, maar van binnen wordt het vaak minder stil.
Met alles wat plaats gevonden heeft, met alles wat er in hart en hoofd omgaat, met dat diepe gemis, is het voor te stellen dat het teveel wordt, dat de levenslust wegraakt en u nergens meer plezier in hebt. Daarbij komen ook nog uw gedachten aan zelfmoord. Begrijpelijk dat u vraagt: Hoe kan ik ooit de zin van het leven terug vinden? Wat moet ik, waar kan ik troost vinden? Te midden van de zware stormen en de donkere luchten kan het licht en de zon zo ver weg schijnen. Toch wil ik u onderstaand enkele zaken voorhouden juist ook opdat u voort kunt en ook als moeder voor uw jongste kind er kunt zijn.
In de eerste plaats wil ik u vanuit het Woord enkele zaken noemen. Paulus schrijft aan de Korinthiërs: “Geprezen zij de God en Vader van onze Heere Jezus Christus, de Vader van de barmhartigheden en de God van alle vertroosting.” Hiermee geeft hij onder andere te kennen dat God een ontfermend Vader is en een God is Die steeds weer troost op allerlei wijze. Leg zo dan ook maar al uw zorg en nood, alles wat er in u omgaat bij Hem neer, laat niet af uw hand en oog, op te heffen naar omhoog. Hij, de Onveranderlijke, de eeuwig blijvende, ziet ook vandaag nog neer op hem/haar die op Zijn ontferming wacht. Hoor wat er ook door Jesaja van Hem gezegd wordt: Zoals iemands moeder hem troost, zo zal Ik u troosten. Laat zo deze woorden van betekenis mogen zijn in uw omstandigheden, hoe wil Hij troost schenken, hoe belooft Hij dat! Bij Hem is dus de troost te vinden, te verkrijgen die u zo hard nodig hebt!
Zeker, er zou nog zoveel meer te noemen zijn vanuit het Woord, maar zie in deze enkele teksten hoe God Zich in uw omstandigheden voorstelt, hoe Hij daarin laat zien dat Hij er is en gereed staat tot uw hulp.
In de tweede plaats wil ik u wijzen op hulpverlening. Uw zoon heeft veel gesprekken gehad met de dominee. Ik neem aan dat de pastorale zorg vanuit uw gemeente er nog met zekere regelmaat is, zeker gezien het feit dat uw zoon nog maar kort geleden u door de dood ontvallen is. Het is goed om wat u schrijft ook met de predikant of ouderling te delen, dat er zo ook het gebed met u is en u met elkaar ook uw nood bij God kunt brengen.
Hierbij lijkt mij verdere hulpverlening voor u noodzakelijk; u zou dit eens met uw huisarts kunnen overleggen en eventueel een verwijzing vragen voor christelijke hulpverlening, waar ook rouwverwerking en zingevingsvragen aan de orde kunnen komen.
Ik wens u Gods barmhartigheid en vertroosting toe in de zware weg die u (en uw jongste zoon) heeft te gaan.
Ds. P. C. van Keulen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P.C. van Keulen
- Geboortedatum:17-06-1956
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Bodegraven
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
U hebt een moeilijke en zware tijd achter de rug en nog steeds. Van harte mijn medeleven met u en uw zoontje. Hopelijk hebt u mensen in uw omgeving waar u terechtkunt met uw moeilijkheden. Ik adviseer u zoals de ds al adviseerde om ook hulp te zoeken in uw rouwverwerkingsproces. Doe uzelf geen kwaad! Er zijn geen diepten te diep of God kan erbij. Heel veel sterkte in deze moeilijke weg!
Een meelevende groet,
Johan
Pas kreeg ik een preektip: preek van ds GWS Mulder (gergem) over psalm 65: de Heere hoort! Ik had een derde operatie ondergaan welke uiteindelijk ook mislukt is, net als de eerdere 2. Ik was bang dat ik m'n eigen weg gegaan was, dat dit niet Gods weg was. Ik was radeloos. Door deze preek kreeg ik rust, de Heere hóórt! De Heere weet van alle omstandigheden, soms onbegrijpelijke wegen zoals die van u. Maar ik hoop dat het u ook wat rust mag geven dat de Heere er vanaf weet! Geef al uw zorgen en vragen aan Hem, de grote Heelmeester! Ook gewonde harten kan Hij vertroosten! En het kan zelfs zó zijn dat het feit dat uw zoon door een medische fout is overleden, dat u dat los kunt laten. Als u mag zien dat het Gods tijd was dat uw zoon overleed kunt u het gevoel van onmacht en boosheid loslaten, dat gun ik u zo! Ik hoop dat u veel over uw man en zoon kunt praten tegen uw zoontje, noem maar voorvallen op: weet je nog dat pa dit eten ook zo lekker vond.....of als uw zoontje aan t spelen is: nu mis je je broer zeker die had anders vast meegespeeld. Benoem het maar, maar zeker ook de mooie momenten! En probeer de nare dingen op te schrijven. Schrijf maar raak.......dan uit zich, dat is goed voor u. Later herleest u het en ziet u uiteindelijk dat u er al wat anders instaat. U leert dit allemaal in de hulpverlening, meldt u zich hiervoor aan!
En een heel practisch punt: ik weet niet of u zich financieel kunt redden. Neem iemand in de arm om een schadevergoeding te regelen. Doe dit niet zelf, dit brengt u nog meer in een negatieve spiraal, u hoeft niet het uiterste te vragen, het valt ook totaal niet met geld te vergoeden! Maar iets meer financiële ruimte zodat u ook niet dáár nog zorgen over hoeft te hebben mag zeker. Wellicht is iemand hier al mee bezig, anders is dit een tip. Ik wens u Gods nabijheid toe!
Ik hoop zo dat u dit verdriet met uw zoontje kan delen. Neem tijd om te rouwen en te klagen. Er is een bloedband doorgesneden en dat doet zo'n pijn. De Heere weet hiervan. In deze dagen gedenken wij Zijn kruisdood. Wat moet er door Maria, Zijn moeder, heengegaan zijn toen zij haar zoon zo zag lijden?
Ik wens u de vertroostende nabijheid van Hem, die de weduwen een bijzondere plaats geeft.
Ik wil je vermanen een strijder te zijn; laat je geest boven je ziel (je gevoel) staan. Je mag verdrietig zijn en rouwen maar mag daarin niet ten onder gaan. Sla elke aanval van Satan, die met slechte gedachten komt, af.
Gedachte Elke gedachte die geen hoop, geloof
2 Kor 10 vers 5: "zodat wij de redeneringen en elke schans, die opgeworpen wordt tegen de kennis van God, slechten, elk bedenksel als krijgsgevangene brengen onder de gehoorzaamheid aan Christus".
Bouw je op met Gods woord.
1 Kor 10 vers 13: " Gij hebt geen bovenmenselijke verzoeking te doorstaan. En God is getrouw, die niet zal gedogen, dat gij boven vermogen verzocht wordt, want Hij zal met de verzoeking ook voor de uitkomst zorgen, zodat gij ertegen bestand zijt".
Ik wil aan je denken en voor je bidden dat je kracht krijgt om het te dragen én je een goede moeder te zijn voor je zoontje.
Jacqueline E. van der Waals scheef op haar ziekbed (waar zij aan kwam te overlijden op 53 jarige leeftijd):
1 Wat de toekomst brengen moge,
mij geleidt des Heren hand;
moedig sla ik dus de ogen
naar het onbekende land.
Leer mij volgen zonder vragen;
Vader, wat Gij doet is goed!
Leer mij slechts het heden dragen
met een rustig kalme moed!
2 Heer,ik wil uw liefde loven,
al begrijpt mijn ziel U niet.
Zalig hij, die durft geloven,
ook wanneer het oog niet ziet.
Schijnen mij uw wegen duister,
zie, ik vraag U niet: waarom?
Eenmaal zie ik al uw luister,
als ik in uw hemel kom!
3 Laat mij niet mijn lot beslissen:
zo ik mocht, ik durfde niet.
Ach, hoe zou ik mij vergissen,
als Gij mij de keuze liet!
Wil mij als een kind behand'len,
dat alleen de weg niet vindt:
neem mijn hand in uwe handen
en geleid mij als een kind.
4 Waar de weg mij brenge moge,
aan des Vaders trouwe hand
loop ik met gesloten ogen
naar het onbekende land.
