Vraag
Zelf ben ik eind twintig en single. Over dat laatste gaat mijn vraag. In mijn gemeente heb ik het gevoel niet meer mee te tellen. Bijna alles lijkt te staan in het teken van het gezin. Zoveel aandacht gaat uit stelletjes, pasgetrouwden, opvoeding van de kinderen etc. In preken worden zeer vaak ouders aangesproken en jonge stellen. Met Kerst en andere feestdagen hetzelfde. Als je je niet alleen voelt in de kerk ga je het dan zeker voelen. Op alle manieren wordt het gezin centraal gesteld. Als ik de Bijbel lees en andere boeken over de vroege kerk, zijn de leden juist allemaal individuen die een ‘nieuwe’ familie in de gemeente vinden. Nu mijn vraag: hoe kan ik hier het beste mee omgaan, zodat ik niet ‘speciaal’ ben omdat ik alleen ben, maar me ook geen tweederangs lid voel omdat ik geen gezin heb.
Antwoord
Beste vriendin,
Moeilijk is dat. Het gevoel te hebben niet mee te tellen. Je wordt ouder, anderen trouwen en jij niet. Ik lees niet wat dit met je doet. Maar wel dat je het vooral moeilijk vindt dat in de gemeente vooral de aandacht uitgaat naar stelletjes en dat daarin het gezin centraal wordt gesteld. Je hebt het gevoel buiten de boot te vallen. Of er maar wat bij te hangen. En als je je nog niet alleen voelt, gaat dat zeker komen... Eigenlijk neem je het de gemeente kwalijk dat daarin het gezin wordt gesteld. Tegelijk schrijf je er over dat de leden in de gemeente toch ook een familie vormen.
Het is een Bijbelse orde dat een man vader en moeder verlaat en samen met zijn vrouw een nieuwe eenheid vormt (Ef. 5:31). God heeft man en vrouw geschapen. Hij heeft het huwelijk ingesteld. En wil man en vrouw in die weg ook zegenen. Maar wat als je (nog) niet tot een huwelijk gekomen bent? Tel je dan niet mee? Je zal dat zelf niet willen bevestigen. Het is inderdaad niet nodig je een tweederangs lid te voelen omdat je geen gezin hebt. Tegelijk hoef je inderdaad ook niet ‘speciaal’ (of misschien wel zielig) gevonden te worden omdat je alleen bent. Al kan het wel een (groot of minder groot) kruis zijn: waarom komen anderen wel tot een huwelijk maar ik niet?
Je maakt deel uit van een gemeente. De gemeente als huisgezin van God. De gemeente wordt ook wel vergeleken met een lichaam (1 Kor. 12:12): alle lichaamsdelen zijn nodig. Zo zijn ook allerlei verschillende gemeenteleden nodig en welkom in het gezin van de gemeente. De vraag is wel of wij de gemeente zo ervaren? Functioneert de gemeente ook als ‘huisgezin’? Is er omzien naar elkaar? Weten we elkaar te vinden bij zorgen of moeiten? Zeker als de gemeente groter is, kennen de gemeenteleden elkaar minder, of nauwelijks. Zelf maak ik deel uit van een heel grote gemeente. Je zou zomaar ondersneeuwen en je verloren voelen in de massa. Hoe de situatie ook is bij jou: dat is niet nodig. Ook dat is mijn ervaring. Maar hoe dan?
Natuurlijk kan je zeggen dat predikant/kerkenraad oog moet hebben voor een ieder in de gemeente. Voor een ieder met eigen zorgen, ook de moeite van het single-zijn en het gevoel hebben alleen te zijn. Dat is ook nodig. Maar de sleutel ligt vooral bij jezelf. Ik vind de laatste zin uit je vraag erg mooi: dat getuigt van realisme. Waarom denk ik dat de sleutel bij jezelf ligt? Een paar gedachten:
-Maak het bespreekbaar bij je wijkouderling, of predikant. Ik verwacht dat er zeker begrip zal zijn voor je situatie. Zo’n gesprek kan je helpen je weg te vinden.
-Bezoek je de Bijbelkring o.i.d.? Zorg dat je aanwezig bent: niet alleen om het Woord, maar ook om contacten met anderen te kunnen onderhouden.
-Zet je je in voor de gemeente? Zijn er mogelijkheden voor vrijwilligerstaken? Iets dat bij je past? Ik denk aan Paulus, die ook single was: zonder gezin was hij van groot nut voor de uitbreiding van het Koninkrijk van God!
Natuurlijk speelt hierin je karakter ook een rol. Wees ervan bewust wie je bent. Jij hoeft niet te worden als een ander. Jij mag zijn wie je bent. Maar ga wel je weg in afhankelijkheid van de Heere. Hij wil onze weg leiden. Al is Zijn weg vaak niet te begrijpen. Aan Zijn hand gaat het goed. Gods zegen toegewenst voor jezelf en voor de gemeente waar je toe behoort.
Met hartelijke groet,
Kand. J. A. Mol
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J.A. Mol
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Zelf ben ik wel actief in het verenigingsleven, ben leidinggevende van een jongerenvereniging en bij een andere vereniging ben ik bestuurslid.
Als er ziekte is in gezinnen dan kook ik 1 of 2 x per week, ik vraag even wanneer 't het beste uitkomt en breng dan een ovenschotel. Of ik doe wat boodschappen voor ze, haal de kinderen op om bij mij te eten etc.
Ik merk dat ik echt midden in de gemeente sta, als ik zelf ziek ben dan krijg ik ook van alle kanten hulp.
Weet je, als je zelf geeft dan is dat voor de ander fijn, maar t geeft ook jezelf een gevoel van erbij horen, het geeft je ook echt een goed gevoel.
En ik denk als je jezelf meer mag geven dat dan de rest wegvalt, je hoort echt niet meer of de ds ook voor de alleenstaanden bidt. Omdat je ook de problemen in de gezinnen gaat zien als je er vaker komt, en merkt dat ze het gebed zo nodig hebben. En sterker, je gaat ook zelf voor hen bidden, voor de jongeren in de gemeente!
Als je voor de ander klaar staat dan komen ze ook graag bij jou! Ook kinderen en jongeren, ze komen praten over hun problemen omdat ze voelen dat je tijd en aandacht hebt voor ze. En als ze blijven eten dan bid je voor hen, voor de problemen die er zijn verteld. En heel soms ben je een brug naar ouders die door de drukte in het gezin niet altijd alles gezien en gemerkt hebben.
Wat ben ik op dreef....sorry het is een lange reactie geworden. Maar ik zou zo graag willen laten zien hoe gezegend je bent als je alleen bent! Het is toch heerlijk dat je alles voor een ander kan doen, alles mét ze kan doen, en bovenal voor hen mag bidden, zónder dat je verantwoordelijk voor een gezin bent! Als ik vroeg naar bed wil kan dat, als ik een dag weg wil kan dat, als ik 2 dagen geen groente wil eten kan dat, of juiste als ik 7 dagen groente wil eten....niemand die tegen me zegt: ik wil patat....., waar ga je nu weer naar toe? Je kookt wel voor een ander maar wij krijgen een boterham......niets geen commentaar, heerlijk! En bovendien, maar dat is nog wel het allerbelangrijkste: als ik de Bijbel wil onderzoeken dan kan dat, ik vind het heerlijk om s avonds een preek te luisteren, niemand die me hierin stoort. Kortom: ik voel me écht een gezegend mens! Dat wens ik de vragensteller ook van harte toe!
Ik ervaar dat het in gebed het vaak om de gezinnen gaat. Op de bijbelstudie gaat het ook over het getrouwde leven.
Inlevingsvermogen in het vrijgezellen bestaan en de moeiten die daar bij komen lijkt er niet te zijn of wordt niet besproken. De voordelen worden graag benadrukt mocht het aan de orde komen.
Bij ons in de gemeente kwam dit onderwerp enige jaren geleden ook naar voren.
Er is toen een "project" uitgevoerd met aandacht voor singles in de prediking, in de bijbelkringen en op gemeentevergaderingen.
Was zeer vruchtbaar!
Er is toen veel gebruik gemaakt van
"Single in de kerk" / Aukelien van Abbema.
https://www.arkmedia.nl/abbema-aukelien-van/single-in-de-kerk.html
en
Water Is Thicker than Blood
An Augustinian Theology of Marriage and Singleness
Jana Marguerite Bennett
https://global.oup.com/academic/product/water-is-thicker-than-blood-9780195315431?cc=nl&lang=en&
en dan bedoel ik deze zin: Jammer, want juist zij kunnen zoveel meer betekenen voor een kerkelijke gemeente dan al die drukbezette getrouwde leden ;-)
Ik krijg door dergelijke uitspraken het idee dat getrouwde mensen het altijd druk hebben en vrijgezellen nooit wat te doen hebben. (lekker zwart wit)
Maar dat is volgens mij een denkfout. Ik heb dan weliswaar (helaas) geen partner en kinderen die ik tijd mag geven maar wel een baan van 40 uur, een huishouden, taken binnen de kerk enzovoort enzovoort.
Ik ontrek me niet aan gemeente (heb wel gehoord dat ik erg meelevend ben) toch herken ik me in de vraag.
Het zal per gemeente sterk verschillen (in de stad bijvoorbeeld meer (oog voor) singles, op het platteland minder). Maar je hoeft geen "anti-single kerk" te zijn, om een bepaalde groep leden ongemerkt uit het oog te verliezen. Er wordt met doopdiensten regelmatig gebeden voor kinderloze echtparen, maar niet vaak voor singles. Sommige dominees hebben de gewoonte om mensen van middelbare leeftijd aan te spreken als "vaders" of "moeders" (dat is dan een categorie naast "kinderen", "jongeren" en "ouden van dagen" ofzo). Soms worden er activiteiten georganiseerd die vooral geschikt zijn voor gezinnen. Soms wordt er wekelijks gebeden voor alle psychisch zieken, gehandicapten, alleenstaanden en alleengaanden...
nog een aardig citaat:
Lees ook wat Kathy Keller, de vrouw van Tim Keller, zei tijdens een conferentie in Berlijn over single vrouwen: [i] “Singles are the canaries of the mind. Waarin de kanaries de waarschuwers van de mijnwerkers zijn: gaat de kanarie dood, dan moet je wegwezen. Singles zijn het hart van de stad, zij hebben het netwerk, zij brengen de nieuwe mensen mee. Als de singles uit de kerk verdwijnen moet je opnieuw beginnen.” [i]
,,Soms worden er activiteiten georganiseerd die vooral geschikt zijn voor gezinnen. Soms wordt er wekelijks gebeden voor alle psychisch zieken, gehandicapten, alleenstaanden en alleengaanden...''
Jaaaa, ja. Op die fiets.
Wat zei Paulus ook alweer over ongehuwd blijven?
Paulus zei inderdaad wel wat over het ongehuwd zijn maar zei er ook bij dat hij het voor zichzelf beter vond om alleen te blijven maar dat hij dit niet voor anderen kon zeggen. Je kunt daar natuurlijk wel over nadenken.
Er wordt ook wel gezegd dat het huwelijk één van de laatst overgebleven paradijsbloemen is. Ik denk dat ongehuwd zijn een gevolg van de zondeval kan zijn net als een slecht huwelijk verslavingen etc etc.
Het is wel heel makkelijk om te zeggen dat Paulus het beter vond om ongehuwd te blijven, zeker als je dat zegt als gehuwde. Nu weet ik niet of jij dat bent anders vind ik het wel wat schijnheilig.
Dat argument helpt net zo min als zeggen: "o maar getrouwd zijn is ook niet alles hoor" Nee natuurlijk niet maar zo krijg je echt te pijn van het alleen zijn niet weg. Of ... als ongehuwde heb je tenminste tijd voor alles... lekker makkelijk. Eens met Roel hierin.
Iedereen moet naar zichzelf kijken... zowel ongehuwd als gehuwd en het niet beter denken te weten en met te makkleijke antwoorden komen. En dat zeg ik als iemand die lang alleen is geweest maar nu -gelukkig- getrouwd is en dat is toch echt een zegen en voor mij beter dan alleen zijn.
Ja, mijn reactie is niet helemaal duidelijk denk ik.
Het gaat mij om de verdeling: gezinnen enerzijds, en 'de rest' anderzijds.
Tegen zo'n strikte verdeling verzet ik me. Ik vind het teveel in hokjes gedacht.
Wat jij over het onderwerp zegt is jouw persoonlijke mening en dat geef je ook duidelijk aan. Dat laat ik dus verder bij jou.
Nadat er tijdens een doopdienst een (in mijn ogen) wat ongelukkige opmerking was geplaatst richting ongewenst kinderlozen door de predikant, heb ik geprobeerd het gesprek met hem aan te gaan, maar helaas heeft hij nooit op mijn mail gereageerd. Dat gaf mij de bevestiging dat veel mensen niet weten hoe ze om moeten gaan met singles... Nou, we zijn ook gewoon mensen hoor, met wie je normaal kunt praten :)
Zulke ervaringen weerhouden mij ervan om naar doop- en opdraagdiensten te gaan of diensten op moederdag.
Ondanks het verdriet wat ik er van heb, word ik wel enorm opgebouwd door de reactie van Lekkerbek! Zo mooi hoe hij/zij het single-zijn ervaart en aanvaart. Vind ik echt een bemoedigend voorbeeld en ik hoop dat ik ook zo in het leven kan/mag gaan staan. Om, zoals Paulus het noemt, het ongetrouwd zijn als een gave te zien (net als het huwelijk overigens) die aan weinigen is toebedeeld. Al kan het voor beide kanten kan ook zeker een opgave zijn. Maar ik wil echt proberen om de eventuele extra tijd die ik zou hebben (omdat getrouwde mensen zoooo druk zijn en singles alle tijd hebben hahaha, dus...) goed te besteden en zoveel mogelijk met God door te brengen en Hem en mijn naasten te dienen. Want ongewenst single en kinderloos of niet: we zijn allemaal vaders en moeders voor deze wereld in nood!
