Echtparen samen aan Heilig Avondmaal

Bij ons in de kerk, Ger. Gem., gaan heel veel echtparen -soms met volwassen kinderen- gelijk aan het Heilig Avondmaal. mijn vrouw en ik gaan ook beide, maar nooit gelijk, omdat we strijd en vrijmoedigheid moeten krijgen. Vanwaar die gezamenlijke gang? Het lijkt me wel  mooi om samen aan de tafel des Heeren te gaan, alleen vind ik het op deze manier zo zakelijk. Zo van: nu gaan we.

De gang naar het Heilig Avondmaal (HA) is voor velen een tere zaak. Zeker als het de eerste keer betreft, maar ook daarna kan de verhouding tussen God en je ziel zo onder strijd komen te liggen. Juist omdat de Heere weet hoe zwak van moed en klein van krachten zijn kinderen vaak zijn heeft Hij in Zijn grondeloze lankmoedigheid  en zijn onmetelijke wijsheid het sacrament van de versterking van het aangevochten geloof ingesteld. De Heere vraagt van ons dan ook geen verzekerd geloof, maar wat Hij in de tekenen van brood en wijn aan de Zijnen toezegt is zeker  (Zondag 28 vr. 75: zo zekerlijk (2x!)). Niet de gelovige is gewis, maar de belofte Gods is gewis!

In onze kerkelijke traditie is er voorafgaand aan de bediening van het HA een week van voorbereiding in gebruik. Deze week van voorbereiding is ingesteld om vorm te geven aan het zelfonderzoek waar de apostel Paulus in de Korinthebrief op wijst. Dit zelfonderzoek heeft, zoals het formulier zegt, niet tot doel om verslagen harten kleinmoedig te maken. Maar: een ieder beproeve  zichzelf en -na gedaan zelfonderzoek, waarin de schuldverslagen ziel de rommel in zijn leven heeft beleden en opgeruimd en als het ware weer in de dienst des Heeren heeft bijgetekend- ete en drinke alzo... Het kan zijn dat dit zelfonderzoek vanwege niet tijdig op te lossen zaken ertoe leidt dat men niet aan kan gaan, maar de gewone gang is, als die hartelijke keuze voor de dienst des Heeren in je leven eenmaal gevallen is, dat die keus telkens weer wordt vernieuwd en bevestigd. Gods volk heeft daarom een geregelde gang naar het Avondmaal nodig. Dan wel, dan niet gaan is niet naar Gods bevel (doet dit, zo dikwijls als gij die zult drinken, tot Mijn gedachtenis) en dat is tot schade van je ziel - zoals overigens ook een onvoorbereide en een oppervlakkige gang naar het HA tot schade van je ziel is.

Nu de vraag. Wat is het een zegen als er in een gezin meerdere mensen aan mogen gaan. Zeker in grote gemeenten, waar meerdere tafels na elkaar moeten worden gehouden zal het kunnen voorkomen dat leden uit hetzelfde gezin niet beiden aan dezelfde tafel (kunnen) zitten. Dat is niet meer of minder van waarde als dat wel het geval is. Wij gedenken aan het HA de Heere Jezus Christus en Zijn Werk (Ik voor u...) en wij oefenen gemeenschap met allen die het HA mee mogen gebruiken. Met diegenen die aan de eerste tafel deelnemen en ook met diegene die aan de derde tafel aangaan (als er bijvoorbeeld drie tafels zijn). Het is een gezegende bijkomstigheid -maar geen verplichting-- als leden van hetzelfde gezin aan dezelfde tafel of zelfs naast elkaar aan de tafel zitten. In de meeste gevallen is dat zelfs ordelijk. Als bijvoorbeeld aan de eerste tafel vader gaat voor de kinderen langs en langs andere gemeenteleden die geen vrijmoedigheid hebben; vader komt terug na de eerste tafel en bij de tweede tafel gaat moeder dezelfde gang... waarom dan niet ordelijk samen tegelijkertijd uit de bank en naar voren? Moet het op dat moment nog van uw gemoedsgesteldheid afhangen?

Dit deel van uw vraag baart mij enige zorgen. U schrijft: wij hebben strijd en moeten vrijmoedigheid krijgen. Oefen u erin om die vrijmoedigheid reeds in de week van voorbereiding te krijgen. Ik weet dat de Heere in bijzondere gevallen in de kerk op het moment van de nodiging krachtig kan overkomen en dat er dan een bijzondere ‘trekking’ mag worden ervaren, maar we moeten het niet op onze gemoedsgesteldheid laten aankomen. In dit verband denk ik toch (zonder u aan te vallen of het u moeilijk te maken) aan wat de apostel Jacobus schrijft (Jac. 1:5-6): “En indien iemand van u wijsheid ontbreekt, dat hij ze van God begere, Die een iegelijk mildelijk geeft, en niet verwijt; en zij zal hem gegeven worden. Maar dat hij ze begere in geloof, niet twijfelende; want die twijfelt, is een baar der zee gelijk, die van den wind gedreven en opgeworpen en nedergeworpen wordt.” Ons gevoel en onze (on)zekerheid zijn een wankele basis. Maar Gods belofte is zeker. De kinderen Israels, die getroffen werden door de vurige slangen konden niet geholpen worden door de sterkte van zichzelf, want die was aan het vergaan. Er bleef maar een weg over: zien op de verhoogde slang. 

U hebt er wat moeite mee om nuchter, zakelijk en ordelijk op te staan en aan te gaan. Ik wil u graag oproepen om de Heere juist om vrijmoedigheid te bidden dat u op zo’n ordelijke, rustige manier zult mogen aangaan. Dan bent u minder met uzelf bezig en zult u meer en meer uw aandacht kunnen richten op datgene wat in het HA wordt getoond en verzegeld. Pas dan wordt het echt mogelijk om de dood des Heeren te gedenken. Dan zult u ook gemakkelijker tegelijkertijd met uw vrouw kunnen aangaan, maar nogmaals, dat is een gezegende omstandigheid, maar het gezamenlijk aangaan als zodanig hoeft voor uzelf en/of uw vrouw niet tot een grotere zegen te leiden.

J. P. van den Brink, Eindhoven

Dit artikel is beantwoord door

J.P. van den Brink

• Geboortedatum:
  10-06-1960
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Eindhoven
• Status:
  Inactief

80 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven