Vraag
Aan een Ger. Gem.-dominee. Het is lastig om mijn vraag te verwoorden, maar ik ga mijn best doen. Ik ben een 18-jarig meisje dat in de Ger. Gem. is opgevoed. De afgelopen paar jaar zijn voor mij best pittig geweest. Het is normaal om je als tienermeisje weleens onzeker te voelen, maar bij mij was het heel extreem. Ik ben een tijd lang onder behandeling bij een psycholoog geweest, omdat ik een mentale aandoening had waardoor ik geobsedeerd was door mijn uiterlijk. Toen mocht ik God leren kennen en voor een tijd vond ik in Hem vreugde en zag ik mijzelf als Zijn kind in plaats van als een onzeker meisje.
Enkele maanden later werd dat weer minder. Mijn geloof is niet weg, maar soms raak ik het kwijt en dan komen al die gevoelens weer boven. Ik zie alleen maar wat er niet perfect is aan mijzelf. Hier heb ik het heel moeilijk mee, omdat het ervoor zorgt dat ik minder aandacht en energie heb voor andere zaken, zoals mijn geloof, mijn studie en mijn sociale contacten. Het is moeilijk om er met anderen over te praten, omdat eigenlijk niemand begrijpt waarom ik mezelf niet mooi vind. Daarnaast is het een gevoelig onderwerp, waar je niet zomaar over begint.
Ook weet ik dat het niet Bijbels is om zo over jezelf te denken. God zag dat het goed was... wie ben ik dan om te zeggen dat het niet goed is? Bovendien staat er op verschillende plekken in de Bijbel dat een vrouw haar schoonheid niet in het uiterlijke moet zoeken. Daardoor voel ik me schuldig, want ik weet dat ijdelheid een zonde is, maar het zit zo diep geworteld. Even voor de duidelijkheid: er is uiterlijk gezien niks mis met mij. Ik heb geen overgewicht of zoiets, maar ik focus me gewoon heel erg op de kleine imperfecties. Voor mij is het niet genoeg om met mijn verstand te 'weten' dat ik er heel normaal uitzie. Dat zit ook een beetje in mijn karakter.
Ik doe graag dingen goed en vind het moeilijk om kritiek te krijgen op allerlei gebied. Mensen denken vaak dat alles voor mij makkelijk is, omdat ik een goed stel hersens en een fijne familie heb. Ik heb geen reden tot klagen, maar ik kan het niet helpen dat ik me soms toch zwaar ongelukkig voel. Ik merk dat het beter met mij gaat als ik dicht bij de Heere leef, maar het gaat zo vaak mis. Hoe kan ik leren om in de spiegel te kijken en tegen mezelf te kunnen zeggen: “Je mag er zijn”? Of is dit gewoon iets waar ik mee moet leren leven?
Antwoord
Fijn dat je met jouw vragen komt. Moet je altijd blijven doen. Hoewel ik het niet gemakkelijk vind om op jouw vraag in te gaan. Waarom niet? Je bent voor mij onbekend. Laten we afspreken dat je altijd contact met me mag opnemen.
Een eerste reactie:
1. Het is goed dat je je eigen tekort beseft. Die is er, zeker naar de Heere toe. Dan is er van onze kant alleen maar schuld. Dat is iets anders dan je tekort beseffen of ontevreden zijn over je uiterlijk e.d.
2. Wat dat laatste betreft, zo mag je niet denken! Waarom niet? Omdat jouw Schepper jou zo buitengewoon mooi gemaakt heeft. Hij heeft het toch niet verkeerd gedaan? Daarom: jij mag er zijn, zoals God jou geschapen heeft. Ik ken je niet maar zeg tegen jou: jij bent mooi omdat je uit Gods hand komt! En jouw Schepper is het waard dat je voor Hem leeft.
3. Ook begrijp ik uit je vraag dat je dit graag wil leven en je wilt je zelf accepteren in het licht van Gods Woord? Je vraagt om een spiegel. Wel, die ligt open voor je: de Bijbel. In die spiegel zijn wij allemaal gelijk voor God: wij zijn niets, arme zondaren. Meer niet en minder ook niet. Gods Geest leert het Johannes de Doper en al Zijn kinderen: “Hij moet wassen en ik minder worden.”
4. Echt, neemt dit van mij aan: voor je zelf zijn deze lessen niet gemakkelijk maar Gods genade leert je het en... het is o zo goed. Zalig niets te zijn in Gods oog. In die weg wordt Jezus Christus alles voor je! En daarover gaat het. En in de dagelijkse omgang met anderen blijft het een vallen en opstaan. Maar in Gods kracht en met Zijn hulp is het toch het rijkste leven dat er is!
5. Naast de middelen/hulpverleners die de Heere geeft, leg je je vooral aan de voeten van Hem, de grote Hulpverlener, neer. Hij weet altijd raad. En als... niemand jou begrijpt (voor jouw gevoel) Hij snapt jou altijd! Zeg: “Heere, ik leg mijn hart bloot voor u. Ik voel me zo slecht naar U toe, omdat ik met alle goede gaven die u aan mij geeft, mezelf niet durf te accepteren. Mag ik mezelf leren accepteren. Vergeeft U Mij mijn zwakte. Om Jezus’ wil.”
6. Dit kost tijd. Gun je zelf die tijd. Deze week ben ik erg bemoedigd door Jes. 44:1-4. Dat werkt de Pinkstergeest. Hij werkt altijd van Boven, vanuit de hemel, naar beneden... ook in jouw hart en leven?
7. En laat me nog eens weten hoe je het maakt.
Pastorale groet,
Ds. D. W. Tuinier
Dit artikel is beantwoord door
Ds. D.W. Tuinier
- Geboortedatum:28-04-1964
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Kampen
- Status:Inactief
