Vraag
Onze zoon (19) houdt zich niet (altijd) aan de regel die wij hebben voor het tijdstip van thuiskomen op zaterdagavond. We merken dat dit in andere gezinnen ook voorkomt, maar dat ouders dat dan 'onder protest gedogen' omdat je er toch niets aan zou kunnen doen. Ik heb voor mezelf veel moeite om dit te accepteren en overweeg hem voor de keuze te stellen: of hij houdt zich aan deze regel óf (als hij dit niet doet) hij gaat het huis uit. Deze gedachte alleen al doet pijn, en ook het risico dat je daarmee je kind kwijt raakt is er natuurlijk. Daarmee hebben dan uiteindelijk niets gewonnen en lijken we dus geen andere keuze te hebben dan toch ook maar onder protest te gedogen. De vraag is: kun/mag je als ouders je kind van 19 voor die keuze stellen?
Antwoord
Beste ouder, uw vraag zal voor veel ouders herkenbaar zijn. Wij ontvangen onze kinderen uit de hand van de HEERE om hen een huis te bieden waar Zijn liefde woont en hen te onderwijzen in Zijn wegen. Psalm 133 -bij elkaar wonen in de liefde- en Psalm 78 -de daden van de HEERE te vertellen en de wet van de HEERE te leren onderhouden- zijn als twee brandpunten waar de christelijke opvoeding om draait. Die horen dus beide dichtbij elkaar gehouden te worden. Denk er maar aan hoe de Heere Jezus de wet en de profeten heeft samengevat in het dubbele liefdegebod (Mat. 22) en hoe Hij tegen Zijn discipelen zegt: dit gebied Ik u, opdat gij elkander liefhebt (Joh. 15).
Laat het één niet op spanning komen met het ander. Wees duidelijk en krachtig in het (onder)wijzen van Gods weg en Zijn geboden. Leg uw kind uit dat uw regel over het tijdstip van thuiskomen te maken heeft met uw liefde tot de Heere om de rustdag te heiligen naar Zijn gebod.
Bewaar daarbij het gebod bij de liefde en voorkom dat standpunten zich verharden. Uw zoon heeft de leeftijd om eigen keuzes te maken; straks zal hij op eigen benen staan. Voor ouders valt het niet mee om te accepteren dat hun taak als opvoeders verandert. Loslaten – het besef dat je minder vat hebt op (het leven van) je kind en de keuzes die hij maakt, moet ons aansporen tot meer gebed en vertrouwen op de HEERE. Het is loslaten in vasthouden bij Gods beloften, pleitend op Zijn verbond in een onvoorwaardelijk liefhebben van je kind.
Laat de gedachte nooit toe dat je je kind kwijt zou kunnen raken door jouw eigen toedoen. Dat mag niet. Hoe verloren de zoon ook was – hij was en bleef meer dan welkom bij de vader (Luk. 15).
Van harte sterkte en wijsheid toegebeden,
Ds. D. M. Elsman
Dit artikel is beantwoord door
ds. D.M. Elsman
- Geboortedatum:16-04-1961
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Rijssen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Was het anders gegaan als ik thuis was blijven wonen? Ik kan het niet zeggen. Mogelijk was ik wat meer geremd en minder diep in de drek geraakt. Aan andere kant was ik toch niet open voor wat mijn ouders zeiden.
Hoe dan ook, ik hoop dat u uw zoon, thuis wonend of uitwonend, meer te vertellen hebt, en dat het in het geloof niet allereerst draait om op zaterdagsavond voor 12 uur thuis te zijn en op zondagmorgen in de kerk te zitten (alhoewel u die regel best kunt handhaven als u wilt), maar u kunt vertellen en getuigen van een leven in hoop op en afhankelijkheid van Christus.
ZOON van TRANEN geschreven door Henry Coray
https://www.bol.com/nl/p/zoon-van-tranen/666853843/
Moeder Monica heeft ook heel wat te stellen gehad met haar kind maar wat geeft ze ons een voorbeeld in hoe ze met haar zoon omging . . . .
Een aanrader om eens te lezen!
De grootste liefde van een ouder voor een kind is:
laten zien hoe goed het leven met de Heere is!
Als van daaruit grenzen aangegeven kunnen worden, zal dat in het leven van uw kind grotere impact hebben, dan de letter van de wet.
Leg deze vraag eens aan de Heere voor, en wacht op Zijn antwoord!
Toen ik zelf zo oud was leefde ik thuis onder regels die mijn ouders mij niet uit konden leggen. Ik kreeg dan antwoorden als: omdat de Heere dat wil, of omdat ik dat wil. Dat heeft bij mij en mijn broer ertoe geleid dat we uit de band sprongen (wat later gelukkig weer is goedgekomen). Niet dat ik dat goedkeur of een excuus zoek, het was mijn ongehoorzaamheid. Maar dat neemt niet weg dat ouders hierin ook hun verantwoordelijkheid hadden.
Als je een paard strak houdt, slaat die op hol.
Met onze eigen kinderen heb ik het anders mogen doen. We hebben uiteraard regels, maar alleen regels die nut hebben en we helder uit kunnen leggen. Regels waarvan we weten dat ze goed zijn voor het gezin en het kind zelf. We beseffen dat naarmate de leeftijd van de kinderen hoger wordt, ook hun eigen verantwoordelijkheid toeneemt. Dat betekent dat de regels voor de jongere kinderen strakker zijn dan voor de oudere. Ook dat kunnen we aan hen uitleggen. Onze zoon van 18 mag zelf bepalen hoe laat hij thuiskomt, als hij maar de rust niet verstoord. Hij hoeft op zondag niet mee naar de kerk, maar hij gaat wel, ook als hij laat thuiskomt. Net als de andere kinderen. Ik besef dat dat een zegen is en ben er God dankbaar voor, maar ik zie het ook als een vrucht van de opvoeding.
Is dat nooit fout gegaan? Jawel, maar daar hebben we achteraf een goed gesprek met hem over kunnen voeren. Ze moeten toch zelf ontdekken hoe ze in het leven staan. Dat moet je als ouders steeds meer loslaten.
Ik zou dus adviseren: vertel je zoon dat dit jouw principe is, maar zijn verantwoordelijkheid. Maak er geen groot punt van. Maak hem ook duidelijk dat hij jullie rust niet kan verstoren. Nu is hij nog bij je. Laat vooral zien wie Jezus is voor jou en voor hem.
Veel wijsheid toegewenst!
Thuis moet het veilig zijn, zet je kind nooit het huis uit!!
