Hechte vriendschap met een moslim

Een vraag die me bezighoudt: een hechte vriendschap met een moslim, kan dat als christen zijnde? Een leuke band samen zonder dat de verschillen van het geloof in de weg staan? Ik heb op dit moment een fijne vriendschap met een moslim en moslima. De één wat strenger in het geloof dan de ander, maar allebei gelovend in Allah. We kunnen over het geloof praten, de verschillen naast elkaar leggen, en toch een heel fijn contact hebben. Hoe kijkt u hier tegenaan?

Waarom zou een christen geen vriendschap kunnen hebben met een andersgelovige? Paulus schreef aan de Romeinen (12:17v). “Wees bedacht op wat goed is voor alle mensen. Leef, zo mogelijk, voor zover het van u afhangt, in vrede met alle mensen.” Hoe zouden we anders een goed voorbeeld voor anderen kunnen zijn en hen zo voor Christus en zijn Rijk winnen? Lees antwoord 87 uit de Heidelbergse Catechismus maar. En Petrus schreef (1 Petrus 2:12): “Houd uw levenswandel onder de heidenen goed, opdat zij ... God verheerlijken mogen...”. Levenswandel is meer dan alleen maar met woorden te betuigen en getuigen. Buitenstaanders worden meer gewonnen voor Christus en zijn Koninkrijk door het gedrag van gelovigen dan door preken en traktaatjes. Een hechte vriendschap kan door God gebruikt worden, ook als wij het niet als geheime bijbedoeling hebben.

Waarom zouden we ook voor moslims een uitzondering maken in ons contact en omgang? We gaan dagelijks om en hebben vriendschap met mensen die in de godin Fortuna geloven en daarom wekelijks of maandelijks deel nemen aan loterijen. We hebben omgang en vriendschap met mensen die zeer materialistisch zijn ingesteld en financieel uitgekookt, en dus geloven in de god Mammon. We hebben vriendschap en omgang met mensen die geloven dat alles in het leven toeval is, waar en wanneer je sterft of dat je uitverkoren bent of niet, ook dat is bijgeloof in de afgod van het fatalisme. We hebben contact met en gaan om met atheïsten, die geloven in niets of in de vooronderstellingen van de evolutietheorie.

Maar hoe komt het dan dat we soms geneigd zijn voor moslims een uitzondering maken? Mogelijk omdat de islam zoveel schijnt te lijken op het christendom. En dat is bedreigend. Daarom worden we uitgedaagd goed en kundig met moslims te spreken over de “hoop die in ons is” (1 Petrus 3:15). Niet voor niets worden er christelijke cursussen gegeven hoe om te gaan in het contact met moslims. 

Ik eindig deze reactie met enkele gedachten van Gert-Jan Segers, die voor de GZB zendeling was in Egypte en nu fractievoorzitter is van de ChristenUnie in de Tweede Kamer: "Sommigen denken dat het door verschillen tussen moslims en christenen onontkoombaar is dat je die ander gaat dwarszitten en hem minder rechten wilt geven. Onzin!", zegt Gert-Jan Segers, in een interview in Woord & Dienst.

Segers: "Onlangs werd ik bij de IKON een beetje doorgezaagd over het feit dat ik geloof dat het evangelie waar is. Dat moest volgens de ondervrager wel automatisch tot intolerantie leiden. Ik vind dat een onmogelijk concept van tolerantie, want dat zou betekenen dat je alleen tolerant kunt zijn ten opzichte van mensen met wie je het eigenlijk wel eens bent. Voor mij is juist het summum van tolerantie dat je iemand verdraagt met wie je het níet eens bent. Dat je ruimte geeft aan iets wat je tegen de borst stuit."

"Ik word argwanend van die stroming die zegt: we kunnen veel van elkaar leren, het is alleen maar een verrijking. Dan scheer je langs de scherpe tegenstellingen, langs de pijn, de onenigheid, de realiteit van de straat. Want daar is regelmatig onbegrip en staan mensen soms tegenover elkaar. Als je dáárover praat, wordt het wel spannend. Gesprekken tussen zeer overtuigde en gelovige moslims en christenen die ook echt gelovige christenen zijn, heb ik als nuttig ervaren."

Ds. J. J. Tigchelaar

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J.J. Tigchelaar

• Geboortedatum:
  05-12-1931
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Putten
• Status:
  Actief

130 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven