Gespannen in sociale situaties

In sociale situaties voel ik me vaak erg gespannen of zelfs angstig. Vooral op school en in de kerk, bijvoorbeeld bij catechisatie. Van te voren heb ik vaak al last van hoofdpijn, misselijkheid, hartkloppingen en een snellere ademhaling. Het liefst blijf ik thuis, maar ik ga altijd wel. Tijdens zo'n situatie klap ik vaak helemaal dicht. Ik wil best praten, graag zelfs, maar de woorden komen gewoon niet uit mijn mond. Als iemand mij een beurt geeft lukt het vaak wel, maar dan word ik rood of ik zeg het niet op de goede manier. Ik ben vaak bang dat de anderen het raar vinden wat ik zeg of dat ze me helemaal raar vinden. Deze gedachten zijn eigenlijk helemaal niet nodig want met de meesten kan ik goed opschieten.

Zelfs in het contact met vrienden heb ik vaak last van onzekerheid. Ik ga dan allerlei dingen denken of ze het wel leuk vinden om met mij om te gaan en dat het met andere mensen vast veel gezelliger is. Ik weet in mijn hoofd wel dat dit soort dingen niet kloppen, maar ze schieten wel altijd door mijn hoofd heen. Ik geniet hierdoor minder van mijn vrienden en durf zelf ook niet zo goed initiatief te nemen om af te spreken.

Het gekke is dat ik hier helemaal geen last van heb tijdens mijn stage in het ziekenhuis. Ik heb het hier erg naar mijn zin en heb ook het gevoel dat ik er echt toe doe. Misschien omdat ik iets kan betekenen voor de patiënten. Kunt u mij misschien tips geven om hiermee om te gaan? Ik durf er niet zo goed met iemand over te praten.

Beste vragensteller,

Wat een lastig probleem lijkt me dat! Terwijl je zo graag anders wilt! En wat dapper dat je je niet door je angst laat leiden, maar toch jezelf er toe zet om wel naar activiteiten te gaan.

Als ik je vraag zo lees dan valt me het volgende op. Je bent heel eerlijk over je angst, maar ergens wil je het ook niet hebben en ben je er steeds tegen aan het vechten. Logisch, want dat doen de meeste mensen die angstig zijn. Rationeel weten ze wel dat het niet nodig is en dat zeggen ze dan ook tegen zichzelf, maar de angst wordt er niet minder door. Vaak als je een bepaalde rol hebt, waarbij van je verwacht wordt dat je contact maakt, zoals op je stage, gaat het beter.  Dat is ook logisch, want dan zitten mensen op je te wachten.

Het vervelende van je probleem is dat doordat je het vervelend vindt, je jezelf in de weg zit. Je bent denk ik gewoon onzeker en bang. Vervelend maar waar. Daar kun je rationeel van zeggen dat dat niet hoeft, maar je bent het gewoon.

Ik vergelijk het altijd met een klein kind dat bang is, bijvoorbeeld voor enge dingen onder het bed. Hoe harder ik als papa tegen een bang kind zeg dat het niet hoeft, hoe banger het wordt. Maar als ik de angst begrijp, lief doe tegen het bange kind en het troost, verdwijnt meestal de angst ook.

Volwassenen met angst (ik reken je ook onder de volwassenen) gaan meestal met hun angst om als die vader die zegt dat er geen reden is om bang te zijn. Logischer wijs klopt dat ook wel, maar ook volwassenen worden er niet minder bang van. Paradoxaal genoeg word je meestal pas minder bang als je bang mag zijn en dat dat niet erg is. Als je tegen jezelf kunt zeggen “sociale situaties vind ik doodeng en  dat is logisch en niet erg. Je mag bang zijn en hoeft niets...” Hoe banger je mag zijn, hoe meer je ook niet bang kunt zijn. Begrijp je wat ik bedoel?

Eigenlijk moet je dus heel lief omgaan met je bange jij. En mensen vertellen hoe eng je het vindt. 

Ferdinand Bijzet

Dit artikel is beantwoord door

F.J. Bijzet

• Geboortedatum:
  03-06-1976
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerd Vrijgemaakt
• Woon/standplaats:
  Barneveld
• Status:
  Inactief

34 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven