Zonden komen telkens in gedachten

Deze vraag zou ik willen stellen aan een dominee van de Gereformeerde Gemeente. Ik worstel al jaren met homoseksuele gevoelens en heb mij in mijn puberteit en daarna ook schuldig gemaakt aan het uitleven van deze gevoelens. Op dat moment dacht ik: God dienen komt nog wel. Op een gegeven moment ben ik minder naar de kerk gegaan omdat ik het eigenlijk wel best vond. Uiteindelijk kwam ik voor mijzelf tot de conclusie dat ik niet zonder God in mijn leven kan een ben ik weer begonnen met het trouw bezoeken van de kerk. Ik heb dan ook belijdenis gedaan omdat ik me ook tot de kerk wilde voegen.

Maar mijn probleem is dat mijn daden met betrekking tot mijn gevoelens een belemmering voor mij vormen om tot God in gebed te gaan. Ik bid en lees de Bijbel, maar mijn zonden komen telkens weer in mijn gedachten en ben ik bang dat het voor mij te laat is. Ook de zondige gedachten blijven bij mij naar boven komen, ook tijdens het gebed. Er is mij eens door een predikant gezegd dat satan deze gedachten gebruikt om mij bij God weg te houden. En dat geloof ik ook. Maar hoe kan ik hier mee omgaan? Hoe kan ik mij richten tot God zonder telkens door mijn gevoelens gehinderd te worden? Ik zou zo graag God willen dienen.

Eerlijk vertel je het een en ander uit je leven. Achter enkele zinnen die je schrijft, ligt veel strijd. Ook jij ervaart de gebrokenheid van het leven als gevolg van de zonden. Ik probeer naast je te gaan zitten, te luisteren en jou de Weg te wijzen.

Ondanks jouw worstelingen heeft God je vastgehouden bij Zijn Woord en wet. Je hebt je zelfs mogen verbinden aan de liefdedienst van de Heere. Het is je verlangen om Hem te dienen. Wat een voorrecht. Daarmee ben ik blij. De zorg is dat jouw gevoelens een belemmering zijn in je gebeden. Je denkt dat het voor jou te laat is... Daarin kan ik kort zijn: Nee. Dat maakt de duivel je wijs. Gelooft hem niet, want hij liegt en bedriegt je altijd. Zolang het genadetijd is, ben jij altijd welkom bij God. Hij wijst je niet af. Je mag komen zoals je bent, met je zonden en schuld, je strijd, worstelingen en welke gevoelens dan ook...

Dat bidden heel moeilijk is, begrijp ik. Het is onmogelijk, zo beleef je dat, waarschijnlijk...? Toch wil de grote Voorbidder in de hemel het jou leren, door Zijn Geest. Voor Hem zijn er geen hopeloze gevallen.

Praktisch:

-Ga niet ‘dwangmatig’ in gebed;
-Probeer je vooraf te ontspannen; 
-Psalmen en geestelijke liederen zingen (of beluisteren) geeft rust; 
-Schrijf het een en ander vooraf of nadien op;
-Heb je een vertrouwenspersoon, vertel je strijd; 
-Blijf er niet zelf mee tobben;
-Probeer jouw strijd te delen met lotgenoten.

Hopelijk kun je iets met mijn ‘uitgestoken hand’.
 
Tenslotte: Luther verwees in zijn grote strijd de duivel naar het kruis op Golgotha. Daar is de strijd gestreden en overwonnen. 

Van harte Gods genade, troost en kracht in Jezus Christus toegebeden.

Ds. D. W. Tuinier