Psychosen gehad

Ik geloof in God, Jezus en de Heilige Geest en ik heb enkele malen heel overweldigend Gods liefde ervaren. Op dit moment leef ik echter continu in grote angst voor het oordeel van God, omdat ik heel erge dingen fout gedaan heb. Ik heb psychosen gehad. In die psychosen was ik heel erg bang voor de duivel, voor God en voor de zonde. Ik durfde zelfs niet meer te eten en te drinken. Al mijn zonden stonden me voor ogen. Maar ik ervoer soms ook een sterke liefde van en voor God. Ik heb in mijn psychose tweemaal van iemand die heel diep gelovig was en die met mij bad achteraf gedacht en gezegd dat deze de duivel was. Dat bedoelde ik niet kwaad, ik was in een psychose en heel erg bang. Tijdens een van die gebeden, met iemand die op straat voor mensen bad, voelde ik me helemaal duizelig worden, alsof ik flauw viel. Nu hoorde ik later dat mensen ook ‘vallen’ als ze de Heilige Geest ontvangen. Ik vond deze ervaring heel eng en dacht daarom dus in mijn psychose dat deze man de duivel was.  Ik heb ook -op een moment dat ik weer bij zinnen was- met een vriend hardop nagedacht over de vraag wat het verschil was tussen een religieuze ervaring en een psychose en we hebben het erover gehad of wellicht religies op psychotische ervaringen waren gebaseerd of psychoses religieuze ervaringen waren. Nu ben ik heel bang de zonde tegen de Heilige Geest te hebben begaan. Ik las ergens wel dat als je je nog schuldig voelt, je zeker niet deze zonde hebt begaan. Is dat gebaseerd op de Bijbel? Is er nog hoop? 

Ik ben gedoopt en naar een christelijke school gegaan en geloofde in God, maar ben thuis niet echt christelijk opgevoed. Ik heb verder een normale jeugd gehad, m.u.v. een ervaring van seksueel misbruik. Vanaf mijn late tienertijd heb ik een zondig leven geleid. Ik zocht naar God, maar op de verkeerde plekken (spiritualiteit, islam, boeddhisme). Ik had verschillende vriendjes. Ik gebruikte alcohol en een enkele keer drugs. Ik kreeg een kind buiten het huwelijk. Door de manier waarop zijn vader met ons omging, werd ik zo bang dat ik in een psychose raakte. Ik kreeg meerdere psychosen. In een psychose bekeerde ik me tot het christendom en ging nog enige tijd naar de kerk. Maar omdat ik het christendom met mijn psychose ging associëren, ging ik niet meer naar de kerk en ging door met mijn oude leven. Ik had seks buiten het huwelijk, ik gebruikte tweemaal een morning after pil/spiraal. Op het moment dat ik dat deed, had ik wel heel sterk het gevoel dat dat fout was, maar ik had het opgegeven en durfde niet goed nee te zeggen, ben nooit goed geweest in het aangeven van mijn grenzen op dat vlak. 

Hierna had ik weer een ervaring waarbij ik heel sterk de liefde van God ervoer en "ja" tegen Hem zei. Ik maakte nog wel fouten, maar brak met promiscuïteit en met alles wat ik als occult zag. Na ongeveer twee weken, waarin het wonderbaarlijk goed ging, las ik over late abortus. Ik begon te vertellen hoe slecht ik dat vond, en realiseerde me ineens ten volle dat wat ik zelf had gedaan (seks buiten het huwelijk en morning after pil/spiraal), net zo erg was als abortus. Er is immers al leven! Ik voelde me een moordenaar en raakte daardoor opnieuw in een psychose, waarin ik een zelfmoordpoging deed vanuit het idee dat ik dood moest om deze zonde. 

Ik zie nu heel goed wat een rommel ik van mijn leven heb gemaakt en hoe anders God het bedoeld heeft. Ik heb overweldigende gevoelens van schuld, spijt, angst en verdriet en voel daardoor eigenlijk helemaal geen liefde meer. Ik kijk met walging terug op mijn zonden. Mijn familie en ex-vriend begrijpen dit niet. Ze vinden me een goed mens, iemand die zichzelf te streng bekijkt en vinden deze dingen niet fout. 

Ik kom steeds de tekst van Hebreeën (ik meen  10:26) tegen dat als je willens en wetens zondigt na de waarheid te hebben ervaren, er geen weg terug meer openstaat. Ik las ook een tekst in Johannes over de "zonde tot de dood." Zoals ik het nu beoordeel, is de tekst van Hebreeën in ieder geval op mij van toepassing. Ik heb bewust nog zonden gedaan en heel erge in mijn ogen, nadat ik tot geloof gekomen was. Aan de andere kant lees ik ook verhalen in de Bijbel over vergeving, de verloren zoon. 

Hoe kan ik dit begrijpen? Ik zie dat ik geen goed leven geleid heb, ik wil wel graag terugkeren naar een leven dichtbij God. Is er een weg terug? Zo ja, hoe? Ik wil heel graag met goede daden goedmaken wat ik fout heb gedaan: bidden, vrijwilligerswerk, doneren aan de VBOK, andere vrouwen overtuigen geen abortus te plegen, breken met zonde. Tegelijkertijd zie ik dat ik zonder Gods genade nergens ben... als Hij mij niet genadig is, dan kan ik niets in dit leven of het volgende. Is er nog hoop op genade nadat het zo vreselijk misgegaan is in je leven?

Beste vriendin,

Je schrijft dat je gelooft in God, Jezus en de Heilige Geest en dat je een paar keer heel overweldigend Gods liefde hebt ervaren. Maar nu ben je dat voor een groot deel kwijt door je eigen schuld en ben je bang dat je de zonde tegen de Heilige Geest hebt gedaan. Je hebt, schrijf je, vanaf je late tienertijd een zondig leven geleid, je had seks buiten het huwelijk, kreeg buiten het huwelijk een kind, gebruikte tweemaal een morning after pil/spiraal, voelde je, omdat een morning after pil net zo erg is als een abortus, een moordenaar, raakte verschillende keren in een psychose, deed een zelfmoordpoging, zocht God op allerlei verkeerde plekken, kortom je schrijft dat je van je leven een rommel hebt gemaakt, zo heel anders dan God het bedoeld heeft. En dat, terwijl je verschillende keren een ervaring had waarbij je heel sterke de liefde van God ervoer en “ja” tegen Hem zei. Nu kijk je met walging op je leven terug en vraag je of er nog hoop op genade is, nadat het in je leven zo vreselijk misgegaan is.

Beste vriendin, een weg terug is er zéker. Die weg is dat je radicaal breekt met alles wat niet goed was en is (als ik je goed begrijp heb je dat al gedaan), dat je de Heere alles belijdt wat er is misgegaan in je leven (ook dat heb je, als ik het goed begrijp, gedaan), en bedenkt dat er bij de Heere genade is, ook voor zondaren die de weg hebben geweten maar niet zijn gegaan en op die genade pleit. Ik denk aan verschillende voorbeelden, zowel in het Oude als in het Nieuwe Testament: Koning David en zijn zonde met Bathseba en zijn listig plan dat Uria, de vrouw van Bathseba, gedood zou worden (2 Samuel 11:15). Was hij niet tot koning gezalfd, had hij ook niet verschillende keren Gods liefde ervaren en van die liefde gezongen? Wat is het in die geschiedenis met hem vreselijk misgegaan. Of denk aan het volk Israël: wat heeft het niet op een bijzondere manier vele malen Gods liefde ervaren: in de uittocht uit Egypte, de tocht door de woestijn en in alles wat de Heere voor het volk gedaan heeft, en hoe vaak ging het niet mis en ‘gingen zij door met tegen Hem te zondigen en tergden zij de Allerhoogste in de woestijn´ (Psalm 78:17). Lees heel Psalm 78 eens. En toch: “Hij heeft hen geweid met een oprecht hart en  hen geleid met zeer bekwame hand” (vers 72). En het Nieuwe Testament: De overspelige vrouw, die Gods gebod drommels goed kende en bij Jezus wordt gebracht met de bedoeling dat ze gestenigd zou worden. Wat zegt Jezus? “Ik veroordeel u niet” En meteen daar achteraan: “Ga heen en zondig niet meer” (Johannes 8:11). Of denk aan Petrus, die Jezus hartelijk liefhad, Hem bijzonder had beleden (Matth.16:16-18) en tot wie Jezus zegt dat Hij Jezus drie keer zal verloochenen (Matth. 26:33-35). Had hem dat niet bijzonder in acht moeten nemen om Jezus niet te verloochenen? Toch: wat ging het mis met hem, zelfs met zich te vervloeken en te zweren (vers 74). Maar Jezus zocht hem na Zijn opstanding als een van de eersten op (Lukas 24:34) en herstelde hem later in het ambt als apostel (Johannes 21:15-17). Nee, dat is allemaal geen vrijbrief om te zondigen, maar het staat wel als een bijzondere bemoediging beschreven dat, als we verdriet hebben over onze zonden en Hem onze zonden belijden, er bij de Heere genade en vergeving is.   

Nu schrijf je dat je steeds de tekst uit Hebreeën 10:26 tegenkomt: dat je na de waarheid te hebben ervaren, willens en wetens zondigt en er dan geen weg terug meer open staat. En de tekst in 1 Johannes 5:16 over zonde tot de dood en dat je voor iemand die de zonde tot de dood doet,niet moet bidden. En je denkt ook aan de zonde tegen de Heilige Geest, waarvan Jezus in Matth. 12:31-32 zegt dat die niet vergeven zal worden, zelfs niet in de komende eeuw. 

Om bij dit laatste te beginnen, beste vriendin: Heb je gezien hoe Jezus eerst heel ruim over vergeving spreekt? Jezus zegt: Alle (!) zonden en lastering zal de mensen vergeven worden, ook wie een woord spreekt tegen (!) de Zoon des mensen (dus tegen Jezus), zal vergeven worden, maar wie tegen de Heilige Geest spreekt dat zal hem niet vergeven worden.     

Je moet namelijk goed het verband, waarin Jezus deze woorden zegt, zien: De Farizeeën hebben gezien dat Jezus een ernstig bezeten iemand genezen heeft. En dan zeggen ze: dat doet Hij door Beëlzebul, de aanvoerder van de demonen. Ze verzetten zich dus tegen de duidelijke tekenen van Jezus’macht, willen van Jezus’macht niets weten... ja, en dan verzet je je tegen  het meest-wezelijke van wat Jezus wil doen. Toegepast op nu: als je je verzet tegen wat de Heilige Geest in je leven wil doen en je wilt daar niets van weten, dan sluit je je voor de Heilige Geest af, dan kan de Heilige Geest niet in je werken, dus dan is er ook geen vergeving. Maar: als je tot de Heere met berouw terugkeert, Hem werkelijk bidt om vergeving en of Hij in je leven wil komen, dan is die vergeving en genade er. Denk aan de personen die ik noemde uit het Oude en Nieuwe Testament. Zondigen tegen de Heilige Geest is: je tegen beter weten in verzetten tegen wat de Heilige Geest wil doen en daarin tot het laatst van je leven toe volharden. Datzelfde geldt ook voor de tekst uit Hebr. 10: Na de waarheid ervaren te hebben willens en wetens zondigen is: onverschillig, misschien wel met een lach, alles wat met God en met Jezus te maken heeft aan de kant zetten, terwijl je Jezus beleden had als je Heiland. Dan vertrap je de Zoon van God en smaad je de Geest van de genade (vers 29). Hetzelfde geldt voor zonden tot de dood (1 Joh.5:16). Dat is niet een bepaalde ernstige zonde (bijv. de dood van Uria op je geweten hebben; David). Maar tegen beter weten in en met een gerust hart onverschillig doen wat God verbiedt en daarin volharden tot het laatst van je leven toe.

Nu vraag ik je: Heb je dat nu gedaan, beste vriendin? Nee toch? Je bent slap geweest, hebt geen grenzen aangegeven, zoals je schrijft, je hebt je laten gaan, zelfs zo erg dat je moet zeggen dat het vreselijk misgegaan is in  je leven en je er een verschrikkelijke rommel van gemaakt hebt. Beste vriendin, belijd het God, breek met alles waarmee je breken moet en, dat zeg ik er ook bij: ga weer de weg naar de kerk, daar waar een bijbelse prediking gebracht wordt en waar je samen met de gemeente kunt zingen en bidden en trouwe christenen kunt ontmoeten die, als dat nodig is, om je heen kunnen staan. “Wat blijdschap smaakt mijn ziel, wanneer ik voor U kniel, in het huis dat Gij U hebt gesticht”, zingt een van de psalmen (26:8). Als je dat doet zal het vast en zeker ook worden: “Hoe lief heb ik Uw woning, de tent, o Hemelkoning, die Ge U ter eer hebt opgericht.” Er is een vertaling van de psalmen die psalm 84 aldus heeft vertaald: “Hoe verrukkelijk zijn Uw woning, Heere van de legerscharen.”
 
Beste vriendin, ik hoop dat ik je geholpen hebt. Ik schreef op Refoweb nog een paar keer over zondigen tegen de Heilige Geest. Misschien wil je dat ook eens lezen. In ieder geval is het een betrouwbaar woord en alle (!) aanneming waard dat Christus Jezus in de wereld gekomen is om zondaars zalig te maken, schrijft Paulus (1 Timotheüs 1:15), en hij kan het weten, want hij noemt zich de voornaamste van de zondaren.

God zegene je met Zijn vergevende genade.

Ds. H. Veldhuizen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Veldhuizen

• Geboortedatum:
  02-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Wapenveld
• Status:
  Inactief

244 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven