Vraag
Hoe kan het dat iemand in een groter gezelschap (op verjaardag, op het werk) heel anders is dan thuis? Thuis is het gewoon een gezellige meid die weet wat ze wil. Ze is dan ook echt niet op haar mondje gevallen, om het zo maar te zeggen. Maar zodra ze in een groter gezelschap is, verandert dit. Ze zit stil op d'r plaatsje en zegt af en toe ja en nee. Ik weet van haar dat ze dit zelf ook lastig vindt. Heeft u tips voor haar om in een groter gezelschap ook gewoon mee te kunnen doen? Daar zou ze erg mee geholpen zijn! Alvast hartelijk dank!
Antwoord
Beste vraagsteller,
Hoe het komt dat iemand in groter gezelschap anders is dan thuis? Gewoon, omdat er meer mensen zijn. Die soms meer weten. Of die denken dat ze wat te vertellen hebben. Of die harder schreeuwen om de aandacht te krijgen. Zo kun je vast zelf ook wel een en ander bedenken. Hoe is het wanneer een gerichte vraag aan haar wordt gesteld, waarbij de vraagsteller haar antwoord ook nog eens belangrijk vindt om te horen?
Eerlijk gezegd, vind ik het geen slechte eigenschap als iemand in gezelschap zichzelf niet wil opdringen door veel en vaak het woord te voeren. Degene die primair reageert denkt niet altijd na, terwijl het in gezelschap juist vaak belangrijk is om te luisteren vóórdat je iets zegt!
Hoe zij gewoon mee kan doen? Probeer eventueel bovenstaande maar eens uit: stel haar een vraag of zoek een gelegenheid waarbij jíj haar aan het woord laat. Wel graag over een onderwerp waar zij iets van af weet! Breng haar in ieder geval níét in verlegenheid!
Succes voor beiden gewenst,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik sluit me helemaal aan bij het antwoord van mevr. Rots-de Weger, maar ik zou het nog wat extra willen aanzetten. De zogenaamde "ze"(uw partner, uw dochter, uw moeder, etc?) lijkt mij normaal gedrag te vertonen. Het is namelijk helemaal niet zo normaal om het middelpunt te willen zijn in een groot gezelschap of om voor dat doel de aandacht te willen trekken. Dit is de uitkomst van welke psychologie test dan ook. Gezien uw informatie dat "ze"prima in staat is om contact te maken in kleine gezelschappen, is haar gedrag gewoon de weergave van het feit dat ze "kwaliteit prefereert boven kwantiteit". Immers, de beste gesprekken vinden plaats in een 1:1 situatie en in kleine gezelschappen. Het is prima als iemand een introvert karakter heeft. Geeft u haar aub niet het gevoel dat ze moet presteren of moet "scoren"in grote gezelschappen. Als er wel sprake is van een hinderlijke blokkade bij haar, dan kan ze met een psychologisch-georienteerde training onder leiding van een professional op dat gebied heel gemakkelijk de gewenste vaardigheden aanleren.
met vriendelijke groet,
Evert_60
Het meest voor de hand liggend lijkt dat u het over uw dochter heeft.
In mijn eigen jeugd had ik dezelfde ervaring. Ik werd thuis geplaagd en ze zeiden allemaal: Roer je mondje ook maar eens bij een ander zoals je thuis doet. Steevast ging dat mondje elders op slot. Op school was ik zo stil, dat mijn meester tegen mijn ouders zei: Je hóórt haar niet.
Mijn ouders waren hier trots op, maar ik voelde me naar en sterk minderwaardig.
Het kan goed dat deze persoon zich ook zo voelt. Dit is wat ingrijpender dan mevr. Rots voorstelt. Uiteraard is gewone bescheidenheid 'normaal'. Niemand hoeft het hoogste woord altijd te voeren, maar gewoon open en vrij je zegje durven doen is wel 'gewoon' zoals ieder mens zou mogen functioneren.
Een goede training voor wat meer zelfvertrouwen kan iemand de rest van zn leven een stuk prettiger doen voelen. Iedereen heeft recht om een plek in te nemen die gewoon gezien en gewaardeerd mag worden.
Wegkruipen dient geen doel, het is voor iedereen gewenst om je waardevol te voelen.
Dat laatste gedrag lijkt me wel mee te leven al is dat ook niet altijd prettig maar als je zelfs niet durft te praten met degene die naast je zit op een verjaardag dan heb je het vaak moeilijk. Hoe vaak zijn er niet van zulke situaties?
Mij lijkt het goed dat je dat eens met haar bespreekt. Wat maakt haar onzeker en bang? Waarom durft ze niet zichzelf te zijn? Wat zou haar kunnen helpen op dat moment? Misschien vind ze het moeilijk om een gesprekje over koetjes en kalfjes te houden. Dat zou je dan eens met haar kunnen oefenen. Ik vraag me ook af hoe oud ze is. Toen ik zelf jong was had ik er ook moeite mee om maar met jan en allemaal te praten. Nu helemaal niet meer en kan een hele avond praten over niks als dat zou moeten.
Blijft het een probleem dan zou ik er toch eens mee hoger op gaan. Een paar gesprekken met een deskundige is helemaal niet verkeerd. Gewoon om haar zelfbeeld een zetje in de goede richting te geven.
In je vertrouwde omgeving een totaal ander persoon als in een gezelschap o.i.d, maar in gezelschap of bij vreemde een stil en terug getrokken persoon.
Net of men dan opdat moment 'dicht klap' zo gauw er andere of vreemde bij komen/zijn.
als het je leven gaat beheersen of de persoon en zelf behoorlijk last van ondervind dan zou ik toch proberen professionele hulp gaan zoeken, en wellicht kunnen hun je leren om er mee leren om te gaan..
